ανταλλαγές πιστωτικού κινδύνου(CDS)

Το δηλητήριο στο σύστημα
Σε λίγο περισσότερο από μια δεκαετία οι εμπορικές συνναλαγές των ανταλλαγών πιστωτικού κινδύνου(CDS) έχουν μετατραπεί σε μια προσοδοφόρα βιομηχανία πολλών δις.δολαρίων που έχει αλλάξει το θεμελιώδη χαρακτήρα του οικονομικού συστήματος και του αυξανόμενου συστημικού κινδύνου κατά πολλές μονάδες μεγέθους.
Τα CDS, που δημιουργήθηκαν αρχικά για να μειώσουν τις πιθανές απώλειες από την άρνηση πληρωμής χρεών, έχουν μετατραπεί σε αγελάδα που βγάζει μετρητά για τις μεγάλες τράπεζες, που παράγουν τα υπερκέρδη.
Στην περίπτωση του ασφαλιστικού κολοσσού AIG οι απώλειες από τις συναλλαγές των CDS έχουν κοστίσει ήδη στους αμερικανικούς $150 δις., και όμως, ακόμα δεν έχει υπάρξει καμία σοβαρή προσπάθεια από το Κογκρέσο να απαγορευθούν μια για πάντα. Ακόμα χειρότερα, τα CDS είναι η αιτία στη ρίζα της του συστημικού κινδύνου που συνδέει μαζί τις εκατοντάδες των οικονομικών ιδρυμάτων σε ένα θανατηφόρο βρόνχο.
Τα συμβόλαια των CDS δεν καθαρίζονται σε ένα κεντρικό σημείο ανταλλαγών ούτε ρυθμίζονται από την κυβέρνηση. Αυτός σημαίνει ότι κανένας πραγματικά δεν ξέρει εάν οι εκδότες των CDS μπορούν να αποπληρώσουν τις πιθανές αξιώσεις ή όχι.
Είναι μια απάτη ολκής με μορφή πυραμίδας .
Η AIG είναι ένα καλό παράδειγμα μιας επιχείρησης που τζόγαρισε στο σύστημα και αποχώρησε με εκατομμύρια για τις προσπάθειές της . Πούλησαν περισσότερα CDS από θα μπορούσαν να καλύψουν και στη συνέχεια τα χρέη άρχισαν να της πετάνε τα μάτια έξω ,με αποτέλεσμα να συρθεί στην FED για διάσωση πολλών δις.
Ο διοικητής της FED Bernanke είπε αργότερα ότι ήταν εξαγριωμένος κατά τη διάρκεια του φιάσκο της AIG αλλά δεν τον εμπόδισε να φτυαρίσει τις απώλειες κατόπιν εορτής από τα δημόσια λογιστικά βιβλία ,κάνοντας τον φορολογούμενο εγγυητή για όλες τα χαμένα στοιχήματα της AIG . Λάβετε υπόψη, ότι η AIG πωλούσε “χαρτιά” με μηδενική κεφαλαιακή υποστήριξη , που αυτό ήταν μια δραστηριότητα ισοδύναμη με πλαστογραφία . Ακόμα, κανένας δεν έχει κατηγορηθεί ή έχει διωχθεί σε αυτή την υπόθεση. Το να εξαπατούν τους πελάτες τους και έπειτα να τα ρίχνουν στο Λάκη το γλυκούλη έχει γίνει έθιμο στη Γουώλ Στρητ.
Τα CDS έχουν στήσει τον ιστό-αράχνης σε κάθε γωνία του οικονομικού συστήματος, περνώντας τη θηλιά μαζί σε τράπεζες και άλλα οικονομικά ιδρύματα με ένα τρόπο που αν ένα αθετήσει της υποχρεώσεις του τα υπόλοιπα ακολουθούν. Αυτό είναι που πραγματικά σημαίνει ” πάρα πολύ μεγάλος να καταρρεύσει” ένας ευφημισμός που αναφέρεται στο μπερδεμένο κουβάρι των αντισυμβαλλομένων συμφωνιών που έχει επιτραπεί η εξάπλωση -ανεξάρτητα από τον κίνδυνο - ώστε μια χούφτα από Τραπεζίτες-εγκληματίες (banksters) μπορεί να σαρώσουν αισχρά υπερκέρδη.
Τα CD S έχουν γίνει η χρυσή χήνα του τραπεζικού “καρτέλ' , έτσι το χωρίς κινδύνους εισόδημα δημιουργεί μια κινητήρια μηχανή που επιταχύνει τη μεταφορά του δημόσιου πλούτου σε Χρηματιστηριακούς Κερδοσκόπους μεγάλων στοιχημάτων .
Εάν δεν ήταν τα εκτοξευμένα στα ύψη κέρδη από συναλλαγές παραγώγων, πολλές από τις τράπεζες θα είχαν πάει πολύ χάλια .
Από την Δρ. Ellen Brown:
"Οι ανταλλαγές πιστωτικού κινδύνου(CDS) είναι η πιο ευρέως διαπραγματεύσιμο μορφή των πιστωτικών παραγώγων. Είναι στοιχήματα μεταξύ δύο μερών σχετικά με το εάν μια εταιρεία ή όχι θα αθετήσει τα ομόλογα της . Σε ένα τυπικό αντάλλαγμα αθέτησης υποχρέωσης ο “προστατευμένος αγοραστής" παίρνει μια μεγάλη εξόφληση εάν η επιχείρηση αθετήσει τις υποχρεώσεις της σε μια ορισμένη χρονική περίοδο, ενώ η "προστασία του πωλητή" συλλέγει περιοδικές πληρωμές για το εάν υποτεθεί ότι ο κίνδυνος αθέτησης υποχρεώσεων ...”
"Το Δεκέμβριο του 2007, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών δημοσίευσε δρομολογημένα παράγωγα σε περίπου $681 τρισεκατομμύρια - δέκα φορές το συνδυασμένο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν όλων των χωρών του κόσμου."

("Credit Default Swaps: Evolving Financial Meltdown and Derivative Disaster Du Jour", Dr. Ellen Brown, globalresearch.ca)

Οι αριθμοί παγώνουν το μυαλό, αλλά είναι πραγματικοί ακριβώς το ίδιο πράγμα, όπως είναι οι απώλειες, οι οποίες θα μετατοπιστούν τελικά επάνω στο φορολογούμενο . Και αυτό είναι πολύ σίγουρο.
Ο υπουργός Geithner έκρουσε πρόσφατα τον κώδωνα του κινδύνου για περισσότερες ρυθμίσεις, αλλά είναι απλά άλλο ένα τέχνασμα Δημόσιων σχέσεων.
Ο Geithner είναι ένα εκπρόσωπος της Βιομηχανίας με μόνα προσόντα για την εργασία του ως υπουργός Οικονομικών η ακλόνητη αφοσίωση στον Τραπεζικό Κατεστημένο. Δεν έχει καμία πρόθεση για αυξανόμενη επίβλεψη η να σφίξει την επιτήρηση . Όλος ο αερολογίες για αλλαγή είναι ακριβώς ο τρόπος για να κατευνάσει τον κόσμο ενώ προσπαθεί να υπονομεύσει τις προσπάθειες του Κογκρέσου να ρυθμίσει εκ νέου την αγορά παραγώγων. Στις επόμενες εβδομάδες,ο Geithner θα ξεδιπλώσει πιθανά μια ολόκληρη νέας πρόταση μεταρρυθμίσεων συνοδευμένα με τα συνηθισμένα παχιά λόγια για ελεύθερες αγορές, καινοτομίες και " προστασία του δημόσιου συμφέροντος” .Είναι όλα υποκρισία .Ο ανίκανος γραφειοκράτης Geithner είναι ο χειρότερος στο κόσμο πωλητής αυτό σημαίνει ότι κάθε λέξη που εκφράζει θα αναλυθεί εκ του αποτελέσματος από τους bloggers προσπαθώντας να αντιληφθούν τι εννοεί πραγματικά . Αυτό θα γίνει ιδιαίτερα δύσκολο να ρίξει και πάλι στάχτη στα μάτια του κόσμου.
Οι Προθεσμιακές επενδύσεις δημιουργήθηκαν στη δεκαετία του '80 σαν ένας τρόπος για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να αποφεύγουν τον κίνδυνο των απότομων αλλαγές των τιμών ή τις διακυμάνσεις των επιτόκιων . Αλλά το εμπόριο των παραγώγων πήρε κακή τροπή αφότου πέρασε στο Κογκρέσο επί εποχής
Κλίντον το 2000 το νόμο περί εκσυγχρονισμού προθεσμιακών αγαθών (Commodity Futures Modernization Act) . Το νομοσχέδιο πυροδότησε μια αλλαγή στον τρόπο που χρησιμοποιούντο τα CDS. Η Βιομηχανία κερδοσκοπώντας υπολόγισε πώς να επεκτείνει τη επιρροή της μέσω πολυσύνθετων εργαλείων εξισορροπώντας με όλο και πιο μικρές φέτες κεφαλαίων . Είναι όλα για τη μεγιστοποίηση των κερδών με δανεικά χρήματα. Τα CDS παρείχαν το τέλειο όχημα σε τελική ανάλυση, χωρίς τους ρυθμιστές, είναι αδύνατο να είναι γνωστό ποιος έχει αρκετά λεφτά για την εξόφληση απαιτήσεων. Εκτός αυτού, παίζοντας τη φερεγγυότητα των ομολόγων για ένα από τα οποία δεν έχει κανένα "ασφαλίσιμο συμφέρον" μπορεί να έχει πλάκα •σαν να αφαιρείς ένα ασφαλιστικό συμβόλαιο σπιτιού ενός ανταγωνιστή και περιμένεις να καεί ολοσχερώς .
Ακόμη, με το ξεκαθάρισμα του οικονομικού συστήματος δεν σημαίνει αναγκαστικά την πλήρη απαγόρευση όλων των CDS . Υπάρχει μια λύση για αυτό το χάλι , και δεν είναι περίπλοκη. Απαιτείται ακριβής ρυθμιστική επίβλεψη όλων των διακινητών των CDS για να σιγουρευτούμε για την επαρκή τους κεφαλαιοποίηση , και πρέπει να υπάρξει μια κεντρική -πλατφόρμα εκκαθάρισης για όλες τις εμπορικές συναλλαγές .
Αυτό είναι όλο κι όλο (Σημείωση: Υπάρχουν σοβαρές ερωτήσεις για τις διηπειρωτικές ανταλλαγές, ή ICE, λόγω των στενών επαφών τους με τις τράπεζες) . Ο Geithner προσπαθεί να τορπιλίσει τη δημιουργουμένη προσπάθεια μεταρρύθμισης με ψευδείς προτάσεις διορθώσεων που συντηρούν το μονοπώλιο των τραπεζών στην έκδοση παραγώγων.

Είναι ο νερο-κουβαλητής των Τραπεζών. Τώρα μπορούμε να δούμε το γιατί η οικονομική βιομηχανία είναι με συνέπεια ο μεγαλύτερος χορηγός οποιασδήποτε κόμματος στις προεκλογικές καμπάνιες.

"Πολύ μεγάλο για να καταρρεύσει" είναι ένα πιασάρικο σλόγκαν των δημοσιοσχεσιτών, και ταυτόχρονα ένας μύθος.
Κανένα οικονομικό ίδρυμα δεν είναι πολύ μεγάλο για να το συντηρικοποιήσει η Κυβέρνηση δηλαδή να δημοπρατήσει τα παθητικά περιουσιακά του στοιχεία , να αντικαταστήσει την διαχείριση και να αναδομήσει το χρέος .
Έχει ξανασυμβεί αυτό και μπορεί να ξανασυμβεί χωρίς να βλάψει το ευρύτερο σύστημα .Το πραγματικό πρόβλημα είναι ο διαχωρισμός των υγειών οικονομικών ιδρυμάτων από τα χρεοκοπημένα τώρα που ολόκληρο το σύστημα είναι συνυφασμένο με τον πολύπλοκο ιστό των συμφωνιών μεταξύ αντιπάλων .
Ο κορμός αυτών των οικονομικών συναλλαγών αποτελείται από ανταλλαγές πιστωτικού κινδύνου (CDS) τα οποία είναι και η κύρια πηγή συστημικού κινδύνου .
Για να λυθεί το πρόβλημα , τα τρέχοντα συμβόλαια θα πρέπει είτε να λυθούν , είτε να αφεθούν να ολισθήσουν , και την ίδια στιγμή πρέπει να βγουν στην αγορά καινούργια συμβόλαια μέσω ενός κέντρου εκκαθάρισης όπου οι ρυθμιστές θα μπορούν να αποφασίζουν εάν οι πωλητές έχουν επαρκές κεφάλαιο ή όχι .
Η λύση της FED ( δηλαδή η χρηματοδότηση ολόκληρου του οικονομικού συστήματος για να εμποδιστεί ένα νέο φιάσκο τύπου Lehman Brothers ) δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα στην ρίζα του απλώς ασκεί ακόμη μεγαλύτερη πίεση στο δολάριο το οποίο ήδη παραπαίει .
Το ερώτημα είναι εάν τώρα το Κογκρέσο σταματήσει να στρουθοκαμηλίζει για τόσο όσο χρειάζεται ώστε να εξυπηρετήσει τον κόσμο και να περάσει νόμους που θα επαναρρυθμίσουν το σύστημα .Υπάρχει θεραπεία αλλά απαιτείται δράση και μάλιστα άμεση . Χωρίς αλλαγή πορείας , η προοπτική της κατάρρευσης των παραγώγων αυξάνεται από μέρα σε μέρα .
http://www.counterpunch.org/whitney05222009.html