«Η άλλη Αμερική»...

... Έτσι επιγραφόταν το βιβλίο του Αμερικανού σοσιαλιστή Μάικλ Χάρινγκτον, που έξυνε την επιφάνεια της μεταπολεμικής οικονομικής άνθησης και από κάτω της ανακάλυπτε έναν κρυμμένο κόσμο γεμάτο φτώχεια.

Το βιβλίο...
... του Χάρινγκτον γράφτηκε πριν από σαράντα πέντε χρόνια. Αν όμως είχε γραφτεί τώρα, σίγουρα δεν θα περιοριζόταν μόνο στους απόκληρους του αμερικανικού οικονομικού θαύματος, στα κατώτατα στρώματα της κοινωνίας, στους ξοφλημένους. Σήμερα πια δεν θα επικεντρωνόταν μόνο στους φτωχούς, αλλά και στους νεόπτωχους, δηλαδή στη μεγάλη μεσαία τάξη, εκείνη που ήταν κάποτε προνομιούχος και που μέσα στα τελευταία τριάντα χρόνια βρέθηκε από τον παράδεισο στην κόλαση. Ποιος μπορεί να φανταστεί την Αμερική χωρίς μια μεγάλη μεσαία τάξη; Ποιος μπορεί να φανταστεί μια οποιαδήποτε δυτική χώρα χωρίς μια μεγάλη μεσαία τάξη; Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία. Γιατί η μεγάλη μεσαία τάξη δεν μένει πια εδώ. Σε αυτό το συμπέρασμα έχει καταλήξει η Ελίζαμπεθ Γουόρεν, καθηγήτρια της Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και πρόεδρος της επιτροπής του Κογκρέσου που επιτηρεί τη χρηματοδότηση των προβληματικών τραπεζών. Σήμερα, γράφει σε άρθρο της που επιγράφεται «Η Αμερική χωρίς μεσαία τάξη», ένας στους πέντε Αμερικανούς είναι άνεργος ή υποαπασχολούμενος. Μία στις εννέα οικογένειες δεν μπορεί να πληρώσει ούτε την ελάχιστη δόση για τις πιστωτικές κάρτες της. Ένας στους οκτώ Αμερικανούς σιτίζεται με κουπόνια τροφίμων. Περισσότερες από 120.000 οικογένειες δηλώνουν χρεοκοπία κάθε μήνα. Η οικονομική κρίση έχει εξανεμίσει 5 τρισ. δολάρια από τις συντάξεις και την αποταμίευση. «Οι οικογένειες άντεχαν κάποτε τα σκαμπανεβάσματα της οικονομίας», γράφει η Ελίζαμπεθ Γουόρεν. «Στην οικονομική άνθηση του 1960, το μέσο οικογενειακό εισόδημα αυξήθηκε κατά 33%. Στην αντίστοιχη άνθηση του 2000, όμως, η αύξηση περιορίστηκε στο 1,6%, ενώ η Γουόλ Στριτ έκανε πάρτι. Η παραγωγικότητα αυξήθηκε, αλλά ο μισθός του εργαζόμενου έμεινε όπως ήταν στη δεκαετία του 1970. Σε εκατομμύρια οικογένειες πρέπει πια να δουλεύουν και οι δύο γονείς για να τα βγάλουν πέρα. Μα ακόμη και με δυο μισθούς στο σπίτι, πάλι σφίγγουν το ζωνάρι. Κι ούτε οι καλές σπουδές ούτε η καλή δουλειά εγγυώνται πια μια οικονομική ασφάλεια».

Η αντίθεση...
... με τους τραπεζίτες δεν θα μπορούσε να ήταν πιο χτυπητή. Την ίδια ώρα που η μεσαία τάξη στενάζει, η τραπεζική βιομηχανία που υποτίθεται πως θα έπρεπε να την υπηρετεί, πλουτίζει εις βάρος της με τα δάνεια. Οι «πληκτικές» παραδοσιακές εργασίες υποχώρησαν μπροστά στις «δημιουργικές» και η τραπεζική βιομηχανία κερδίζει κάθε χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια από προμήθειες και απατηλούς όρους που είναι θαμμένοι στα ψιλά γράμματα ακατανόητων και ανεξέλεγκτων συμβάσεων. Δεκάδες εκατομμύρια οικογένειες της μεσαίας τάξης που έχουν πέσει στην παγίδα τους έχουν καταστραφεί. Μια χώρα...
... χωρίς μια μεγάλη μεσαία τάξη; Ο συντηρητισμός της μεσαίας τάξης, όσο αυτή ανθούσε οικονομικά, ήταν πάντα το στήριγμα κάθε καθεστώτος. Η έκπτωσή της όμως από τον παράδεισο στην κόλαση ρίχνει τον σπόρο για την καταστροφή του.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4549405