Το φιλανθρωπικό...

... ίδρυμα Εμμαούς, που δημιούργησε στη Γαλλία ο αββάς Πιερ, κλονίζεται από την πρώτη απεργία του. Πνιγμένοι από την κοινωνική κρίση που στέλνει ολοένα και περισσότερους φτωχούς στα καταλύματά του, οι εργαζόμενοι στο ίδρυμα απεργούν και καταγγέλλουν τις συνθήκες εργασίας, τις εξευτελιστικές αμοιβές τους και την αλαζονεία της διεύθυνσης. Το ίδρυμα απαντά στα αιτήματά τους με την ψυχρή γλώσσα των αριθμών, όπως ακριβώς θα έκανε μια οποιαδήποτε κερδοσκοπική επιχείρηση. Η κρίση κάνει ακόμη και τη χριστιανική φιλανθρωπία να χάνει την ουσία της.

Κάτι άλλοι...
... φιλάνθρωποι, όμως, από εκείνους που βλέπουμε κάθε τόσο να βραβεύονται στα τηλεοπτικά γκαλά επειδή διαθέτουν μεγάλα ποσά σε αγαθοεργίες, εξακολουθούν να τα καταφέρνουν μια χαρά. Η συντροφιά του Μπιλ Γκέιτς μεγάλωσε ακόμη πιο πολύ τη χρονιά που πέρασε. Το περιοδικό «Φορμπς», που κάθε τόσο μετράει τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, γράφει πως το 2009 ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε από 793 σε 1.011. Το ίδιο και οι περιουσίες τους, από 2,4 σε 3,6 τρισεκατομμύρια δολάρια. Καθόλου παράξενο, έτσι που οι κυβερνήσεις χειρίστηκαν όχι μόνο τα χρόνια της κρίσης, αλλά και τα χρόνια της ανάπτυξης. Έρευνα του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ διαπιστώνει πως «οι εισοδηματικές ανισότητες στις ΗΠΑ είναι σήμερα χειρότερες από το 1917» και πως «τα δύο τρίτα της οικονομικής ανάπτυξης στην περίοδο 2002-2007 κατέληξαν στα χέρια του 1% των πλουσιοτέρων». Είναι ωραίο να είσαι πάμπλουτος. Κάνεις και φιλανθρωπίες.

Τόσο στην ανάπτυξη...
... όσο και στην κρίση, οξύνθηκαν οι ανισότητες. Γι΄ αυτό, ο Ρόμπερτ Ράιχ, οικονομολόγος και πρώην υπουργός Εργασίας των ΗΠΑ, κρατάει μικρό καλάθι, όποτε βλέπει εκρήξεις ενθουσιασμού μπροστά στα παραμικρά σημάδια ανάκαμψης. «Αυτοί που τα καταφέρνουν ακόμη πιο καλά είναι οι πλούσιοι και οι μεγάλες επιχειρήσεις», γράφει. «Κερδίζουν επειδή εξακολουθούν να περικόπτουν τους μισθούς και τις δαπάνες. Στα μικρά μαγαζιά, όμως, βλέπουμε την αντίθετη όψη. Δεν πουλάνε, επειδή στηρίζονται στους εγχώριους καταναλωτές. Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Οι δουλειές βρίσκονται στα μικρά μαγαζιά. Εκεί δημιουργούνται σχεδόν όλες οι θέσεις εργασίας σε μιαν ανάκαμψη. Όσο πάσχουν λοιπόν, δεν πρόκειται να δούμε δουλειές. Γιατί οι καταναλωτές που μαστίζονται από την ανεργία ή τον φόβο τής ανεργίας βάζουν στην άκρη και την τελευταία τους δεκάρα. Λογικό για ένα νοικοκυριό, αλλά καταστροφικό για μια οικονομία». Από πού θα προέλθει λοιπόν η ζήτηση ώστε να ξανασταθούν τα μικρά μαγαζιά στα πόδια τους, να ανοίξουν δουλειές, να ανεβάσουν τους μισθούς της μεσαίας τάξης; Όχι από τις μεγάλες επιχειρήσεις, λέει ο Ρόμπερτ Ράιχ. Ασφαλώς όχι από τα χρηματιστήρια. Ούτε από τις εξαγωγές. Αλλά ούτε και από τις κυβερνήσεις. Τότε από πού;

Η απάντηση...
... δεν έχει βρεθεί ακόμη. Κι ώσπου να βρεθεί, η όποια ανάκαμψη θα πλουτίζει μόνο τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, τα χρηματιστήρια και τους πάμπλουτους, για να μπορούν να συνεχίζουν τις φιλανθρωπίες τους και να φωτογραφίζονται στις σελίδες του «Φορμπς».
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4565726