Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία Άρθρο 120 (παραγρ.4) του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδας (ακροτελεύτια διάταξη).
''Σκλάβος είναι αυτός που ελπίζει ότι θα έρθουν να τον ελευθερώσουν'' Έζρα Πάουντ 1885 – 1972
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
Εργατικό Ατύχημα
Σημ.axinosp:Φανταστείτε πόσο κρετίνος είναι ο Παναγόπουλος βλέποντας το βίντεο , που όταν του έριξαν στην αρχή νερό , ζήτησε τσαμπουκά από ολόκληρη την διαδήλωση, όταν τις μάζεψε ,τότε μπορεί να κατάλαβε την μαλακία του!!
3 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
αχινε σου βαζω αυτο μιας και η ιστορια τραβα(αν σε ενχλει ενοιτε οτι το βγαζεις)
απο εδω http://koutipandoras.gr
Προς υπεράσπιση των «προβοκατόρων» Συντάκτης: Μαρία Λούκα Προς υπεράσπιση των «προβοκατόρων»
Ο Feuerbach έγραφε κάποτε: «ότι η εποχή μας προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα… ώστε το ιερό να εξυψώνεται στο μέτρο που η αλήθεια υποβιβάζεται και διευρύνεται η ψευδαίσθηση». Στη δική μας εποχή λοιπόν, της απόλυτης κυριαρχίας του θεάματος, η δυναμική της εικόνας λειτουργεί συχνά ως μηχανισμός διαστρέβλωσης της πραγματικότητας αφενός, και χειραγώγησης της κοινής γνώμης αφετέρου.
Ας πάρουμε ένα τυχαίο παράδειγμα: την εικόνα του προέδρου της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλου, υποβασταζόμενου από άνδρες της ασφάλειας του με εμφανή υπολείμματα καφέ και γιαουρτιού στα τσαλακωμένα του ρούχα και ενδείξεις χτυπημάτων στο πρόσωπο του, να φυγαδεύεται από την εργατική συγκέντρωση της 5ης του Μάρτη. Η εικόνα αυτή αποσπασματική και αποκομμένη από το πριν και το μετά, όπως άλλωστε προβλήθηκε σε όλα τα ΜΜΕ, συνεπικουρούμενη από τον αντίστοιχο και «καθ’ όλα δεοντολογικό» σχολιασμό του δημοσιογράφου, επιτελεί μια λειτουργία όχι μόνο καθηλωτική και ολοκληρωτική αλλά και ακυρωτική. Αποκρύπτει εντελώς το πριν του συλλογικού και συμβολικού γιουχαρίσματος του Προέδρου της ΓΣΕΕ από τους συγκεντρωμένους και τη δική του βίαιη απάντηση στα γιαούρτια που δέχτηκε. Επισκιάζει ακόμα και την ίδια τη συγκέντρωση χιλιάδων εργαζομένων, την καταστολή που αυτή δέχτηκε και στέλνει στα μονόστηλα το Μανώλη Γλέζο («που κάποιοι τον ώθησαν έξω από τη Βουλή για να βεβαιωθούν ότι θα υφίστατο τα χημικά της Αστυνομίας» κατά τον Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή).
Ας ξεμπερδέψουμε λοιπόν νωρίς με την political correct καταδίκη της επίθεσης που δέχτηκε ο εκπρόσωπος των εργαζομένων από τους εργαζόμενους που εκπροσωπεί – το προσφιλές σενάριο των κατεξοχήν «ενόχων κουκουλοφόρων», προσκρούει στην ίδια την εικόνα αυτή τη φορά. Η δυσαρέσκεια έχει αξιώσεις αποτελεσματικότητας όταν εκφράζεται συλλογικά και δεν εκτονώνεται ατομικά, όταν στοχοποιεί κοινωνικές σχέσεις και δομές και όχι τα υποκείμενα τους. Μια μικρή επισήμανση όμως, που εμπίπτει στη σφαίρα της ηθικής: υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο λόγο της «άνανδρης, σχεδιασμένης, δολοφονικής επίθεσης» και σ’ αυτόν του «χτυπήματος στον Έλληνα πολίτη», ανάμεσα στην πρακτική που εγκαλεί το Χρυσοχοίδη να αναλάβει δράση και κυκλοφορεί αφίσες ανυπόγραφες με ζουμαρισμένα πρόσωπα και σ’ εκείνη που όχι μόνο δε ζητά την τιμωρία του αστυνομικού, αλλά συνδιαλέγεται μαζί του.
Προσπερνώντας γρήγορα το ίδιο το πρόσωπο του Γιάννη Παναγόπουλου με ετήσιες αποδοχές που αγγίζουν τις 150.000 ευρώ, παραμένοντας πάντα εκπρόσωπος των εργαζομένων των 700 ευρώ, έχει μια σημασία κόντρα στους μηχανισμούς συλλογικής λήθης και στα επιλεκτικά αντανακλαστικά των ΜΜΕ, η αναφορά κάποιων στοιχείων που τροφοδοτούν την οργή, πολύ περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσε η ΚΟΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός σχηματισμός τύχει να βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Όπως είναι η ανάθεση της καθαριότητας του κτιρίου της ΓΣΕΕ στην «Τεχνική Πάρνηθας» με σωρεία καταγγελιών εις βάρος της για παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας, η υποψηφιότητα της Αθανασίας Γισδάκη, προϊσταμένης της Κούνεβα με την ΠΑΣΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, η άρνηση εκ μέρους της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να συνυπογράψει υπόμνημα που συνέταξαν η ΠΕΚΟΠ και 85 πρωτοβάθμια σωματεία για το σύγχρονο δουλεμπόριο προς το Υπουργείο Εργασίας, η μη αναγνώριση στο τελευταίο συνέδριο του ΕΚΑ συνέδρων από σωματεία όπως το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, επειδή εγγράφουν και εργαζομένους με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, φτάνοντας μέχρι πολύ πρόσφατα στην πανεργατική απεργία της 11ης Μάρτη, τα ΜΑΤ να εφορμούν αναίτια στα μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων προβάλλοντας ως αιτιολογία ότι «πρέπει να περάσει μπροστά το πανό της ΓΣΕΕ».
Σ’ αυτές τις συνθήκες, η έκδηλη απαξίωση των συνδικαλιστικών ηγεσιών από πλατιά εργατικά στρώματα, έρχεται απλώς να επικυρώσει την κρίση των συνδικάτων ως θεσμών εκπροσώπησης των εργαζομένων. Είναι ενδεικτικό ότι το ποσοστό συνδικαλιστικής πυκνότητας στην Ελλάδα είναι από τα χαμηλότερα της Ευρώπης, με παλιότερη έρευνα της VPRC να το προσδιορίζει στο 17%. Η συνδικαλιστική συμμετοχή όμως, είναι εν τέλει μια συνάρτηση της αποτελεσματικότητας των συνδικάτων, της εμπιστοσύνης που αποπνέουν και της δυνατότητας τους να διεισδύουν και οργανωτικά στα πιο δυναμικά τμήματα της απασχόλησης. Σ’ αυτό το επίπεδο , η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που διαμορφώθηκε εντός των συνδικάτων παραμένει στοχοπροσηλωμένη στην αυτοσυντήρηση της, χωρίς καμιά προσδοκία να εγκολπώσει τα πιο ευάλωτα τμήματα του εργατικού δυναμικού, όπως είναι οι επισφαλώς εργαζόμενοι και οι μετανάστες, με αποτέλεσμα να εντείνεται η πολυδιάσπαση και να μην εξασφαλίζεται κανένα βήμα θεσμικής έκφρασης όσων κινούνται στις γκρίζες ζώνες της εργασίας.
Σ’ αυτή τη συγκυρία, που αποτελεί ιστορική τομή για την τροποποίηση του κοινωνικού συσχετισμού, με την προσπάθεια αποδιάρθρωσης του ασφαλιστικού συστήματος, απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και πρεκαριοποίησης της σφαίρας παραγωγής, το πραγματικό ερώτημα που συνθλίβεται μεταξύ της ορολογίας των spreads και των swaps και του βίντεο της Τζούλιας, είναι αυτό της οργάνωσης και της αλληλεγγύης των πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Δίπλα στα αφοπλιστικά νούμερα των 850.000 ανέργων για το 2010 και της μείωσης των εισοδημάτων των εργαζομένων έως και 40%, υπάρχει κι αυτό του 62% που δηλώνει διάθεση συμμετοχής στις κινητοποιήσεις.
Μ’ αυτή την έννοια, οι συνδικαλιστικοί πειραματισμοί που εκδηλώνονται το τελευταίο διάστημα σε πρωτοβάθμιο επίπεδο με τη συγκρότηση σωματείων και την προσπάθεια συντονισμού τους, μπορούν να αποτελέσουν πρελούδιο για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων. Αυτή μάλλον είναι και η μοναδική προοπτική να απομονωθούν οι προβοκάτορες, που λεξικολογικά ορίζονται «ως εκείνοι που εισχωρούν λαθραία σε ομάδες ή χώρους προκειμένου να υποκινήσουν ενέργειες που δε συνάδουν με το συμφέρον της ομάδας», αυτοί δηλαδή που μοιάζουν έτοιμοι να θυσιάσουν όχι το δικό τους μισθό, αλλά το μισθό χιλιάδων εργαζομένων για την πατρίδα, εξαργυρώνοντας αργότερα αυτή τους την προσπάθεια με μια θέση στα βουλευτικά έδρανα. Είναι ορισμένοι εξ’ αυτών που θα ταξιδέψουν στη μαγευτική Κασσάνδρα της Χαλκιδικής, στο Άθως Παλλάς, αυτές τις μέρες προκειμένου να συζητήσουν για τα προβλήματα της εργατικής τάξης μακριά από τις ενοχλητικές φωνές της.
3 σχόλια:
αχινε σου βαζω αυτο μιας και η ιστορια τραβα(αν σε ενχλει ενοιτε οτι το βγαζεις)
απο εδω
http://koutipandoras.gr
Προς υπεράσπιση των «προβοκατόρων»
Συντάκτης: Μαρία Λούκα
Προς υπεράσπιση των «προβοκατόρων»
Ο Feuerbach έγραφε κάποτε: «ότι η εποχή μας προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα… ώστε το ιερό να εξυψώνεται στο μέτρο που η αλήθεια υποβιβάζεται και διευρύνεται η ψευδαίσθηση». Στη δική μας εποχή λοιπόν, της απόλυτης κυριαρχίας του θεάματος, η δυναμική της εικόνας λειτουργεί συχνά ως μηχανισμός διαστρέβλωσης της πραγματικότητας αφενός, και χειραγώγησης της κοινής γνώμης αφετέρου.
Ας πάρουμε ένα τυχαίο παράδειγμα: την εικόνα του προέδρου της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλου, υποβασταζόμενου από άνδρες της ασφάλειας του με εμφανή υπολείμματα καφέ και γιαουρτιού στα τσαλακωμένα του ρούχα και ενδείξεις χτυπημάτων στο πρόσωπο του, να φυγαδεύεται από την εργατική συγκέντρωση της 5ης του Μάρτη. Η εικόνα αυτή αποσπασματική και αποκομμένη από το πριν και το μετά, όπως άλλωστε προβλήθηκε σε όλα τα ΜΜΕ, συνεπικουρούμενη από τον αντίστοιχο και «καθ’ όλα δεοντολογικό» σχολιασμό του δημοσιογράφου, επιτελεί μια λειτουργία όχι μόνο καθηλωτική και ολοκληρωτική αλλά και ακυρωτική. Αποκρύπτει εντελώς το πριν του συλλογικού και συμβολικού γιουχαρίσματος του Προέδρου της ΓΣΕΕ από τους συγκεντρωμένους και τη δική του βίαιη απάντηση στα γιαούρτια που δέχτηκε. Επισκιάζει ακόμα και την ίδια τη συγκέντρωση χιλιάδων εργαζομένων, την καταστολή που αυτή δέχτηκε και στέλνει στα μονόστηλα το Μανώλη Γλέζο («που κάποιοι τον ώθησαν έξω από τη Βουλή για να βεβαιωθούν ότι θα υφίστατο τα χημικά της Αστυνομίας» κατά τον Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή).
και συνεχεια
Ας ξεμπερδέψουμε λοιπόν νωρίς με την political correct καταδίκη της επίθεσης που δέχτηκε ο εκπρόσωπος των εργαζομένων από τους εργαζόμενους που εκπροσωπεί – το προσφιλές σενάριο των κατεξοχήν «ενόχων κουκουλοφόρων», προσκρούει στην ίδια την εικόνα αυτή τη φορά. Η δυσαρέσκεια έχει αξιώσεις αποτελεσματικότητας όταν εκφράζεται συλλογικά και δεν εκτονώνεται ατομικά, όταν στοχοποιεί κοινωνικές σχέσεις και δομές και όχι τα υποκείμενα τους. Μια μικρή επισήμανση όμως, που εμπίπτει στη σφαίρα της ηθικής: υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο λόγο της «άνανδρης, σχεδιασμένης, δολοφονικής επίθεσης» και σ’ αυτόν του «χτυπήματος στον Έλληνα πολίτη», ανάμεσα στην πρακτική που εγκαλεί το Χρυσοχοίδη να αναλάβει δράση και κυκλοφορεί αφίσες ανυπόγραφες με ζουμαρισμένα πρόσωπα και σ’ εκείνη που όχι μόνο δε ζητά την τιμωρία του αστυνομικού, αλλά συνδιαλέγεται μαζί του.
Προσπερνώντας γρήγορα το ίδιο το πρόσωπο του Γιάννη Παναγόπουλου με ετήσιες αποδοχές που αγγίζουν τις 150.000 ευρώ, παραμένοντας πάντα εκπρόσωπος των εργαζομένων των 700 ευρώ, έχει μια σημασία κόντρα στους μηχανισμούς συλλογικής λήθης και στα επιλεκτικά αντανακλαστικά των ΜΜΕ, η αναφορά κάποιων στοιχείων που τροφοδοτούν την οργή, πολύ περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσε η ΚΟΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός σχηματισμός τύχει να βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Όπως είναι η ανάθεση της καθαριότητας του κτιρίου της ΓΣΕΕ στην «Τεχνική Πάρνηθας» με σωρεία καταγγελιών εις βάρος της για παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας, η υποψηφιότητα της Αθανασίας Γισδάκη, προϊσταμένης της Κούνεβα με την ΠΑΣΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, η άρνηση εκ μέρους της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να συνυπογράψει υπόμνημα που συνέταξαν η ΠΕΚΟΠ και 85 πρωτοβάθμια σωματεία για το σύγχρονο δουλεμπόριο προς το Υπουργείο Εργασίας, η μη αναγνώριση στο τελευταίο συνέδριο του ΕΚΑ συνέδρων από σωματεία όπως το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, επειδή εγγράφουν και εργαζομένους με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, φτάνοντας μέχρι πολύ πρόσφατα στην πανεργατική απεργία της 11ης Μάρτη, τα ΜΑΤ να εφορμούν αναίτια στα μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων προβάλλοντας ως αιτιολογία ότι «πρέπει να περάσει μπροστά το πανό της ΓΣΕΕ».
Σ’ αυτές τις συνθήκες, η έκδηλη απαξίωση των συνδικαλιστικών ηγεσιών από πλατιά εργατικά στρώματα, έρχεται απλώς να επικυρώσει την κρίση των συνδικάτων ως θεσμών εκπροσώπησης των εργαζομένων. Είναι ενδεικτικό ότι το ποσοστό συνδικαλιστικής πυκνότητας στην Ελλάδα είναι από τα χαμηλότερα της Ευρώπης, με παλιότερη έρευνα της VPRC να το προσδιορίζει στο 17%. Η συνδικαλιστική συμμετοχή όμως, είναι εν τέλει μια συνάρτηση της αποτελεσματικότητας των συνδικάτων, της εμπιστοσύνης που αποπνέουν και της δυνατότητας τους να διεισδύουν και οργανωτικά στα πιο δυναμικά τμήματα της απασχόλησης. Σ’ αυτό το επίπεδο , η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που διαμορφώθηκε εντός των συνδικάτων παραμένει στοχοπροσηλωμένη στην αυτοσυντήρηση της, χωρίς καμιά προσδοκία να εγκολπώσει τα πιο ευάλωτα τμήματα του εργατικού δυναμικού, όπως είναι οι επισφαλώς εργαζόμενοι και οι μετανάστες, με αποτέλεσμα να εντείνεται η πολυδιάσπαση και να μην εξασφαλίζεται κανένα βήμα θεσμικής έκφρασης όσων κινούνται στις γκρίζες ζώνες της εργασίας.
Σ’ αυτή τη συγκυρία, που αποτελεί ιστορική τομή για την τροποποίηση του κοινωνικού συσχετισμού, με την προσπάθεια αποδιάρθρωσης του ασφαλιστικού συστήματος, απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και πρεκαριοποίησης της σφαίρας παραγωγής, το πραγματικό ερώτημα που συνθλίβεται μεταξύ της ορολογίας των spreads και των swaps και του βίντεο της Τζούλιας, είναι αυτό της οργάνωσης και της αλληλεγγύης των πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Δίπλα στα αφοπλιστικά νούμερα των 850.000 ανέργων για το 2010 και της μείωσης των εισοδημάτων των εργαζομένων έως και 40%, υπάρχει κι αυτό του 62% που δηλώνει διάθεση συμμετοχής στις κινητοποιήσεις.
Μ’ αυτή την έννοια, οι συνδικαλιστικοί πειραματισμοί που εκδηλώνονται το τελευταίο διάστημα σε πρωτοβάθμιο επίπεδο με τη συγκρότηση σωματείων και την προσπάθεια συντονισμού τους, μπορούν να αποτελέσουν πρελούδιο για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων. Αυτή μάλλον είναι και η μοναδική προοπτική να απομονωθούν οι προβοκάτορες, που λεξικολογικά ορίζονται «ως εκείνοι που εισχωρούν λαθραία σε ομάδες ή χώρους προκειμένου να υποκινήσουν ενέργειες που δε συνάδουν με το συμφέρον της ομάδας», αυτοί δηλαδή που μοιάζουν έτοιμοι να θυσιάσουν όχι το δικό τους μισθό, αλλά το μισθό χιλιάδων εργαζομένων για την πατρίδα, εξαργυρώνοντας αργότερα αυτή τους την προσπάθεια με μια θέση στα βουλευτικά έδρανα. Είναι ορισμένοι εξ’ αυτών που θα ταξιδέψουν στη μαγευτική Κασσάνδρα της Χαλκιδικής, στο Άθως Παλλάς, αυτές τις μέρες προκειμένου να συζητήσουν για τα προβλήματα της εργατικής τάξης μακριά από τις ενοχλητικές φωνές της.
ελπιζω να το ειδες..
Δημοσίευση σχολίου