Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία Άρθρο 120 (παραγρ.4) του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδας (ακροτελεύτια διάταξη).
Είτε θα πετύχουμε και θα πάρουμε την πατρίδα μας πίσω, είτε θα χαθούμε για αιώνες στις πατρίδες των άλλων και των υπερκρατικών διεθνών οργανισμών, τις νέες αυτοκρατορίες.Εδώ που φθάσαμε, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα περισσότερο από τις αλυσίδες μας.
Όσο περνούν οι εβδομάδες η κατάστασή μας θα γίνεται όλο και πιο αντιληπτή.
Μέχρι την Εξέγερση
Δεν σας θέλει ο λαός ελικόπτερα και μπρος
''Σκλάβος είναι αυτός που ελπίζει ότι θα έρθουν να τον ελευθερώσουν''
Έζρα Πάουντ 1885 – 1972
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
Oι πάντες (σχεδόν) εγκαταλείπουν τον βυθιζόμενο «Τιτανικό»...
ZEZA ZHKOY
«Παν Μέτρον Αριστον»... Αλλά οι Ελληνες πρωθυπουργοί προφανώς αγνοούν την αρχαία ρήση. Ο πρώην δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου και ο νυν μιλάει πολύ. Ακόμη και η Wall Street Journal προχθές θεώρησε καθήκον της να δώσει ένα κλασικό μήνυμα στον Ελληνα πρωθυπουργό: «Η σιωπή είναι χρυσός» του είπε, επισημαίνοντας, δυστυχώς, ότι «με τους λεκτικούς ακροβατισμούς του δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας».
Η διχοστασία της κυβέρνησης Παπανδρέου για το εάν η Ελλάδα πρέπει να μείνει πιστή και να διεκδικήσει τον ευρωπαϊκό της ρόλο ή εάν πρέπει να προσφύγει στο ΔΝΤ, σίγουρα οδήγησε στην απώλεια κρίσιμου χρόνου για την αντιμετώπιση της εξοντωτικής για τη χώρα μας κρίσης και έφθειρε τις προσπάθειες του κ. Παπανδρέου.
Ωστόσο, η δυσοίωνη εξέλιξη είναι αλλού. Οτι (σχεδόν) οι πάντες εγκαταλείπουν τώρα τον βυθιζόμενο «Τιτανικό». Η κυνική αλλαγή της θέσης της γερμανικής κυβέρνησης που δήλωσε: «Εάν η Ελλάδα χρειάζεται βοήθεια, να προσέλθει στο ΔΝΤ» υποδηλώνει ότι το Βερολίνο έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τίποτε δεν σώζει την Ελλάδα -ούτε ο «μηχανισμός σωτηρίας» που εκλιπαρεί ο κ. Παπανδρέου- παρά μόνο η οικονομική βοήθεια που προσφέρει το ΔΝΤ. Η ιδέα της διάσωσης του ελληνικού ναυαγίου από τον διεθνή Οργανισμό έχει πλέον επικρατήσει στο Βερολίνο. «Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμπλέκεται ήδη στην ελληνική κρίση, στην οποία διαδραματίζει ρόλο συμβούλου», δήλωσε προχθές ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Μίχαελ Οφερ.
Στα μάτια τους το ελληνικό κράτος βρίσκεται ήδη ένα βήμα πριν από την αθέτηση υποχρέωσής του, το τεχνικό default, ή, σε απλά ελληνικά, προ της χρεοκοπίας. Το επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε ομιλία του προχθές στην έναρξη του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, δηλώνοντας ότι «η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κήρυξη στάσης πληρωμών»!
Κάποιοι θα υποστήριζαν πως η τραγωδία ήταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που η Ελλάδα έγινε δεκτή στην Ευρωζώνη. Αλλοι, πως δεινά θα έπλητταν σίγουρα, αργά ή γρήγορα, μια τόσο ετερόκλητη νομισματική ένωση: αν όχι η Ελλάδα, τότε κάποιος «αδύναμος κρίκος» θα γινόταν η αιτία. Αναπόφευκτο ή μη, το πρόβλημα ανέκυψε.
Μπορεί η κυβέρνηση Καραμανλή να έριξε το καράβι στα βράχια, αλλά η αλήθεια είναι πως το καράβι ήταν σ’ αυτή τη ρότα από πολύ νωρίτερα. Η ρητορική Σημίτη για την «ισχυρή οικονομία» της «ισχυρής Ελλάδας» ήταν ένα καλοσερβιρισμένο προπαγανδιστικό ψεύδος. Το πρόβλημα αποτυπώνεται αλάνθαστα στο παρατεταμένο μεγάλο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και στον δραματικά μικρό όγκο πραγματικών επενδύσεων.
Το χρέος έφθασε σ’ αυτά τα ύψη επειδή οι πόροι δεν διοχετεύθηκαν σε παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν πρόσθετο πλούτο. Κατά κανόνα, λεηλατήθηκαν και σπαταλήθηκαν. Τροφοδότησαν την κατανάλωση και μάλιστα τις εισαγωγές. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε πολύ χρήμα, αλλά με δυσανάλογα μικρό παραγωγικό αποτέλεσμα. Aπό την εκπαίδευση μέχρι τους εξοπλισμούς, από την έρευνα μέχρι την υγεία και από την κοινωνική πολιτική μέχρι τα δημόσια έργα.
Η αιτία είναι διπλή: Πρώτον, η μάστιγα της διαπλοκής/διαφθοράς, που εμποδίζει την ανάπτυξη. Δεύτερον, η εκτεταμένη σπατάλη, που προκύπτει από την επιβίωση πλήθους αντιπαραγωγικών καταστάσεων, από λάθος αποφάσεις και κακό προγραμματισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο, που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ιδιότυπη «φούσκα». Με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα έσκαγε.
Η μόνη σοβαρή προσπάθεια για συμμάζεμα έγινε από τον Αλέκο Παπαδόπουλο επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου (1993 - 95). Από το 1996 η προσπάθεια νοθεύτηκε από τη «δημιουργική λογιστική», αφού στόχος ήταν η με κάθε τρόπο ένταξη στην ΟΝΕ και όχι το πραγματικό νοικοκύρεμα. Ετσι, στην οκταετία 1996 - 2004, η κυβέρνηση διπλασίασε σχεδόν το χρέος που παρέλαβε. Το ίδιο έπραξε η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά σε πεντέμισι χρόνια.
Το ρίσκο της χρεοκοπίας εντοπίζεται άμεσα στη συγκέντρωση λήξεων ομολόγων ύψους 20 δισ. ευρώ τον Απρίλιο-Μάιο, που δημιουργεί ρίσκο αναχρηματοδότησης. Τόσο η Ε. Ε. όσο και το ΔΝΤ θα μας δανείσουν μόνο αν έχουν βάσιμες ελπίδες να πάρουν πίσω τα δανεικά. Σε αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα θα κηρύξει στάση πληρωμών και οι πιστωτές θα κληθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να αποφασιστεί τι ποσοστό της ονομαστικής αξίας των ομολόγων στο χαρτοφυλάκιό τους θα εισπράξουν (από την Αργεντινή εισέπραξαν γύρω στα 30 cents στο δολάριο).
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_21/03/2010_394931
Σημ. axinosp: Στάση πληρωμών τώρα. Άλλο να χρωστάς 330 δις και άλλο 110 δις. Γυρνάς το εθνικό σου νόμισμα σε δραχμή και τα κυκλοφορούντα Ευρώ τους τα γυρνάς ,ξοφλάς άμεσα και σου περισσεύουν άλλα τόσα. Το κανόνι που θα βαρέσει η Ελλάδα θα αποτελειώσει και την Ευρωζώνη. Την επομένη το GIPSY CLUB (Greece,Ireland,Portugal,Spain,italY), θα κάνει εθνική γιορτή και θα ανακηρύξουν την Ελλάδα εθνικό τους ευεργέτη. Επειδή η Αμερικάνικη ασφαλιστική AIG έχει ασφαλίσει με CDS τα Ελληνικά ομόλογα θα καταρρεύσει και αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα, να συμπαρασύρει όλο το σάπιο Αμερικάνικο Τραπεζικό Σύστημα με το σκάσιμο της πιστωτική φούσκας. Ο Τραπεζικός πυρηνικός χειμώνας που θα εμφανιστεί στην Αμερική θα συμπαρασύρει την Κίνα και την Ιαπωνία λόγω της στενής τους οικονομικής σχέσης με την Αμερική. Ελβετία και Ισραήλ μάλλον θα δεχθούν μεγάλο μέρος του ωστικού Τραπεζικού κύματος, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια. Το σβήσιμο από το χάρτη θα υποστούν, όλοι ανεξαιρέτως, οι επί γης φορολογικοί παράδεισοι. Βαθιά τραυματισμένοι αλλά ζωντανοί θα παραμείνουν χώρες όπως η Ρωσία μαζί με τους δορυφόρους της, η Ινδία, η Νότια Αφρική και η Βραζιλία. Η Δημοκρατία της Βαϋμάρης θα είναι, ένα τίποτα μπροστά σε αυτό που θα γίνει, σε όλη την Βόρεια Ευρώπη της πρώην ΕΕ. Ο δημόσιος απαγχονισμός της Μέρκελ και του υπουργού της Οικονομικών Σόϊμπλε μαζί με το αναπηρικό του καροτσάκι θα είναι το λιγότερο που θα ζητήσουν οι Ούνοι, για την κατάντια του Δ Οικονομικού Ράιχ. Ο γεωπολιτικός χάρτης του Ισλάμ θα αλλάξει και οι χώρες του Περσικού Κόλπου θα δεχτούν σαρωτικές αλλαγές. Οι χώρες της Μεσογείου θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να συνεργαστούν φτιάχνοντας μια νέα Μεσογειακή κοινότητα όπου δεν θα στηρίζεται στο χρήμα και το χρέος παλαιό γνώριμο του Αγγλοσαξονικού Τραπεζικού συστήματος. Όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν εντός των επόμενων λίγων εβδομάδων αρχίζοντας την αντίστροφη μέτρηση από τις 25 Μαρτίου.
«Παν Μέτρον Αριστον»... Αλλά οι Ελληνες πρωθυπουργοί προφανώς αγνοούν την αρχαία ρήση. Ο πρώην δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου και ο νυν μιλάει πολύ. Ακόμη και η Wall Street Journal προχθές θεώρησε καθήκον της να δώσει ένα κλασικό μήνυμα στον Ελληνα πρωθυπουργό: «Η σιωπή είναι χρυσός» του είπε, επισημαίνοντας, δυστυχώς, ότι «με τους λεκτικούς ακροβατισμούς του δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας».
Η διχοστασία της κυβέρνησης Παπανδρέου για το εάν η Ελλάδα πρέπει να μείνει πιστή και να διεκδικήσει τον ευρωπαϊκό της ρόλο ή εάν πρέπει να προσφύγει στο ΔΝΤ, σίγουρα οδήγησε στην απώλεια κρίσιμου χρόνου για την αντιμετώπιση της εξοντωτικής για τη χώρα μας κρίσης και έφθειρε τις προσπάθειες του κ. Παπανδρέου.
Ωστόσο, η δυσοίωνη εξέλιξη είναι αλλού. Οτι (σχεδόν) οι πάντες εγκαταλείπουν τώρα τον βυθιζόμενο «Τιτανικό». Η κυνική αλλαγή της θέσης της γερμανικής κυβέρνησης που δήλωσε: «Εάν η Ελλάδα χρειάζεται βοήθεια, να προσέλθει στο ΔΝΤ» υποδηλώνει ότι το Βερολίνο έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τίποτε δεν σώζει την Ελλάδα -ούτε ο «μηχανισμός σωτηρίας» που εκλιπαρεί ο κ. Παπανδρέου- παρά μόνο η οικονομική βοήθεια που προσφέρει το ΔΝΤ. Η ιδέα της διάσωσης του ελληνικού ναυαγίου από τον διεθνή Οργανισμό έχει πλέον επικρατήσει στο Βερολίνο. «Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμπλέκεται ήδη στην ελληνική κρίση, στην οποία διαδραματίζει ρόλο συμβούλου», δήλωσε προχθές ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Μίχαελ Οφερ.
Στα μάτια τους το ελληνικό κράτος βρίσκεται ήδη ένα βήμα πριν από την αθέτηση υποχρέωσής του, το τεχνικό default, ή, σε απλά ελληνικά, προ της χρεοκοπίας. Το επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε ομιλία του προχθές στην έναρξη του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, δηλώνοντας ότι «η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κήρυξη στάσης πληρωμών»!
Κάποιοι θα υποστήριζαν πως η τραγωδία ήταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που η Ελλάδα έγινε δεκτή στην Ευρωζώνη. Αλλοι, πως δεινά θα έπλητταν σίγουρα, αργά ή γρήγορα, μια τόσο ετερόκλητη νομισματική ένωση: αν όχι η Ελλάδα, τότε κάποιος «αδύναμος κρίκος» θα γινόταν η αιτία. Αναπόφευκτο ή μη, το πρόβλημα ανέκυψε.
Μπορεί η κυβέρνηση Καραμανλή να έριξε το καράβι στα βράχια, αλλά η αλήθεια είναι πως το καράβι ήταν σ’ αυτή τη ρότα από πολύ νωρίτερα. Η ρητορική Σημίτη για την «ισχυρή οικονομία» της «ισχυρής Ελλάδας» ήταν ένα καλοσερβιρισμένο προπαγανδιστικό ψεύδος. Το πρόβλημα αποτυπώνεται αλάνθαστα στο παρατεταμένο μεγάλο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και στον δραματικά μικρό όγκο πραγματικών επενδύσεων.
Το χρέος έφθασε σ’ αυτά τα ύψη επειδή οι πόροι δεν διοχετεύθηκαν σε παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν πρόσθετο πλούτο. Κατά κανόνα, λεηλατήθηκαν και σπαταλήθηκαν. Τροφοδότησαν την κατανάλωση και μάλιστα τις εισαγωγές. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε πολύ χρήμα, αλλά με δυσανάλογα μικρό παραγωγικό αποτέλεσμα. Aπό την εκπαίδευση μέχρι τους εξοπλισμούς, από την έρευνα μέχρι την υγεία και από την κοινωνική πολιτική μέχρι τα δημόσια έργα.
Η αιτία είναι διπλή: Πρώτον, η μάστιγα της διαπλοκής/διαφθοράς, που εμποδίζει την ανάπτυξη. Δεύτερον, η εκτεταμένη σπατάλη, που προκύπτει από την επιβίωση πλήθους αντιπαραγωγικών καταστάσεων, από λάθος αποφάσεις και κακό προγραμματισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο, που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ιδιότυπη «φούσκα». Με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα έσκαγε.
Η μόνη σοβαρή προσπάθεια για συμμάζεμα έγινε από τον Αλέκο Παπαδόπουλο επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου (1993 - 95). Από το 1996 η προσπάθεια νοθεύτηκε από τη «δημιουργική λογιστική», αφού στόχος ήταν η με κάθε τρόπο ένταξη στην ΟΝΕ και όχι το πραγματικό νοικοκύρεμα. Ετσι, στην οκταετία 1996 - 2004, η κυβέρνηση διπλασίασε σχεδόν το χρέος που παρέλαβε. Το ίδιο έπραξε η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά σε πεντέμισι χρόνια.
Το ρίσκο της χρεοκοπίας εντοπίζεται άμεσα στη συγκέντρωση λήξεων ομολόγων ύψους 20 δισ. ευρώ τον Απρίλιο-Μάιο, που δημιουργεί ρίσκο αναχρηματοδότησης. Τόσο η Ε. Ε. όσο και το ΔΝΤ θα μας δανείσουν μόνο αν έχουν βάσιμες ελπίδες να πάρουν πίσω τα δανεικά. Σε αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα θα κηρύξει στάση πληρωμών και οι πιστωτές θα κληθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να αποφασιστεί τι ποσοστό της ονομαστικής αξίας των ομολόγων στο χαρτοφυλάκιό τους θα εισπράξουν (από την Αργεντινή εισέπραξαν γύρω στα 30 cents στο δολάριο).
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_21/03/2010_394931
Σημ. axinosp: Στάση πληρωμών τώρα. Άλλο να χρωστάς 330 δις και άλλο 110 δις. Γυρνάς το εθνικό σου νόμισμα σε δραχμή και τα κυκλοφορούντα Ευρώ τους τα γυρνάς ,ξοφλάς άμεσα και σου περισσεύουν άλλα τόσα. Το κανόνι που θα βαρέσει η Ελλάδα θα αποτελειώσει και την Ευρωζώνη. Την επομένη το GIPSY CLUB (Greece,Ireland,Portugal,Spain,italY), θα κάνει εθνική γιορτή και θα ανακηρύξουν την Ελλάδα εθνικό τους ευεργέτη. Επειδή η Αμερικάνικη ασφαλιστική AIG έχει ασφαλίσει με CDS τα Ελληνικά ομόλογα θα καταρρεύσει και αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα, να συμπαρασύρει όλο το σάπιο Αμερικάνικο Τραπεζικό Σύστημα με το σκάσιμο της πιστωτική φούσκας. Ο Τραπεζικός πυρηνικός χειμώνας που θα εμφανιστεί στην Αμερική θα συμπαρασύρει την Κίνα και την Ιαπωνία λόγω της στενής τους οικονομικής σχέσης με την Αμερική. Ελβετία και Ισραήλ μάλλον θα δεχθούν μεγάλο μέρος του ωστικού Τραπεζικού κύματος, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια. Το σβήσιμο από το χάρτη θα υποστούν, όλοι ανεξαιρέτως, οι επί γης φορολογικοί παράδεισοι. Βαθιά τραυματισμένοι αλλά ζωντανοί θα παραμείνουν χώρες όπως η Ρωσία μαζί με τους δορυφόρους της, η Ινδία, η Νότια Αφρική και η Βραζιλία. Η Δημοκρατία της Βαϋμάρης θα είναι, ένα τίποτα μπροστά σε αυτό που θα γίνει, σε όλη την Βόρεια Ευρώπη της πρώην ΕΕ. Ο δημόσιος απαγχονισμός της Μέρκελ και του υπουργού της Οικονομικών Σόϊμπλε μαζί με το αναπηρικό του καροτσάκι θα είναι το λιγότερο που θα ζητήσουν οι Ούνοι, για την κατάντια του Δ Οικονομικού Ράιχ. Ο γεωπολιτικός χάρτης του Ισλάμ θα αλλάξει και οι χώρες του Περσικού Κόλπου θα δεχτούν σαρωτικές αλλαγές. Οι χώρες της Μεσογείου θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να συνεργαστούν φτιάχνοντας μια νέα Μεσογειακή κοινότητα όπου δεν θα στηρίζεται στο χρήμα και το χρέος παλαιό γνώριμο του Αγγλοσαξονικού Τραπεζικού συστήματος. Όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν εντός των επόμενων λίγων εβδομάδων αρχίζοντας την αντίστροφη μέτρηση από τις 25 Μαρτίου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου