Αν ήσουν εκεί, αποκλείεται να έχεις ξεχάσει τη Νύχτα του Μεσοπρόθεσμου, με το πλήθος έξω να σείεται και να πάλλεται από την ένταση μετά και τη λυσσαλέα μάχη με τα δακρυγόνα και τα κλόμπς, και μέσα ένας ένας να παραιτούνται, να αποστασιοποιούνται, τέλος πάντων να νιώθουν την Καυτή Ανάσα του Πλήθους στο σβέρκο τους. και στο τέλος να φυγαδεύονται νύχτα απ΄τον Εθνικό Κήπο.
“Οι Παλιοί Καλοί Καιροί”. ‘Εκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, συνηθίσανε κι αυτοί την ιδέα οτι την ψήφο σου την έχουνε γραμμένη, κάπου το συνήθισες κι εσύ.
Μην το κάνεις. Καταλαβαίνω τη Γλυκιά Παραίτηση, αυτή την αίσθηση που νιώθει ο παγιδευμένος στα χιόνια ορειβάτης, το τελευταίο πράγμα που θα νιώσει πριν τον βρούνε κοκκαλωμένο απ’ το κρύο οι επόμενοι περαστικοί. Αλλά σφίξε τα δόντια λίγο ακόμα, μην τους δίνεις τη χαρά ότι λίγο λίγο σου περάσανε το αδιανόητο σα νόρμα.
Καταλαβαίνω και το ντεζαβού, αυτή την παγιωμένη συνήθεια, “12-2 ΓΣΕΕ, 2 και μετά μόνοι μας να τρώμε το ξύλο της αρκούδας”. Και για να στο κάνουν δυσκολότερο (ή ευκολότερο, όπως το πάρει κανείς), τα ΜΜΜ δεν σου αφήνουν αύριο κανένα περιθώριο μετακίνησης.
Αλλά “η Κρίση είναι ευκαιρία”. Το εμπόδιο ίσως γίνει η αφορμή για την αλλαγή της ρουτίνας. Ήδη στα social media η “γραμμή” έχει αρχίσει να διαδίδεται: δε μπορείς να κατέβεις καθόλου; αυτοοργανωθείτε σε επίπεδο γειτονιάς. Κάντε καταστάσεις στις πλατείες, στους δρόμους, ο,τιδήποτε, αρκεί κανείς να μη δουλέψει, αρκεί να κοκκαλώσουν όλα, αρκεί να είσαι έξω, αρκεί να νιώσουν το Βρυχηθμό σου.
Ό,τιδήποτε εκτός απ’ την Παραίτηση.
Πουτάνα Όλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου