«Μικρά θαύματα»...

... Έτσι τα χαρακτηρίζει η εφημερίδα «Γκάρντιαν». Στο φωτογραφικό οδοιπορικό στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δείχνει άστεγα παιδιά να τρώνε το χριστουγεννιάτικο γεύμα που κάποιοι τους προσέφεραν δωρεάν. Ένα γιορτινό γεύμα δεν φτάνει για να ταΐσει αυτούς που όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου σκαλίζουν τα σκουπίδια και τις νύχτες αναζητούν μια ήσυχη γωνιά του δρόμου για να γείρουν το κεφάλι τους. Οι φιλάνθρωποι δίνουν ευχαρίστως τον οβολό τους, ανταποκρινόμενοι στα κηρύγματα της Εκκλησίας τους, μα επιστρέφοντας στο σπίτι για να ανοίξουν τα δώρα τους, σκοντάφτουν πάλι στα ίδια «πτώματα».

Στην Ελβετία...
... δεν συμβαίνουν ούτε καν τέτοια «μικρά θαύματα». Οι Ελβετοί δυσκολεύονται να αποδεχτούν πως δεν υπάρχει πια το ελβετικό Ελντοράντο. Μολονότι η φτώχεια αποτελεί πια μια ζοφερή πραγματικότητα, όπως λέει ο δημοσιογράφος Ζιλιάν Σανσονάν, στην Ελβετία παραμένει ένα αξεπέραστο ταμπού, κάτι αόρατο και ασύλληπτο. Τι είναι φτώχεια; Ποιες κοινωνικές ομάδες υποφέρουν περισσότερο; Πώς γίνεται κάποιος φτωχός; Δύσκολα μπορεί να απαντήσει σήμερα σε αυτά τα ερωτήματα ένας Ελβετός. Επειδή η επίσημη πολιτεία προτιμά να διατηρεί το φαινόμενο της φτώχειας στο περιθώριο, ελάχιστες επιστημονικές έρευνες έχουν ασχοληθεί με αυτό. Υπάρχουν μόνο οι προσωπικές μαρτυρίες. Όπως της Γιολάντ, που διηγείται στην εφημερίδα της Προτεσταντικής Εκκλησίας ότι τρέφεται με τα σάπια λαχανικά που μαζεύουν για λίπασμα στις αυλές των σπιτιών. Ή όπως της Μύριαμ, που εξηγεί πώς το πρόβλημα υγείας ενός μέλους μιας οικογένειας μπορεί να τη βυθίσει ολόκληρη στη φτώχεια.

Στη Γαλλία...
... κάνουν μαύρο χιούμορ: «Πεθαμένος άστεγος; Έρχονται Χριστούγεννα». Κακόγουστο. Και ανακριβές. Γιατί οι άστεγοι πεθαίνουν κάθε μέρα και όχι μόνο τις χρονιάρες. «Γι΄ αυτό μοιάζουν κάπως παράξενες οι εκκλήσεις που γίνονται τέτοιες μέρες από φιλανθρωπικές οργανώσεις να απευθυνόμαστε σε κάποια τηλέφωνα “έκτακτης ανάγκης”, όποτε βλέπουμε έναν άστεγο σε κακή κατάσταση στον δρόμο», γράφει ο Μορίς Ουλρίχ στην εφημερίδα «Ουμανιτέ». «Κάθε μέρα, στους δρόμους των πόλεών μας δεν κινδυνεύει μονάχα ένας, αλλά δεκάδες άστεγοι. Είναι κρυμμένοι στο περιθώριο των αυτοκινητόδρομων, στους σταθμούς και στα αλσύλλια. Πίσω από σανίδια και τσίγκους κρύβονται ολόκληρες οικογένειες». Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου CSΑ, οι περισσότεροι Γάλλοι εμπιστεύονται το έργο των φιλανθρωπικών οργανώσεων, μα άλλοι τόσοι πιστεύουν ότι οι κρατικές υπηρεσίες δεν κάνουν όσα θα έπρεπε. Υπάρχει βέβαια η κρίση. Μα αν το κράτος έχει λεφτά για τους τραπεζίτες, πού είναι τα λεφτά για τους φτωχούς;

Με το πρόγραμμα...
...«Καλέστε έναν άστεγο στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι σας», 40 άστεγοι έφαγαν πέρυσι τέτοιες μέρες ένα πιάτο ζεστό φαΐ στη Γαλλία. Φέτος δεν μάθαμε ακόμη πόσοι. Είδαμε όμως στις φανταχτερές σελίδες των περιοδικών να διαφημίζονται ρολόγια που αξίζουν 200.000 ευρώ. Υπάρχουν γιορτές και γιορτές. Και ανισότητες. Και πολιτικές που τις κάνουν ακόμη πιο βαθιές. Τόσο βαθιές, που δεν μπορεί να τις σβήσει η ελεημοσύνη, αλλά μονάχα η αλληλεγγύη των ανθρώπων στην προσπάθειά τους να αλλάξουν τα πράγματα.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4553039