Οταν ο κ. Παπακωνσταντίνου έχασε το δικαίωμα ψήφου στην Ε.Ε.

ZEZA ZHKOY

Eίναι εξόχως επικίνδυνο, τόσο για την οικονομία όσο και για τη δημοκρατία, να ευτελίζουμε την αδυναμία των πολιτικών επιλογών και τον διασυρμό της οικονομικής πολιτικής της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου. Αλλά αυτό που έγινε είναι βαρύ.

Δεν σας πιστεύουμε κύριοι, γι’ αυτό σας τιμωρούμε. Είπαν με ωμό τρόπο οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στo Eco/Fin της περασμένης Τρίτης. Και αφαίρεσαν από τον υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου το ιερό δικαίωμα της ψήφου στην κρίσιμη συνεδρίαση του Μαρτίου, όπου θα εξεταστούν τα πρόσθετα μέτρα που απαιτούν από τη χώρα μας οι Βρυξέλλες. Μια απόφαση ταπεινωτική για την Ελλάδα, καθώς δεν έχει υπάρξει κάτι παρόμοιο για καμία άλλη χώρα στην ιστορία του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών της Ε. Ε. (Eco/Fin) ώς τώρα. Ξεπεσμός!

Γιατί στερεί από τον κ. Παπακωνταντίνου να είναι «παρών» με το στοιχειώδες κύρος στην ψηφοφορία των μέτρων που καθ’ υπαγόρευσιν της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής (Kομισιόν) και των λοιπών... θα έχει πάρει η κυβέρνηση. Μέτρα που πλήττουν και υποθηκεύουν σε μελλοντικά αδιέξοδα την οικονομική θέση της χώρας. Φυσικά και ο προϋπολογισμός του κ. Παπακωνταντίνου, με τα καίρια προβλήματα ειλικρίνειας που τον συνοδεύουν, ήταν η αφορμή. Είχε προηγηθεί, όμως, ο διασυρμός της χώρας από μιντιακού χωρίου εις χωρίον και από το Νταβός μέχρι το Τιμπουκτού, για έλλειμμα αξιοπιστίας.

Τώρα, όμως, κρίνεται αναξιόπιστος και ο πολιτικός λόγος του ίδιου του υπουργού Οικονομικών. Οταν προσπαθεί να υπερασπιστεί λεκτικά την τρέχουσα και τη μελλοντική διαχείριση μιας σαθρής οικονομίας με τις λαθροχειρίες της δημιουργικής λογιστικής. Mε τη νομισματική πολιτική να έχει οριστικά αναληφθεί στη Φραγκφούρτη και τη δημοσιονομική πολιτική να απειλείται με αφαίρεση από την Ε. Ε -σύμφωνα με το άρθρο 126,9 στη Συνθήκης της Λισσαβώνας- αν δεν συμμορφωθεί η χώρα μας με αυτά που θέλουν οι Βρυξέλλες...

Ο πρόεδρος της Ευρωζώνης Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ και ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Ολι Ρέν δήλωσαν ότι η Ελλάδα πήρε προθεσμία έως τις 16 Μαρτίου, οπότε και θα υποβάλει την πρώτη της έκθεση πεπραγμένων προκειμένου να αποδείξει αν μπορεί ή όχι να πετύχει τον στόχο της μείωσης του ελλείμματος του προϋπολογισμού της κατά 4% του ΑΕΠ, με τα μέτρα που έχει ήδη ανακοινώσει. Προφανώς δεν πιστεύουν τον κ. Παπακωνσταντίνου. Διαρκώς το έλλειμμα αξιοπιστίας μεγεθύνεται.

Eντάξει, μπορείς να καγχάσεις, να οργιστείς, να σαρκάσεις, να αποστρέψεις το πρόσωπο στη συμπυκνωμένη παρακμή. Αλλά όταν ξεβράζουν οι επιπόλαιες προσδοκίες, μένει η ταπείνωση του συμβιβασμού και της υποχώρησης. Tις επικίνδυνες παρενέργειες της επί τετράμηνο έξαρσης της δημοσιονομικής κρίσης, καθώς και τις οδυνηρές επιπτώσεις από τους επιπόλαιους χειρισμούς, με τους διαδοχικούς πειραματισμούς και τις ναυαγοσωστικές κινήσεις, καλείται να τις πληρώσει ο λαός. Ομως, είναι αδιανόητο οι οικονομικοί ηγέτες της Ευρώπης, δηλαδή ο πρόεδρος της ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, να καταδικάζουν τις χώρες-μέλη σε υπερχρέωση και ενδεχομένως σε πτώχευση, την ίδια στιγμή που επιβάλλουν και παρακολουθούν την εφαρμογή σκληρών σταθεροποιητικών προγραμμάτων. Η επιβολή αυτών των προγραμμάτων πρέπει να συνοδεύεται από την εγγύηση των ομολόγων και άλλα μέτρα προστασίας, ώστε να αποκαθίσταται η ισορροπία στις αγορές.

Ενώ το κρίσιμο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι μειώνεται η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της. Μέσα στα τελευταία οκτώ χρόνια η ελληνική ανταγωνιστικότητα μειώθηκε περίπου 30% σε σχέση με τη γερμανική. Η ανάκτηση του χαμένου εδάφους σημαίνει ότι τα ελληνικά προϊόντα πρέπει να γίνουν φθηνότερα, έτσι ώστε να πωλούνται ευκολότερα στις ξένες αγορές, και τα ξένα προϊόντα να γίνουν ακριβότερα, έτσι ώστε να περιοριστεί η κυριαρχία τους στην ελληνική αγορά.

Μέχρι την ένταξη στην ΟΝΕ αυτή η «διόρθωση» γινόταν μέσω της υποτίμησης της δραχμής, σήμερα όμως δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το ευρώ. Το αντίστοιχο της υποτίμησης του ευρώ είναι η δραστική μείωση των εισοδημάτων, έτσι ώστε τα ελληνικά προϊόντα να γίνουν φθηνότερα (αφού θα παράγονται με χαμηλότερο κόστος) και τα ξένα προϊόντα να αγοράζονται από τους Ελληνες (που θα έχουν χαμηλότερα εισοδήματα) με μεγαλύτερη δυσκολία. Πρόκειται για την «ιρλανδική συνταγή», η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από μια υποτίμηση με άλλες μεθόδους.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_21/02/2010_391558