Στη μνήμη του Γιάννη Σταμούλη
Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία... είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη...
Μίλαν Κούντερα
Από τους 800 Γερμανούς στρατιωτικούς εναντίον των οποίων είχε ασκήσει δίωξη το μεταπολεμικό “Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου”, για τη γενοκτονική δράση τους στην Ελλάδα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ισοπέδωση και το κάψιμο 2.500 (!) χωριών, 50.000 εκτελέσεις μαχητών και αθώων πολιτών και τον θάνατο 300.000 ανθρώπων από την πείνα (λιμό) τον χειμώνα του 1941, αλλά και μέχρι το 1945, και δεκάδες χιλιάδες σωματικά αναπήρους και ψυχικά ασθενείς, δεν καταδικάστηκε κανένας!
Υπολογίζεται πως εξοντώθηκε το 12% των Ελλήνων. Το 8% από τις δολοφονίες-εκτελέσεις και την πείνα, αλλά και ένα 4% από τις γεννήσεις που δεν έγιναν, λόγω των ασθενειών - κακουχιών. Πέρα από τις καταστροφές των δημόσιων υποδομών και των ιδιωτικών περιουσιών, για τις οποίες η «Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων» (1947) αναγνώρισε μια συνολική μελλοντική απαίτηση για Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις ύψους 8,5 δισ. δολαρίων, αγοραστικής αξίας του 1938 (!), χωρίς να αναγνωριστούν τα “διαφυγόντα κέρδη” για τις επόμενες δεκαετίες (!).
Η Ελλάδα ζήτησε τότε την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δις δολαρίων.
Το 1959, η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή υποχρεώθηκε από τη “δημοκρατική” Γερμανία να κλείσει-αναστείλει τη λειτουργία του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου (με προϊστάμενο τον εισαγγελέα Ι. Τούσση) και να στείλει τους 800 φακέλους στη “Δικαιοσύνη” της τότε Δυτικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας, με την υπόσχεση ότι θα ασκήσουν οι ίδιοι δίωξη στους ομοεθνείς τους, επειδή είναι, τώρα πια,... “δημοκράτες”! Παράλληλα, η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε να αμνηστεύσει και να στείλει, τον σε 25 χρόνια κάθειρξη καταδικασμένο Μαξ Μέρτεν (για τις δολοφονίες και τη ληστεία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης) στη Γερμανία, για να εκτίσει την ποινή του εκεί!
Η συνέχεια ήταν η “δημοκρατική” Γερμανία να τους απαλλάξει όλους (!) με βουλεύματα, με το ατράνταχτο νομικό επιχείρημα ότι τα όλα τα εγκλήματα (και το ξεκοίλιασμα εγκύων γυναικών) αποτελούσαν νόμιμα «στρατιωτικά αντίποινα» για τη δράση «ανταρτών» (όπως και το χιτλερικό διάταγμα για 50 εκτελέσεις Ελλήνων για κάθε Γερμανό που σκοτώθηκε από αντιστασιακούς!).
Ο καταδικασμένος (1958) από Ελληνικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου (Στρατοδικείο) Μαξ Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε στην πατρίδα του, για να πάρει στη συνέχεια αποζημίωση και σύνταξη από το γερμανικό κράτος «για την άδικη μεταχείριση του στην Ελλάδα»! Πέθανε «πλήρης ημερών» το 1972 (!), αφού προηγουμένως είχε απαλλαχθεί και αυτός για τη δράση του στην Ελλάδα με βούλευμα, παρά την υπόσχεση της Γερμανίας ότι θα τον δίκαζε και θα τον φυλάκιζε…
Σήμερα κάποιοι «μάγκες» ψάχνουν, βάσει αφηγήσεων και εξομολογήσεων του Μαξ Μέρτεν, να βρουν ακόμα τον «θησαυρό των Εβραίων» στους βυθούς της Φοινικούντας στη Μεσσηνία... Με την υπόσχεση του ελληνικού κράτους πως ό,τι βρεθεί θα το μοιραστούν οι Έλληνες χρυσοθήρες, σαν «εύρετρα», και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδας… λες και είναι σίγουρο πως ό,τι απέκρυψαν οι Γερμανοί από τις ληστείες στην Ελλάδα ανήκε μόνο στους Εβραίους συμπολίτες μας της Θεσσαλονίκης… Στην έκθεση του Νίκου Καζαντζάκη για το δολοφονικό όργιο των Ναζί στην Κρήτη αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι οι Γερμανοί αφαιρούσαν, μάζευαν, ακόμα και τα χρυσά δακτυλίδια και δόντια από τα θύματα τους!
Το «κερασάκι» στην ιστορία, που αξίζει να το αναφέρουμε, είναι ότι λίγο πριν σταματήσει η Ελλάδα με νόμο (το 1959, νόμο που δεν τον κατάργησε, για λόγους τιμής και αξιοπρέπειας, η μεταπολιτευτική «Δημοκρατία μας»), τη δίωξη και τη φυλάκιση Γερμανών εγκληματιών Πολέμου, και, πριν αμνηστευτεί ο Μαξ Μέρτεν (με έναν άλλο «επείγοντα» νόμο, επίσης το 1959), μέσω των γερμανικών Μ.Μ.Ε. (Spiegel, Hamburger Echo, 1959-1961) είχε καταγγείλει πως «θυμήθηκε» κάποιον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δικηγόρο στο επάγγελμα, που συνεργαζόταν με το γερμανικό στρατηγείο της Θεσσαλονίκης στην κατάδοση Ελλήνων αντιστασιακών, και είχε μάλιστα αποζημιωθεί με ένα κατασχεμένο εβραϊκό κατάστημα υφασμάτων. «Θυμόταν» μάλιστα ο Μαξ Μέρτεν ότι υπήρχε και μία φωτογραφία που έδειχνε τη γυναίκα του τότε καραμανλικού υπουργού «Δικαιοσύνης», την περιώνυμη Δοξούλα Μακρή, να γιορτάζει Πρωτοχρονιά του 1943 στο γερμανικό στρατηγείο, όπου ήταν γραμματέας. Μιλούσε επίσης και για την ύπαρξη και άλλων φωτογραφιών…
Λίγο αργότερα οι δημοσιεύσεις σταμάτησαν (1961) με παράκληση του γερμανικού ΥΠΕΞ, «για να μην βλαφτούν οι φιλικές σχέσεις με την σύμμαχο Ελλάδα...».
Σταμάτησε όμως και η «Αριστερά» να αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα, ιδιαίτερα μετά τη «μεταπολίτευση» («Καραμανλής ή τανκς») για λόγους διαφύλαξης και αποκατάστασης της «εθνικής ομοψυχίας» και της «λήθης στο παρελθόν»... (Δεν θα μας λέτε εσείς εαμο-Βούλγαρους, δεν θα σας λέμε εμείς γερμανο-τσολιάδες)...
Το 1977, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλαβε στο Άαχεν το παράσημο του θεμελιωτή της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Γερμανικού Έθνους», του «Μεγάλου Καρόλου» (“KARLSPREIS”). Μια τιμή που την αποδίδουν οι Γερμανοί σε όλους τους καλούς τους φίλους που πολεμούν για το γερμανικό όραμα της Eνωμένης Ευρώπης (Με Χίτλερ ή χωρίς Χίτλερ… ).
Για να καταλάβουμε το τι σημαίνει να κλείνει από το 1959 (!) το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου και να σταματά η δίωξη Γερμανών στην Ελλάδα, θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, 68 χρόνια μετά την έναρξη του Β΄ Π. Π., λειτουργούν ακόμα τα αντίστοιχα γραφεία στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Αυστραλία και τη Γερμανία, και όποτε εντοπίσουν κάποιον, ενεργό τότε Ναζί, τον δικάζουν, έστω και εάν είναι σήμερα ένα χούφταλο των 90 -100 χρονών, διότι, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, τα «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας» δεν παραγράφονται!
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα συμπληρώνεται με την παραίτηση από τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων –και της επιστροφής των αναγκαστικών δανείων της Τράπεζας της Ελλάδας προς το Γ΄ Ράιχ. Μιλάμε για ποσά που ξεπερνούν τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια!
Η αποζημίωση – επανόρθωση αυτή και η αναγνώριση του εγκλήματος θα αποτελούσαν τη μοναδική δικαίωση των αγώνων και των θυσιών του ελληνικού λαού.
Και όμως η Γερμανία, ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική, δηλαδή εκβιασμό μεγάλης δύναμης, αρνείται και να συζητήσει έστω αυτό το θέμα. Και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό της, αυτής και των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών (δηλαδή η «πνευματική» και οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα μας), ακολουθεί τις εντολές των «συμμάχων».
Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά από πολλά χρόνια αβελτηρίας, να αποφάσισε στον τελευταίο του λόγο μπροστά στην κοινοβουλευτική ομάδα του Πα.Σο.Κ. (Μάιος 1995), να ανακοινώσει –όλως επισήμως– ότι δίνει εντολή στον Έλληνα πρέσβη στη Βόννη να υποβάλει διπλωματική «ρηματική διακοίνωση» προς τη Γερμανία, με την οποία ζητά την έναρξη διαπραγματεύσεων για την τακτοποίηση των οφειλών της Γερμανίας...
Ο «Ευρωπαϊστής» όμως, ο «συνήθης Κ. Σημίτης», έγραψε και αυτή την πολιτική παρακαταθήκη του πρώην αρχηγού του Πα.Σο.Κ. εκεί που έγραψε και τις άλλες... Διότι, σύμφωνα με τους μάνατζερ του νεο-φιλελευθερισμού και του «πολιτικού ρεαλισμού», «πρέπει να κοιτάμε μπροστά» και όχι στο «παρελθόν», για να κτίσουμε τη «δυνατή Ελλάδα»...
Το καραγκιοζιλίκι αυτό ολοκληρώθηκε από τον «συνήθη Κ. Σημίτη» όταν έκανε ανοιχτή παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, βάζοντας τον άλλο γερμανοσπουδασμένο υπουργό “Δικαιοσύνης”, τον Μιχ. Σταθόπουλο, να απαγορεύσει την κατάσχεση των ακινήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής (διάβασε τον Κυριάκο Σιμόπουλο για τον ρόλο των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στην Ελλάδα), υπέρ της αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου, με μία αναχρονιστική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που λέει πως ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης «όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μία χώρα και το επιβάλει το εθνικό συμφέρον...». Όπως γνωρίζουμε, τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης μεταφράζονται πάντα σε “εθνικά”, δηλαδή όλων μας…
Στη συνέχεια ο ίδιος ο “συνήθης Κ. Σημίτης”, έκανε μια ακόμα πιο βαρεία πράξη «εθνικής αναξιοπρέπειας» δίνοντας, για πρώτη φορά, παράταση στη θητεία (που είχε λήξει) του τότε (2001) προέδρου του Αρείου Πάγου, Στέφανου Ματθία, ώστε να προλάβει να συγκροτήσει Ειδικό Δικαστήριο (με «ειδική» σύνθεση) με το οποίο θα ανατρέψει την απόφαση της Ολομέλειας (2001) του Αρείου Πάγου, η οποία είχε δικαιώσει την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του Διστόμου, και απορρίψει την ένσταση της Γερμανίας η οποία ζητούσε την ακύρωση της απόφασης στη βάση του “δικαιώματος της ετεροδικίας”, δηλαδή ότι ένα κράτος (η Ελλάδα) δεν μπορεί να δικάσει ένα άλλο κράτος (τη Γερμανία), ακόμα και εάν τα μέλη και τα όργανα του δεύτερου έχουν αδικοπραγήσει στην επικράτεια του πρώτου!
Το “δίκαιο” της ατιμωρησίας που διεκδικούν οι ιμπεριαλιστές
Και έτσι έγινε! Επί κυβέρνησης του “συνήθη Κ. Σημίτη” και των συνεργατών του, ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ανέτρεψε την απόφαση της Ολομέλειας του δικαστηρίου που προΐστατο ο ίδιος και στην οποία είχε μειοψηφήσει!) από ένα άλλο, ad hoc συγκροτημένο “ειδικό” δικαστήριο με “ειδική σύνθεση” και αναγνώρισε –επιτέλους (!)– στη Γερμανία “δικαίωμα ετεροδικίας” – δηλαδή να μη δικάζεται στην Ελλάδα!!!
Αποτέλεσμα: Η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που είχε καταδικάσει τη Γερμανία στην καταβολή 28 δισ. δολαρίων στους κατοίκους του Δίστομου κατέληξε στον σκουπιδοτενεκέ της “δυνατής και περήφανης Ελλάδας”, ώστε να μην έχουν τα βιβλία της Ιστορίας να γράφουν μόνο για τον “Εφιάλτη”. Το ίδιο έγινε και με τις περίπου 80.000 αγωγές κατά της Γερμανίας, που είχαν υποβληθεί από πολίτες σε όλα τα Πρωτοδικεία της Ελλάδας. Εξαφανίστηκαν! Μπήκαν στο αρχείο, χωρίς να φτάσει σχεδόν καμία στο ακροατήριο!
Ένα τεράστιο “αναχρονιστικό”, (πόσο καλός είναι ο αναχρονισμός σε μια τέτοια περίπτωση!) κίνημα, που έφερε τις πλατιές μάζες αντιμέτωπες με τη μνήμη για τον ρόλο του γερμανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στην Ελλάδα, «θάφτηκε εν τη γενέσει του».
Μπροστά σε αυτό το κίνημα ξεσκεπάστηκε η ξενοδουλεία της ελληνικής άρχουσας τάξης. Ξεσκεπάστηκαν οι δήθεν “ισότιμες σχέσεις” ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Τώρα ζητά η Γερμανία αποζημιώσεις (!) και επιστροφή για τους Γερμανούς ομογενείς (volksdeutsche) που εκδιώχθηκαν από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ακριβώς επειδή συνεργάστηκαν με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής κατά τη διάρκεια του Β΄ Π. Π.
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες του γερμανικού υπ. Έξ., δεν υπάρχουν «Νικητές και Ηττημένοι, όλοι οι πόλεμοι είναι κακοί». Και γι’ αυτό την 8-9η Μαΐου δεν πρέπει να γιορτάζουμε τη Νίκη των λαών επί του γερμανικού ιμπεριαλισμού–μιλιταρισμού, αλλά… την επέτειο ίδρυσης της Ε.Ο.Κ.– Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μουσική υπόκρουση τον «Ύμνο της Χαράς» του Λ. Φ. Μπετόβεν!
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΔΟΣ - Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΞΕΦΤΙΛΑ ...
Έλληνες προδομένοι από την ελληνική δικαιοσύνη (δες το ντοκυμαντέρ Ένα τραγούδι για τον Αργύρη...) και Ιταλοί επιζώντες από τη ναζιστική θηριωδία προσέφυγαν στα ιταλικά δικαστήρια για την κατάσχεση γερμανικών ακινήτων στην περιοχή του Κόμο.
Μόλις στις αρχές Ιουνίου, το ιταλικό ανώτατο δικαστήριο
(αντίστοιχο του ελληνικού Άρειου Πάγου) αναγνώρισε το δικαίωμα προσφυγής τους στα ιταλικά δικαστήρια και απέρριψε τη γερμανική ένσταση για ετεροδικία (διάβαζε ατιμωρησία), ενώ τα γερμανικά Μ.Μ.Ε. οργιάζουν και απειλούν!
http://www.spiegel.de/politik/ausland,1518,558185,00.html
http://www.sueddeutsche.de/deutschland/artikel/229/178684/?page=16#readcomment
Ναι, η Ιταλία έχει Μπερλουσκόνι... Η ιταλική δικαιοσύνη είναι αστική... Αλλά δεν έχει Κ. Σημίτη, ούτε Στ. Ματθία, ούτε Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή...
Ο τελευταίος μάλιστα, με τη βαριά πολιτική κληρονομιά από τον θείο του, πουλά και ξεπουλά ΟΤΕ και ΔΕΗ στις παγγερμανικές Ντόιτσε Τέλεκομ και RWE και δεν τολμά να πει στη Γερμανία ότι, όποιος θέλει δουλειές και επενδύσεις στην Ελλάδα, πρέπει πρώτα να πληρώσει αυτά που χρωστάει!
Όπως έκαναν οι ΗΠΑ, το 1999, για να εγκρίνουν την κοινοπραξία της αμερικανικής Crysler, με την γερμανική Daimler–Benz, υποχρέωσαν –σαν προϋπόθεση– τη Γερμανία να καταβάλει συμπληρωματικές αποζημιώσεις στους Εβραίους της Αμερικής που είχαν επιζήσει από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Το ίδιο και το Πα.Σο.Κ. το 1999, αντί να πει στην “Hochtief”, να πληρώσει η γερμανική κυβέρνηση την κατασκευή του “Ελ. Βενιζέλος”, από αυτά που χρωστάει στον ελληνικό λαό, της έδωσε και το μάνατζμεντ ξεπουλώντας και τα συμφέροντα Ολυμπιακής ( Τεχνική Βάση κ.λπ. ).
Διευθύνων Σύμβουλος στη “Hochtief”, λέγεται πως είναι ο γιος του Γερμανού αρχιστρατήγου στον Β΄ Π. Π. που κρεμάστηκε τo 1946 στις φυλακές του Landahut με απόφαση του Διεθνούς Συμμαχικού Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης (Von Kaitel).
Ψιλά γράμματα αυτά για τους Έλληνες κομπραδόρους...
Το Σπίγκελ γράφει τελευταία πως η γερμανική κυβέρνηση σκέπτεται να προσφύγει «για αυτή την αδικία» της ιταλικής δικαιοσύνης στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης! Ποιος (;), η Γερμανία!
Αυτό που θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η Ελλάδα, ως κράτος, είναι να προσφύγει στη Χάγη για την άρνηση της Γερμανίας να καταβάλει Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις, όπως και κάθε άλλη χώρα που είχε υποστεί τη ναζιστική λεηλασία, για να καταγγείλουν την καταρράκωση του Διεθνούς Δικαίου από τη Γερμανία, η οποία αρνήθηκε να ονομαστεί, όπως έπρεπε, η Συνθήκη Γερμανικής Ενοποίησης (Των τεσσάρων «συμμαχικών» δυνάμεων των δυο Γερμανιών, 1990) σε “Συνθήκη Ειρήνης”, και όχι απλώς, όπως έγινε, σε «Συνθήκη Διακανονισμού των Ζητημάτων που Αφορούν τη Γερμανία».
Οι Γερμανοί γνώριζαν πως εάν ονομαζότανε “Συνθήκη Ειρήνης”, τότε, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, θα έπρεπε να προβλέπεται και η καταβολή Πολεμικών Αποζημιώσεων προς όλες τις χώρες που είχε υπό την κατοχή του το Γ΄ Ράιχ.
Πάντα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η σημερινή Γερμανία είναι ο νόμιμος (και άξιος θα πρόσθετα εγώ) κληρονόμος του Γ’ Ράιχ, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν εξ αυτού του γεγονότος!
Το δώρο αυτό τους το έκαναν οι σύμμαχοί μας στον αντιφασιστικό πόλεμο και η “Σοβιετική” Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, εξασφαλίζοντας βέβαια άλλα οικονομικά –πολιτικά ανταλλάγματα εις βάρος κυρίως των λαών των Βαλκανίων που δεν είχαν αποζημιωθεί– δικαιωθεί.
IΝ MEMORIAM ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ
Υ.Γ. Στις αρχές Δεκέμβρη του 2007, πέθανε ο Γιάννης Σταμούλης. Ως Νομάρχης Βοιωτίας και δικηγόρος κινητοποίησε τους κατοίκους του Διστόμου για την υποβολή αγωγών διεκδίκησης αποζημιώσεων και κέρδισε την πρώτη δίκη στο Πρωτοδικείο Λιβαδειάς με τα επιστημονικά του επιχειρήματα! Γεγονός που δημιούργησε ελληνικό και παγκόσμιο (!) νομικό προηγούμενο.
Στη συνέχεια προώθησε τις δίκαιες κατασχέσεις στα γερμανικά ιδρύματα και υπεράσπισε στον Άρειο Πάγο την αρχή ότι δεν διαθέτει η Γερμανία δικαίωμα ετεροδικίας. Τεκμηρίωσε επιστημονικά, αναζήτησε όλες τις σχετικές αποφάσεις του διεθνούς δικαίου και κυρίως ερμήνευσε σωστά.
Δεν μπόρεσε βέβαια να αποτρέψει τις μεθοδεύσεις των Κ. Σημίτη – Στ. Ματθία και τις αποφάσεις της πάντα “ανεξάρτητης” δικαιοσύνης.
Ταξίδεψε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης για να μιλήσει για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων κατά την κατοχή. Μίλησε σε επιστημονικά συνέδρια Γερμανών αντιφασιστών.
Όμως προδόθηκε προσωπικά και πολιτικά, σχεδόν εκδικητικά, προφανώς προς ικανοποίηση και της Γερμανίας. Στις επόμενες Νομαρχιακές εκλογές (1999) το σημιτικό πολιτικό κατεστημένο φρόντισε να μην εκλεγεί Νομάρχης Βοιωτίας! Αυτή είναι η Ελλάδα. Τα ίδια δεν έπαθε ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης ;;; Κλέφτες, ληστές και απατεώνες δεν τους έβγαλαν ;;;
Αυτό μας έλειπε να υπάρχει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας ένας «εχθρός», «αντιγερμανός»!
Όμως ο αείμνηστος Γιάννης Σταμούλης προδόθηκε και πολιτικά, με πισώπλατα «αριστερά» κτυπήματα. Δεν είναι λίγες οι δηλώσεις κάποιων αριστερών, που δεν αναφέρω ονομαστικά, οι οποίοι δήλωναν πως:
«Οι Αριστεροί και Δημοκράτες δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους των Ναζιστών (!), δεν κατάσχουν και δεν διαλύουν πολιτιστικά ιδρύματα όπως το Ινστιτούτο Γκαίτε...».
Τώρα, το γεγονός ότι όλα τα γερμανικά Αριστερά κόμματα και κινήσεις καταγγέλλουν σχεδόν καθημερινά στα έντυπά τους τη δράση των γερμανικών κρατικών και κομματικών ιδρυμάτων (Γκαίτε, Φρίντριχ -Έμπερτ, Νάουμαν, Αντενάουερ, Σάιντλ κ.ά.) ως προσπάθεια πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής παρέμβασης στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπως και ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών υπέρ των πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων της Γερμανίας, δεν παίζει και μεγάλο ρόλο για ορισμένους «αριστερούς» Έλληνες “aestet” που παλεύουν για τη “συμφιλίωση”, τη “λήθη”, την “αγάπη” και το ξεπέρασμα των “προκαταλήψεων”.
ΦΛΑΣΜΠΑΚ…
Το 1988, ο τότε διευθυντής της ΕΡΤ απαγόρευσε την προβολή ενός ντοκιμαντέρ της πρώην Αν. Γερμανίας για την υπονομευτική δράση των Ινστιτούτων Γκαίτε στην Αφρική…
Η παρέμβασή μου αυτή αφιερώνεται στη μνήμη του ακούραστου, συνεπή ριζοσπάστη δημοκράτη Γιάννη Σταμούλη, με τον οποίο είχα, στο θέμα αυτό, μια καλή σχέση συνεργασίας και αλληλοσεβασμού, αλλά και στον Αργύρη Σφουντούρη (Ένα τραγούδι για τον Αργύρη), ένα από τα ορφανά παιδιά που επέζησαν της σφαγής του Διστόμου, μεγάλωσε στη συνέχεια στο ορφανοτροφείο Pestallozi της Ελβετίας, για να ακούσει – διαβάσει στην τρίτη του ηλικία, πριν λίγα χρόνια, σε μια επίσημη επιστολή της γερμανικής κυβέρνησης ότι: «Συγγνώμη, κύριε Σφουντούρη, δεν δικαιούστε αποζημίωση για τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στον Β΄ Π. Π., διότι η δράση των γερμανικών στρατευμάτων στο χωριό σας αποτελούσε… νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα για τη δράση ανταρτών...».
Εάν δινόντουσαν από την Γερμανία τέτοιες απαντήσεις, για τα ναζιστικά «αντίποινα» και για το δικαίωμα αποζημίωσης, σε πολίτες ή στις κυβερνήσεις του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Ρωσίας, να είστε βέβαιοι πως θα είχαμε μέχρι και διακοπή των διπλωματικών σχέσεων και προσωρινή ανάκληση πρεσβευτών. Αλλά οι Γερμανοί γνωρίζουν. Στο ελληνικό κράτος και τους πολίτες του δίνουν αυτές τις απαντήσεις…
Δεν υπάρχει πρόβλημα. Ελέγχεται η κατάσταση.
Όμως έχουμε και μια ωραία δικαιολογία για την ένοχη συνείδησή μας: Οι Έλληνες είμαστε γνωστοί για την ανωτερότητα και τη “μεγαλοψυχία μας”, όπως και για τη λεβαντίνικη (Levante) εμπορική ψυχή μας! Και αυτό το γνωρίζουν οι Γερμανοί!
Άμεσο αίτημα στην κυβέρνηση Καραμανλή να ζητήσει από την Γερμανία –σε συνέχεια του διαβήματος (1995) της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου – Κ. Παπούλια (τότε υπ. Εξ.) την έναρξη διαπραγματεύσεων για την καταβολή των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα.
Όποιο μεγάλο δημόσιο έργο θελήσουν στο μέλλον να αναλάβουν γερμανικές επιχειρήσεις, να πληρωθεί από το γερμανικό κράτος σαν “προκαταβολή” των οφειλομένων γερμανικών επανορθώσεων.
Επίσημη συγγνώμη από τη γερμανική κυβέρνηση για το γεγονός ότι δεν δικάστηκε – καταδικάστηκε –παρά την υπόσχεσή– της κανένας από τους 800 Γερμανούς εγκληματίες πολέμου που είχε εντοπίσει το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πόλεμου.
Επίσημη συγγνώμη για τα προσβλητικά προς τον ελληνικό λαό επιχειρήματα της “γερμανικής δικαιοσύνης” ότι οι σφαγές αμάχων και οι λεηλασίες κατά τη διάρκεια “αντιποίνων” του γερμανικού στρατού αποτελούσαν «νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα για τη δράση ανταρτών».
Για λόγους ιστορικής δικαιοσύνης και πολιτικής αξιοπρέπειας, άμεση κατάργηση από την ελληνική Βουλή του νόμου (1959) με τον οποίο σταματά η δίωξη και η παραπομπή σε δίκη Γερμανών εγκληματιών –όποτε εντοπιστούν στην Ελλάδα.
Δεν πρόκειται για θέμα εκδίκησης. Πρόκειται για κάτι πιο σοβαρό. Την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Είναι επίσης ζήτημα παιδείας για τον ελληνικό και γερμανικό λαό.
Επίσης σχετική δημοσίευση με αφορμή την επέτειο σφαγής στο Δίστομο (10 Ιουνίου 1944):
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=879866
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=879917
http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?p= 10373#110373
http://www.ardin.gr/node/232
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου