Όλα τα συστήματα είναι τέλεια. Και ο φασισμός και ο κομμουνισμός και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Οι άνθρωποι είναι ατελείς και τα κάνουν μπουρδέλα. Οπότε το ζητούμενο για ένα σύστημα που να αποδίδει θα πρέπει να είναι όχι η ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση, με τον πολλαπλασιασμό των κανονιστικών διατάξεων και των στεγανών, αλλά η απλοποίησή του με την κατάργηση του διαδρόμου, η άμεση, πλήρης και με υπογραφή συμμετοχή του πολίτη, όπως γίνεται με την υποβολή της φορολογικής του δήλωσης. Αυτό είναι το ένα σκέλος. Το άλλο είναι η εκπαίδευση του πολίτη-συμμετόχου ώστε να φοράει τα ρούχα του και να μη τον φοράνε αυτά.
Και το πρώτο και το δεύτερο σκέλος ανήκουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας τύπου Avatar. Με βάση πραγματικά στοιχεία φτιάχνεις έναν πλασματικό κόσμο και αφήνεις το υποσυνείδητο των καταναλωτών να περιπλανηθεί για 2,5 ώρες στη Μουφολάνδη. Οι καλοί νικούν στο τέλος και τα υποκείμενα αισθάνονται ικανοποιημένα ώστε μόλις βγουν από το πολύχρωμο τριπάκι να είναι φρέσκα και πανευτυχή όπως πρέπει να είναι τα κοτόπουλα πριν το σφάξιμο και το ξεπουπούλιασμα.
Ως τώρα το ποσοστό ευθύνης για τα σημερινά χάλια του Χαφιεδιστάν -όσον αφορά τον τομέα της ηγεσίας- ήταν 50-50 στο δίδυμο των μακαριτών. 50 % της ζημιάς το είχε κάνει ο θείος Ντίνος και 50 % ο μπαμπάς. Τώρα η πλάστιγγα γέρνει αμείλικτα προς την πλευρά της οικογένειας Παπατζή.
Τουλάχιστον η φρυδάτη αδερφάρα έκανε το καλό να μην αφήσει απογόνους. Μόνο κάτι μπουχέσικα ανίψια και βαφτιστήρια άφησε που δεν κάνουν ούτε για θυρωροί σε ξενοδοχείο στα Πετράλωνα.
Αντίθετα ο φωστήρας-οικονομολόγος-αιδοιολόγος-πρωκτολόγος-κλπ-μπαμπάς-μιναροκεφτές δεν προνόησε για τίποτα. Έζησε τη ζωούλα του όσο πιο τζαμπέ και ανέμελα γινόταν, με ταξίδια, ουίσκια, γυναίκες, πάρτι, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών του. Κατόπιν άφησε τον λογαριασμό στους μαλάκες μαζί με ένα τσούρμο απογόνους που μόνο κακό μπορούν να κάνουν στη χώρα από την θέση του πολιτικού. Όσον αφορά την πολιτικο-οικονομική θεωρία, εννοείται ότι δεν κουράστηκε να σκεφτεί κάτι δικό του, έστω και μαλακία. Ξεπατίκωσε με τον προχειρότερο τρόπο την διαδρομή κάποιων άλλων, αφενός ξέροντας την κατάληξη και αφετέρου παρεμβαίνοντας στην διαδικασία. Ο πρωτομάστορας της “αλλαγής” ήξερε εξαρχής τι αλλαγές δεν θα κάνει και ποιους κάλους δεν θα πατήσει. Αυτό, αν μη τι άλλο, είναι ο ορισμός του εγκλήματος εκ προμελέτης.
Όμως ας δούμε την ιστορία από την αρχή:
Το 1943 ο Χουάν Ντομίνγκο Περόν είναι επιτυχημένος υπουργός στην στρατιωτική κυβέρνηση που έχει ανατρέψει με πραξικόπημα την προηγούμενη, εκλεγμένη με απάτη, κυβέρνηση των μεγαλοτσιφλικάδων. (Την ίδια στιγμή, ο Παπατζής είναι νοσοκόμα στο πολεμικό ναυτικό ξηράς (!) των ΗΠΑ και μάχεται από κρεβάτι σε κρεβάτι εναντίον του Άξονα).
Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Αργεντινή με 1,7 δις (!) δολάρια πλεόνασμα στα ταμεία της από εξαγωγές προϊόντων στις εμπόλεμες χώρες, συν μισό δις δολάρια που της χρωστάει η χρεοκοπημένη Αλβιόνα. Σύνολο 2,2 δις δολάρια του 1945.
Το 1946 ο Περόν φρεσκοπαντρεμένος με την Εύα Ντουάρτε κερδίζει πανηγυρικά τις εθνικές εκλογές απέναντι σε έναν απίστευτο συνασπισμό, σοσιαλιστών, κομμουνιστών, παπάδων, τσιφλικάδων, βιομηχάνων και πρακτόρων των ΗΠΑ.
Οι στόχοι του είναι δύο: κοινωνική δικαιοσύνη και οικονομική ανεξαρτησία. Για να πετύχει τους στόχους του ο Περόν ενισχύει σταδιακά τα συνδικάτα και εκείνα προτρέπουν τον κόσμο σε αλλεπάλληλες απεργίες. Όπως είναι φυσικό η χώρα παραλύει. Όμως το χρήμα είναι άφθονο εκείνη την εποχή στην Αργεντινή και το κεφάλαιο αναγκάζεται να κάνει παραχωρήσεις. Οι μισθοί αυξάνονται σε πρωτοφανή για την ιστορία της χώρας επίπεδα, οι εταιρείες κοινωνικής ωφελείας εθνικοποιούνται, και το ίδιο συμβαίνει με τους σιδηροδρόμους, τις τράπεζες και τον εμπορικό στόλο. Ως και οι εξαγωγικές εταιρείες του σιταριού καταργούνται και αντικαθίστανται από έναν κρατικό συνεταιρισμό.
Επειδή ο λαός και ο κρατικός μηχανισμός δεν έχουν προλάβει να διαφθαρούν ακόμα σε μεγάλο ποσοστό, φτιάχνονται δρόμοι, υδροηλεκτρικά εργοστάσια, αεροπορικές γραμμές, ακόμα και αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου. Στο πλαίσιο του 5ετούς προγράμματος ανάπτυξης κατασκευάζονται σχολεία, παιδικοί σταθμοί, νοσοκομεία. Η οικονομία δουλεύει στο φούλ. Η γραμμή παραγωγής αυτοκινήτων που υπολειτουργούσε εκσυγχρονίζεται. Επίσης αναβαθμίζεται και ξεκινάει δυναμικά η γραμμή παραγωγής επιβατικών και πολεμικών αεροπλάνων.
Μπίνγκο. Η Αργεντινή βρίσκεται στο μεταίχμιο του να γίνει η υπερδύναμη της Ν. Αμερικής. Αυτό δεν αρέσει καθόλου στις αποικιοκρατικές δυνάμεις και στους διεθνείς τοκογλύφους. Ο υπόγειος πόλεμος εναντίον της θρασείας αυτής χώρας παίρνει κανονική μορφή. Το 1948 οι ΗΠΑ κόβουν όλες τις εξαγωγές αργεντίνικων προϊόντων από το μασονικό σχέδιο Μάρσαλ. Ο κόσμος στην κατεστραμμένη Ευρώπη πεθαίνει ακόμα από την πείνα και τα στάρια της Αργεντινής σαπίζουν αζήτητα στις αποθήκες. Στο εσωτερικό της χώρας, ο κοινωνικός αυνανισμός επικρατεί παρά τα σημάδια της επερχόμενης κρίσης που φαίνονται ξεκάθαρα. Το άσχημο είναι ότι κανένας δεν φαίνεται να ανησυχεί για τις καινούργιες συνήθειες. Τα δάνεια για εισαγωγές δίνονται αφειδώς. Η μεσοαστική τάξη καταναλώνει ξέφρενα κοντράροντας τους μεγαλοκαρχαρίες σε σπατάλη. Όμως τα ζάρια που της έχουν δώσει είναι σκάρτα. Οι κώλοι σφίγγουν ξαφνικά και σκάνε οι πρώτες τραπεζικές απάτες.
Το 1948 η Αργεντινή είναι ίσια πανιά-ίσια κατάρτια. Το πολεμικό πλεόνασμα των 2,2 δις έχει εξαϋλωθεί σε λιγότερο από 3 χρόνια. Ο Περόν αναγκάζεται να δανειστεί από τις ΗΠΑ με επαχθείς όρους. Το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους του και τα νοικοκυριά σε όλη την Αργεντινή καθώς η κατηφόρα έχει αρχίσει. Εκκλησία, άρχουσα τάξη και ξένοι τοκογλύφοι ενώνονται φαινομενικά εναντίον του Περόν αλλά ουσιαστικά εναντίον της χώρας που έχει τολμήσει να σηκώσει κεφάλι. Το χρήμα φεύγει από τις τράπεζες για έξω. Οι προβληματικές -λόγω του εμπάργκο των ΗΠΑ- εξαγωγές παθαίνουν καθίζηση. Από το 1948 ως το 1950 το πέσο υποτιμάται 70 %. Το 1952, ο Περόν χάνει την βασίλισσα Εύα και η παρτίδα έχει ουσιαστικά τελειώσει. Όλα έχουν φτάσει στο πικρό τέλος. Στα καφενεία οι νότες από τα μελαγχολικά τάνγκο θυμίζουν ρέκβιεμ. Η χώρα έχει χρεοκοπήσει μεγαλοπρεπώς. (Την ίδια στιγμή ο Παπατζής ζει στις ΗΠΑ ως ευτυχής αμερικανός υπήκοος και γιορτάζει την γέννηση του διαδόχου-μιναροκεφτέ).
Το άστρο του Περόν δείχνει να σβήνει σιγά-σιγά. Την γκρίνια που φέρνει η φτώχεια την διαδέχονται οι ταραχές, η απολυταρχία, και οι λάθος πολιτικές επιλογές. Έχοντας εναντίον του την χριστιανική μασονία και αδυνατώντας να βρει λύσεις, το καθεστώς γίνεται παράλογο και καταπιεστικό. Μετά από συνεχόμενες ίντριγκες made in Langley, ρουφιανιές, δολοφονίες αθώων από ακροδεξιούς, σαμποτάζ και πρακτοριλίκια, ο Περόν κάνει τρίπλα: Ανακοινώνει αλλαγές όπως την καθιέρωση του διαζυγίου και την νομιμοποίηση της πορνείας και συζεί με μια 17χρονη. Το 1955 ο καταδιαπλεκόμενος μαφιόζος του Βατικανού αφορίζει τον Περόν. Την επόμενη ημέρα οι καθολικοί του στρατού κινούνται εναντίον του. Η χριστιανική αεροπορία βομβαρδίζει το κέντρο του Μπουένος Άιρες δολοφονώντας 364 αμάχους. Σε αντίποινα οι περονιστές βάζουν φωτιά στις εκκλησίες. Καίνε 11 από δαύτες μαζί και την Μητρόπολη. Οι καραβανάδες οπαδοί του δαίμονα Γιαβέ κινητοποιούν τον στρατό εναντίον του εκλεγμένου Προέδρου. Σαχ μάτ. Ο Περόν το σκάει από την Αργεντινή με μια δανεική κανονιοφόρο, λίγο πριν τον σκοτώσουν.
Το παιχνίδι έχει χοντρύνει. Καθώς η Ευρώπη επουλώνει τις πληγές του πολέμου, η Αργεντινή και όλη η Κ. και Ν. Αμερική μπαίνουν στην κόλαση της μπανανοκρατίας, των βασανιστηρίων και των δολοφονιών. Ολόκληροι λαοί εκλιπαρούν τους ένστολους πράκτορες της CIA για έλεος.
Το 1973, έπειτα από 18 χρόνια εξορίας, ο Περόν επιστρέφει στη χώρα του και καταφέρνει να επανεκλεγεί πρόεδρος. Ένα χρόνο μετά, τον Ιούλιο του 1974 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στο Μπουένος Άιρες. (Δύο μήνες αργότερα, ο Παπατζής φτάνει στην Αθήνα και ιδρύει το κόμμα που με όχημα μια κάκιστη απομίμηση του περονισμού θα διαλύσει ό,τι έχει μείνει από την Ελλάδα).
Βρισκόμαστε στο 2010. Μετά από μια σειρά πραξικοπήματα, ανίκανες και πουλημένες κυβερνήσεις, λαμογιές και χαράτσια του ΔΝΤ, η Αργεντινή παραπαίει ανάμεσα στην χρεωκοπία και στην απόλυτη φτώχεια. Μια χώρα που λόγω φυσικών πόρων θα μπορούσε να είναι υπερδύναμη σέρνεται σαν ζητιάνος στις εξώπορτες των τραπεζών.
Στο άλλο ημισφαίριο, ο διάδοχος μιναροκεφτές της οικογένειας Παπατζή δεν γαμεί, δεν πίνει, δεν ξενυχτάει, δεν πάει μπουζούκια. Δουλεύει συστηματικά και με ταχύτητα. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να αγανακτεί και δεν πιστεύει πια σε ηγέτες. Τα σκοτεινά αφεντικά φοβούνται ότι δεν θα προλάβει να υπογράψει όλα τα σκατόχαρτα με τα οποία θα διεκδικήσουν οι ίδιοι την χώρα και τις ζωές των κατοίκων της.
Ο κοινωνικός αυνανισμός, πατέντα των τοκογλύφων των ΗΠΑ και αποκλειστική εισαγωγή του άθλιου σοσιαληστρικού συρφετού, πνέει τα λοίσθια. Οι σκατάδες με τον πράσινο ήλιο που βασανίζουν χώρα και πολίτες επί τόσα χρόνια, έχοντας διαδεχτεί την δεξιά των δοσίλογων, των μαυραγοριτών και των πρακτόρων, έχουν φορέσει τώρα το νέο προσωπείο, την Ομπαμουτσούνα. Την μάσκα του καλού μπάτσου.
Καλός μπάτσος ή κακός μπάτσος, ο μπάτσος είναι πάντα μπάτσος, έλεγε ο παππούς μου.
Και μια που το ‘φερε η κουβέντα για μπέικον, άκουσα ότι πλέον οι κρατούμενοι δεν θα είναι πια απλοί κρατούμενοι αλλά VIP (Very Important Prisoners) και ότι το τμήμα Ομονοίας θα λειτουργεί πλέον ως παράρτημα του Χίλτον. Εννοείται ότι και τα χοιρινά θα πρέπει να αποκτήσουν τρόπους ώστε να φέρονται σωστά στους υψηλούς επισκέπτες.
Το ότι οι χοίροι είναι ανεκπαίδευτα ζωντανά και άσχετοι με αυτό που καλούνται να κάνουν δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση. Πρέπει να είναι τουλάχιστον 5 και οπλισμένοι με ματσούκια για να βαρέσουν κάποιον. Αλλά γιατί να τον βαρέσουν; Μικρόφωνο έπρεπε να του δώσουν από την αρχή του ανθρώπου:
«…Τις πρώτες μέρες της κράτησής μου κάθε φορά που ζητούσα κάτι, επειδή κανείς δεν μπορούσε να τους εξηγήσει τι ήθελα, με έβγαζαν από το κρατητήριο, μου έδιναν μία- δύο σφαλιάρες και με ξαναέβαζαν εκεί. ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΔΙΟΤΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΧΩΡΕΣ ΕΙΧΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ, λόγω και της δυσκολίας στην επικοινωνία. Την ημέρα εκείνη με τα λίγα αγγλικά που γνωρίζω ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΚΑΡΤΟΤΗΛΕΦΩΝΟ ΖΗΤΟΥΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ. Το ζήτησα δύο- τρεις φορές και άκουσα ότι με έβριζε. Μπήκε στο κρατητήριο ο φρουρός, μου έδωσε δύο χαστούκια, με πήγε στο γραφείο απέναντι από το κελί, έκλεισε την πόρτα και έβγαλε το κλομπ. Αντέδρασα και ΕΣΠΡΩΞΑ ΤΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΟΠΟΥ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑ ΕΚΕΙ και ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑ ΣΤΑ ΙΣΠΑΝΙΚΑ γιατί με χτυπούσε. Τότε σηκώθηκαν άλλοι τρεις αστυνομικοί και με χτυπούσαν με κλομπ, κλωτσιές και μπουνιές. Όσο χρόνο με χτυπούσαν φορούσα χειροπέδες. Πριν με ξαναπάνε στο κελί, αυτός που με είχε βγάλει από εκεί μου φόρεσε ένα κράνος και με χτυπούσε με τα χέρια του στο κεφάλι πάνω από το κράνος…»
…Ώπα φιλαράκι! Ένα-ένα τα θέματα, γιατί άνοιξες πολλά και θα μπλέξουμε:
Θέμα 1ο : Γλωσσομάθεια οργάνου.
Τώρα ρε κολλητέ μην τρελαθούμε. Εδώ ελληνικά με το ζόρι μιλάνε οι περισσότεροι. Πρώτη γλώσσα έχουν τα αγρινιώτικα. Άμα μιλάγανε ισπανικά δεν θα ήταν μπάτσοι, προπονητές θα ήταν στη σούπερ λίγκ.
Θέμα 2ο : Ο κρατούμενος-Χουντίνι.
Έλα ρε… Πώς τον ακινητοποίησες τον χοίρο στον τοίχο, αυτός λυτός κι εσύ με χειροπέδες στα χέρια; Για πές μας το κόλπο. Αν όντως έγινε έτσι προτείνω να αποτάξουν αμέσως το ντόπιο χοιρινό και να διορίσουν στην θέση του το χιλιανό. Την συγκεκριμένη δουλειά την κάνει καλύτερα.
Θέμα 3ο : Η τηλεφωνική χρέωση.
Αχ, πονεμένη ιστορία έπιασες. Θέλεις κι εσύ να πάρεις τηλέφωνο τη μάνα σου στην Χιλή ή τη γκομενά σου στο κινητό να πεις τον πόνο σου και να πληρώνει ο φορολογούμενος μαλάκας; Δεν σου έχουνε πεί ότι τα σταθερά όλων των υπηρεσιών έχουν φραγή γι αυτούς ακριβώς τους λόγους; Πάρε ένα καρτοκινητό, να βρεις την υγειά σου. Όλοι οι σοβαροί φυλακισμένοι έχουν από δύο.
Θέμα 4ο : Το φυσιολογικό της σφαλιάρας.
Ρε μεγάλε, δεν παίζεσαι ! Μου θύμισες το ανέκδοτο με τον κυνηγό και τον αρκούδο…
Βρίσκεται ο κυνηγός αντιμέτωπος στο δάσος με ένα δίμετρο αρκούδο με μια πουτσάρα σαρανταπέντε πόντους. Σηκώνει ο κυνηγός την καραμπίνα και τον σημαδεύει. “Ρίξε,” του λέει ο αρκούδος, χαϊδεύοντας τον πούτσο του, “Αλλά άμα δεν με πετύχεις, δεν θα σε φάω… ΘΑ ΣΕ ΓΑΜΗΣΩ.” Πατάει την σκανδάλη ο κυνηγός, αρχίδια, εμπλοκή το όπλο. Τρώει ένα ξεγυρισμένο πούτσο από τον αρκούδο και φεύγει μαζεύοντας τα σκισμένα βρακιά του. Την άλλη μέρα πάει και αγοράζει καινούργια καραμπίνα και ξανάρχεται στο δάσος. Να σου πάλι ο νταβραντισμένος αρκούδος μπροστά του. “Ρίξε,” του λέει ο αρκούδος-Γκουζγκούνης, “Αλλά άμα δεν με πετύχεις, ξέρεις τι θα γίνει.” Πατάει την σκανδάλη ο κυνηγός, αρχίδια, τζούφια τα φυσίγγια. Τρώει ξανά ένα ξεγυρισμένο καβλί από τον αρκούδο και φεύγει με τον κώλο του να τσούζει. Την άλλη μέρα, τρελαμένος τελείως, πάει και αγοράζει τα καλύτερα φυσίγγια της αγοράς κάνει και δοκιμές, όλα τέλεια. Το όπλο θερίζει. Ξαναπάει στο δάσος, κοιτάζει από ‘δώ, κοιτάζει από ‘κεί, πουθενά ο αρκούδος. Προχωράει πιο μέσα και ακούει ένα “ψίτ” πίσω του. Γυρνάει, και βλέπει τον αρκούδο με την πουτσάρα έτοιμη. Κάνει να σηκώσει το όπλο αλλά ο αρκούδος του το παίρνει από τα χέρια και το πετάει μακριά. “Μωρό μου, τώρα που γνωριστήκαμε δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι έρχεσαι εδώ για κυνήγι…”
Σοβαρά τώρα, κάθισα και σκεφτόμουν, τι ωραία χώρα που είμαστε κάποτε. Με τα προβλήματά μας, το χάλι μας, αλλά και με κάποιες αρχές, κάποια αβαντάζ. Ζούσε κανείς υποφερτά και με κάποια αξιοπρέπεια. Καβάλαγε το μηχανάκι του χωρίς κράνος και χωρίς ταυτότητα και πήγαινε στην παραλία να απολαύσει την θάλασσα... Δωρεάν, χωρίς να ανησυχεί για φόρους, πρόστιμα, και για το αν θα γυρίσει ζωντανός.
Και τώρα, τι; Έχουμε γίνει ένας μπαζότοπος κατοικημένος από τηλεκατευθυνόμενα ζόμπι. Μπάτσοι, ασφαλίτες, σεκιουριτάδες, φύλακες, δεσμοφύλακες, εκαμίτες, ευπατζήδες, υποκλοπείς, βιντεοσκόποι, ρουφιάνοι, χαφιέδες, καρφάκηδες και άλλοι ευυπόληπτοι μπινέδες με κωλοτρυπίδα παντός τύπου και διαμετρήματος στην έχουν στημένη. Οπλισμένοι ληστές με στολές σε περιμένουν σε κάθε γωνία, να σε ελέγξουν, να σε προστιμάρουν, ή να σε τουφεκίσουν. Κι από την άλλη, ψυχάκηδες, μπεκρήδες, πυροβολημένοι, πρεζόνια, ηλίθιοι και πανηλίθιοι, όλοι έχουν πάρει από ένα τετράτροχο όχημα (γιατί στην κατάστασή τους δεν μπορούν να ισορροπήσουν σε δίτροχο) και προσπαθούν να σκοτώσουν όποιον βρούν μπροστά τους. Αυτούς γιατί δεν τους σταματούν να τους ελέγξουν;
Σου λέει ο χοίρος, “που να κουβαλάω τώρα τον μπεκρή στα νοσοκομεία για αλκοτέστ κι άμα τσαμπουκαλευτεί και αρπαχτούμε στις μπουνιές να τρέχουμε με τίποτα ΕΔΕ; Τώρα που πήρα και δεύτερο στεγαστικό; Άστον να πάει στην ευχή του θεού… Και η μερσέντες με αυτές τις 4 ξενικές σκατόφατσες που φαίνονται μαφιόζοι, που να τρέχουμε τώρα να αρχίσουν να μας ρίχνουν και να αφήσουμε τα παιδάκια μας ορφανά, τώρα που άρχισαν φροντιστήριο; Ας τους κι αυτούς να πάνε στην ευχή του θεού… Και τους λαθρομετανάστες, που να μπλέξουμε τώρα που δεν έχουν μία και ανάκριση και χασομέρια, και τζάμπα γραφική δουλειά, άσε που μπορεί να κάνουμε καμιά χαλάστρα στον νταραβεριτζή συνάδελφο και να βρεθούμε να ψαρεύουμε γόπες στο Καστελλόριζο… Ας τους κι αυτούς να πάνε στην ευχή του θεού… Κι αυτόν με το αυτοκίνητο-χρέπι που δεν επιτρέπεται να κυκλοφορεί… γύφτος θα είναι και θα μπλέξουμε με συλλήψεις και θα μαζεύεται όλη η φυλή έξω από τα δικαστήρια και θα μας βλαστημάει ο προϊστάμενος και οι δικαστές, και να εφημερίδες και κανάλια και θα μας γαμοσταυρίζει ακόμα κι ο υπουργός… Πάλι άγονη γραμμή να ψαρεύουμε γοπάκια… Ας τον κι αυτόν να πάει στην ευχή του θεού… Επειδή όμως πρέπει να δικαιολογήσουμε το μισθό μας, ας πιάσουμε εκείνον τον ταλαίπωρο που φαίνεται καθωσπρέπει και ακίνδυνος, αλλά μπαϊλντισμένος από τη ζέστη έχει βγάλει το κράνος… Για περάστε κύριε από δώ…
Γαμώ την ευχή του θεού… Γιατί στην ευχή αυτού του πούστη είναι μαζεμένοι όλοι οι τύραννοι της χώρας. Όλοι εκεί καταλήγουν. Στην ύπατη προστασία. Ο αει-ξεμαγάριστος δεν είχε μεσολαβήσει για να βγούνε κάτι μεγαλοπρεζέμποροι, γιατί ήταν λέει “καλά παιδιά” που είχαν παραστρατήσει. Πώς γίνεται να έχεις παραστρατήσει στα 45 και στα 50 σου δεν το έχω καταλάβει ακόμα.
Και μην ακούσω ότι ο κόσμος άλλαξε επειδή δύο αεροπλάνα τρακάρισαν τα πυργάκια στη Νέα Υόρκη. Ο κόσμος είχε αλλάξει νωρίτερα. Στην Ελλάδα ο νάνος γιός του Σημ ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε το αμείλικτο πρόστιμο για να κλείσει τις τρύπες που άνοιγαν τα συνεταιράκια του. Αυτός ο χατζηαβάτης καρπαζοεισπράκτορας έκανε την πολλή βρωμοδουλειά, όσον αφορούσε την νομιμοποιημένη ληστεία του πολίτη. Αυτός χαντάκωσε τη χώρα με το χρηματιστήριο και πούλησε ό,τι ψίχουλα εθνικής ανεξαρτησίας είχαν μείνει στο τραπέζι. Οι ΗΠΑ και κάθε άλλος πούστης έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι κατακτητικό πόλεμο γουστάρει, αλλά μακριά από το μαγαζί μας. Όλα τα προβλήματα των τρίτων σταματούν στα σύνορά μας. Φαγωθείτε, σκοτωθείτε, κόψτε τους λαιμούς σας μια και είστε μαλάκες, αλλά μη μας ενοχλείτε. Όμως η διάλυση του κράτους, το σχέδιο-Αργεντινή είχε αρχίσει να εφαρμόζεται εδώ και πολλά χρόνια.
Το Πουτσασόκ έκανε επιστήμη τον κοινωνικό αυνανισμό. Την νοοτροπία του να απαιτείς χωρίς να δικαιούσαι. Του να κατεδαφίζεις οικοδομήματα χωρίς να έχεις την ικανότητα να χτίσεις ούτε σκυλόσπιτο. Του να νέμεσαι και να πουλάς τα κλεμμένα χωρίς καμιά επίπτωση. Του να γκαρίζεις για δικαιοσύνη όντας ο μεγαλύτερος εν ζωή εγκληματίας.
Τώρα ο χρυσοχόος διαλύει συστηματικά τον τομέα πρόληψη/καταστολή και ενισχύει τον τομέα ληστεία/καταπίεση. Ο στόχος είναι να ξεκόψουν οριστικά τα σώματα ασφαλείας από τους πολίτες και να συνταχθούν ως γνήσιοι μισθοφόροι με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας την οποία σύντομα θα κληθούν να προστατέψουν.
Ψήφο στους μετανάστες; Δώστε τους την δικιά μας που δεν ψηφίζουμε, δώστε τους και επίδομα παραμονής κλέβοντας το δικό μας επίδομα ανεργίας. Τα μισά νησιά θα βγάλουν Αλβανούς δημάρχους. Τώρα εκτός από τους Τούρκους, θα τρώμε στη μάπα και τους τσαμουρόπουστες βουλευτές στην Ευρω-πεϊκή Ένωση. Θα τους πληρώνουμε αδρά για να μας βρίζουν.
Γερά, αμερικανόφερτα ρουφιανάκια του Πουτσασόκ, αλλά θα πληρώσετε όλοι σας όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού. Μόνο που το ταμείο δεν παίρνει επιταγές, κάρτες και ληγμένα χαρτονομίσματα. Η πληρωμή θα γίνει σε αίμα.
…Έλεος είπατε;
…Τι είναι αυτό; Τρώγεται;
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ.
Το θέμα είναι ποιος θα κρατάει το σπαθί.
…Εμείς ή οι άλλοι;
http://mavrifatria.blogspot.com/2010/01/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου