«Ο λαός...

... είναι τόσο απλοϊκός κι υποταγμένος στις άμεσες ανάγκες του, που ένας ηγεμόνας πάντα βρίσκει θύματα για να ξεγελάσει» (Μακιαβέλι).

Η ανάπτυξη...
... μπορεί λοιπόν να περιμένει. Ώσπου να εξασφαλίσουν οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι σαράφηδες τα κεφάλαια και τους τόκους τους για να αναζητήσουν κι άλλα τέτοια εύκολα κέρδη αλλού. Όπου εφαρμόστηκαν μέτρα λιτότητας, με ή χωρίς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν οδήγησαν στην ανάπτυξη αλλά στην υπανάπτυξη. Τα πειραματόζωα για την περίφημη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή ήταν μέχρι σήμερα οι αναπτυσσόμενες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Τώρα βρίσκουμε μπόλικα τέτοια πειραματόζωα και στο ευρωπαϊκό κλουβί. Μάλιστα, ο οικονομολόγος Μπερνάρ Κοντ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπορντό, μιλάει για μια διαδικασία «τριτοκοσμοποίησης» των λαών της Ευρώπης. Μια διαδικασία που είναι βέβαιος πως θα προσκρούσει σε κοινωνικά εμπόδια.

Για την αποφυγή...
... του πολιτικού και κοινωνικού ρίσκου, λοιπόν, ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης έχει εδώ και χρόνια επεξεργαστεί έναν μακιαβελικό οδηγό προς τους σύγχρονους ηγεμόνες, για τον οποίο γράφει ο Κρίστιαν Μόρισον στο βιβλίο του «Η πολιτική εφαρμοσιμότητα της προσαρμογής»: «Η μείωση των μισθών και της απασχόλησης στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι συνήθως ένα από τα κυριότερα μέτρα προσαρμογής. Είναι λιγότερο επικίνδυνο πολιτικά, επειδή πλήττει περισσότερο τις μεσαίες τάξεις από τις φτωχές. Σε περίπτωση προβλημάτων (απεργιών), η κυβέρνηση μπορεί πάντα να εξηγήσει πως έχει μόνο δύο επιλογές, είτε να απολύσει είτε να μειώσει τους μισθούς και να πει πως προτιμά τη δεύτερη προς το συμφέρον όλων. Αν μειώσει τις δημόσιες δαπάνες, πρέπει να φροντίσει να μη μειωθούν οι υπηρεσίες. Μπορεί, ας πούμε, να μειώσει τις πιστώσεις για τα σχολεία ή τα πανεπιστήμια, αλλά θα ήταν επικίνδυνο να μειώσει τον αριθμό των μαθητών ή των φοιτητών. Οι γονείς θα αντιδράσουν βίαια αν δεν μπορούν να εγγράψουν τα παιδιά τους, αλλά δεν θα αντιδράσουν σε μια βαθμιαία πτώση της ποιότητας της εκπαίδευσης, η οποία θα μπορούσε προοδευτικά να χρηματοδοτηθεί και από τους ίδιους. Μια κυβέρνηση δύσκολα μπορεί να κάνει τις προσαρμογές παρά τη θέληση της κοινής γνώμης. Πρέπει να εξασφαλίζει την υποστήριξη ενός μέρους της, προκειμένου να το στρέφει εναντίον των άλλων. Ένα πρόγραμμα που θα έπληττε το ίδιο όλες τις κοινωνικές ομάδες, θα ήταν πιο δύσκολο να εφαρμοστεί απ΄ όσο ένα επιλεκτικό πρόγραμμα που θα έπληττε μεν μερικές κοινωνικές ομάδες, αλλά θα άφηνε άλλες στο απυρόβλητο, εξασφαλίζοντας έτσι την υποστήριξή τους προς την κυβέρνηση».

Ένα δικτατορικό...
... καθεστώς είναι ιδανικό για την επιβολή των μεταρρυθμίσεων, καταλήγει ο Κρίστιαν Μόρισον, συγκρίνοντας τις δημοκρατικές με τις δικτατορικές χώρες όπου εφαρμόστηκαν. Στη δημοκρατική Αργεντινή (1987), οι λαϊκές διαμαρτυρίες ήταν τριπλάσιες απ΄ όσες ήταν στη δικτατορική Αργεντινή (1981). Θα το ζήσουμε λοιπόν κι αυτό; Όχι. Κανένας φόβος. Η συναίνεση της ήπιας Δεξιάς με την Αριστερά πολυτελείας έχει εξασφαλίσει στην Ευρώπη μια αψεγάδιαστη δημοκρατική λύση.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4566578