Πριν από μερικές εβδομάδες, ο διευθύνων σύμβουλος της General Electric, Jeffrey Immelt, εξέφρασε έντονα παράπονα για την «έντονη εχθρότητα» που αντιμετωπίζουν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις από πλευράς του Πεκίνου. Σύμφωνα με την εφημερίδα Financial Times, ο Immelt διαμαρτυρήθηκε για τον αυξανόμενο προστατευτισμό εκ μέρους της κινεζικής κυβέρνησης. Όπως φέρεται να δήλωσε: «Δεν είμαι σίγουρος αν τελικά θέλουν να κερδίσουμε ή να πετύχουμε…».Η πικρία αυτή που εκφράσθηκε από το μεγαλοστέλεχος της GE, αντικατοπτρίζει μια δυναμική που έχει να κάνει με την αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής σε σχέση με τη Κίνα. Μια αλλαγή χρωματισμένη και από στοιχεία ειρωνείας. Εδώ και δυο περίπου δεκαετίες, η επιχειρηματική κοινότητα των ΗΠΑ ήταν απόλυτα ενθουσιασμένη με τη Κίνα. Οι ηγέτες της αμερικανικής οικονομίας άνοιξαν πρώτοι το δρόμο για τη μείωση των όποιων εμπορικών περιορισμών μεταξύ των δυο χωρών. Στη προσπάθεια τους αυτή, αγνόησαν τις προειδοποιήσεις που έρχονταν από παντού σχετικά με παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με τη δικαιολογία πως αρκεί η παρουσία και μόνο των πολυεθνικών στη Κίνα για να οδηγηθεί η χώρα σε φιλελευθεροποίηση.
Εδώ και δυο χρόνια, οι προσδοκίες τους διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Ο Immelt είναι απλά ο τελευταίος σε μια σειρά επιχειρηματιών, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου όσον αφορά σε περιορισμούς στην επιχειρηματικότητα που επιβάλλει το Πεκίνο. Την αρχή έκαναν οι επικεφαλής της Google, αλλά και άλλων εμπορικών κολοσσών. Εν τω μεταξύ, τόσο το αμερικανικό εμπορικό επιμελητήριο στο Πεκίνο, όσο και το αντίστοιχο της ΕΕ, έχουν συντάξει αναφορές το τελευταίο διάστημα, στις οποίες περιγράφουν διεξοδικά πως το κλίμα για τις αλλοδαπές επιχειρήσεις που λειτουργούν στη Κίνα έχει αρχίσει να χαλάει.
Εδώ και πολλούς αιώνες, η Κίνα, παρόλη την αστάθειά της, αποτελούσε μήλο της έριδος για τις περισσότερες ευρωπαϊκές και αμερικανικές επιχειρήσεις που επιζητούσαν διακαώς την είσοδο και τη κυριαρχία στη πελώρια κινεζική αγορά. Σήμερα, όπως όλα δείχνουν, η Κίνα θέλει να διατηρήσει την αγορά αυτή ως αποκλειστικά δική της. Το άνοιγμα που έκανε στις ξένες εταιρίες στις δεκαετίες 1980 και 1990, δεν έγινε επειδή οι Κινέζοι άρχισαν να υιοθετούν τις αρχές του ελεύθερου εμπορίου, ή επειδή ξαφνικά αγάπησαν τους ξένους, αλλά μάλλον επειδή χρειαζόντουσαν την τεχνολογία και τη τεχνογνωσία τους. Σήμερα όμως η Κίνα δεν έχει πλέον ανάγκη από κάτι τέτοιο. Η κινεζική κυβέρνηση έχει αποδείξει την ικανότητα της να λειτουργεί και να διοικεί τις επιχειρήσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι κρατικές.
Η απογοήτευση που αισθάνονται οι επιχειρηματίες της Δύσης είναι χαρακτηριστική της αντίστοιχης που υπάρχει στο διπλωματικό και στο πολιτικό επίπεδο. Στο παρελθόν, τα στελέχη των πολυεθνικών πίεζαν τις κυβερνήσεις τους για όσο το δυνατόν περισσότερη βελτίωση των σχέσεων τους με το Πεκίνο, έτσι ώστε να ανοίξουν οι δρόμοι για επενδύσεις και εμπορικές συναλλαγές. Αυτός ήταν ο κόσμος στον οποίο προήδρευε ο Μπιλ Κλίντον. Σήμερα, οι επικεφαλής των πολυεθνικών πιέζουν τις κυβερνήσεις τους να υιοθετήσουν μια πιο σκληρή στάση απέναντι στη Κίνα, λόγω των πολλών εμπορικών διαφωνιών που αναφύονται συνεχώς.
Πολλές φορές όμως, ακόμη και οι προεδρικές εκκλήσεις δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Τον περασμένο Νοέμβριο, στη διάρκεια επίσημης επίσκεψης του στο Πεκίνο, ο Ομπάμα συνηγόρησε υπέρ του Αμερικανού γεωλόγου Xue Feng που συνελήφθη στη Κίνα κατηγορούμενος ότι έκλεψε κρατικά μυστικά σε σχέση με τη πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας. Παρά την παρέμβαση του Ομπάμα, ο γεωλόγος καταδικάστηκε πριν από δυο εβδομάδες σε 8 χρόνια κάθειρξη. Οι φήμες θέλουν τον Αμερικανό πρόεδρο θυμωμένο, όχι τόσο με τους Κινέζους, όσο με τη πολιτική ενδυνάμωσης της Κίνας που ακολούθησαν οι προκάτοχοί του. Πολύ πρόσφατα, μια μισοθαμμένη είδηση στην εφημερίδα The Wall Street Journal, ανέφερε πως ο Ομπάμα σφυροκοπάει συνεχώς τους συνεργάτες του που υπηρετούσαν επί Κλίντον, για το γεγονός ότι οδήγησαν τη Κίνα στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου με καλύτερες προϋποθέσεις από ότι χρειάζονταν. Οι συνεργάτες αντικρούουν πως αν η Κίνα δεν ήταν υπό την επίβλεψη του Οργανισμού, τότε θα αποτελούσε ακόμη μεγαλύτερη απειλή. Ο Ομπάμα όμως δεν πείθεται. (Μεταξύ αυτών που εργάστηκαν επί του θέματος στη διάρκεια της προεδρίας Κλίντον, είναι ο υπουργός Οικονομικών Timothy Geithner και ο επικεφαλής του Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου των ΗΠΑ, Lawrence Summers).
Πολύ συνοπτικά, το παράπονο του Ομπάμα είναι το εξής: Όταν η Αμερική διέθετε μεγαλύτερη οικονομική και εμπορική ισχύ, δεν τη χρησιμοποίησε. Αντιθέτως, σήμερα που η Κίνα διαθέτει τη μεγαλύτερη ισχύ, την εκμεταλλεύεται στο έπακρο.
Οι δυτικοί επιχειρηματίες δείχνουν ανήμποροι να αντιληφτούν την θεμελιώδη αλλαγή που προέκυψε το τελευταίο διάστημα. Μερικοί συνεχίζουν να ομιλούν και να φέρονται, σαν να διαθέτουν την ίδια δύναμη που διέθεταν στη δεκαετία του `90. Ο πρόεδρος του εμπορικού επιμελητηρίου της ΕΕ στη Κίνα Jacques de Boisseson, δήλωσε τον περασμένο μήνα: «Οι Κινεζικές αρχές δεν θα πρέπει να θεωρούν τη παρουσία και τη δέσμευση των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στη χώρα τους ως κάτι το δεδομένο… δεν πρέπει να χρειαστεί να αποχωρήσουμε για να εισακουστούμε από τη κυβέρνηση του Πεκίνου».
Η δήλωση του αυτή είναι σαν να θεωρεί πως οι Κινέζοι ηγέτες θα στενοχωρηθούν αν τυχόν αποχωρήσουν οι ξένες εταιρίες. Στη πραγματικότητα, η Κίνα θα χαρεί πολύ να τις αποχαιρετήσει για τα καλά.
The New Republic
Απόδοση: Strange Attractor
antinews
Σημ.axinosp:
Η απληστία του Καπιταλισμού είναι δεδομένη. Σ'αυτό πάτησαν οι Κινέζοι, πετώντας το τυράκι των φτηνών μεροκάματων, που πιάστηκαν στην φάκα οι επειχηρηματίες μεταφέροντας την παραγωγή τους στην Κίνα. Τώρα για να φύγουν θέλουν τουλάχιστον 5 χρόνια για να στήσουν την παραγωγή τους αλλού, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα το κάνουν γιατί δεν μπορούν να μείνουν εκτός αγοράς για 5 χρόνια.
Φυσικά οι Κινέζοι από δω και εμπρός θα αρχίζουν αυξάνουν το κόστος, λέγοντας ότι τα μεροκάματα είναι χαμηλά, βοήθησαν και οι "απεργίες" των εργαζομένων, αλλά η υπερσυσώρευση κεφαλαίων στα χέρια του Κινέζικου κράτους μαζί με την χρηματιστηριακή χειραγώγηση του γιουάν, έχει φέρει σε απόγνωση τις Πολυεθνικές και τους Τραπεζίτες.
Οι συνεχείς αγορές από την μεριά του Κινέζικου κράτους εμπορευμάτων χρυσού αλλά και εξαγορών εταιρειών εκτός Κίνας, στρατηγικής σημασίας, δείχνουν ότι οι Κινέζοι είναι ένα παλούκι στο κώλο της Ευρώπης και της Αμερικής, που οι κυβερνώντες των χωρών αυτών δεν μπορούν να βγάλουν, αλλά αντίθετα διευκολύνουν να μπεί, το παλούκι πιό βαθιά (Συμφωνία με COSCO στο Λιμάνι του Πειραιά).
Ο τρόμος της Αμερικής παραμένει το ξαφνικό πλημύρισμα των αγορών με τρισεκατομμύρια δολάρια σε Αμερικάνικα ομόλογα, έτσι και νιώσουν οι Κινέζοι οτι απειλούνται, ας πρόσεχαν!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου