Δεν έχει πια πλάκα

Η κυβέρνηση, κάθε κυβέρνηση, διαψεύδει, ρυθμίζει, μεταρρυθμίζει, αναπροσαρμόζει, εκφράζει βεβαιότητες, προχωράει μπροστά, κάνει ρήξεις.

Η αντιπολίτευση, κάθε αντιπολίτευση, επιτίθενται, αντεπιτίθεται, αναδιοργανώνεται, κοιτάει στο μέλλον, ασκεί σφοδρή κριτική.

Στους ρόλους εναλλάσσονται με μεγάλη επιτυχία οι περιοδεύοντες θίασοι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εδώ και 36 συναπτά έτη.

Το ρόλο του κοινού παίζει η Αριστερά. Ο ευρύτερος χώρος που ονομάζεται Αριστερά, είτε κοινοβουλευτική, είτε εξωκοινοβουλευτική (εκ πεποιθήσεως ή μη), είτε αναρχικές πολιτικές συλλογικότητες.

Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, η αριστερά έπαιξε κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή των ευρωπαϊκών χωρών. Κατάφερε να οργανώσει μια επιτυχημένη επανάσταση στη Ρωσία, να πραγματοποιήσει άλλες μικρότερες που άφησαν το στίγμα τους, έφερε το θέμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων στην πρώτη γραμμή των εργασιακών θεμάτων, κέρδισε οχτάωρο, ασφάλιση, κοινωνική πρόνοια.

Παράλληλα, όμως, φύτεψε η ίδια και πότισε με αίμα τα σπέρματα της αυτοκαταστροφής της: την ιδεοληπτική διαίρεση. Διασπάστηκε σε τάσεις, κόμματα, ερμηνείες, γραμμές που η μεταξύ τους διαμάχη φαντάζει για τους ίδιους πιό σημαντική από τον αγώνα εναντίον του καπιταλιστικού συστήματος. Χωρισμένοι στις λεπτομέρειες, ανίκανοι να συνεργαστούν, παστωμένοι με ιδεοληπτική λατρεία αρχηγών και πρωτοπόρων, θεωρούν ότι τους χωρίζει χάσμα μέγα με τους υπόλοιπους. Αρνούνται να δουν ότι στην πραγματικότητα η βασική τους θέση απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας είναι η ίδια. Αφορίζουν ο ένας τον άλλον και διασπώνται, όπως οι θρησκευόμενοι, σε «αιρέσεις». Έκαστος πιστεύει ότι κατέχει την απόλυτα ορθή εκδοχή της αληθείας και καλεί τους πιστούς του να μη παρασύρονται από τα «αιρετικά» κηρύγματα των άλλων φραξιών.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η πλήρης αποδυνάμωση κάθε προσπάθειας αγώνα για κοινωνία πιό ελεύθερη, πιό ανθρώπινη, με λιγότερη κυριαρχία. Πράγμα που η εξουσία, δηλαδή το συμφέρον, δεν αφήνει ανεκμετάλλευτο. Την ίδια στιγμή που η Αριστερά αναλύει και διαφωνεί επί του «ενδόξου παρελθόντος», το καπιταλιστικό σύστημα έχει αναβαθμίσει τις δομές του.

Ο μηχανισμός συμφέροντος έχει γιγαντωθεί, με πολυεθνικές εταιρείες τεραστίων μεγεθών που βρίσκονται πια πάνω από τον παραδοσιακό «αστό», τον κεφαλαιοκράτη του 20ού αιώνα. Κάποιες εταιρείες διαχειρίζονται προϋπολογισμούς μεγαλύτερους από πολλών κρατών. Η κεφαλαιοκρατία δεν δραστηριοποιείται πιά υπό την σκέπη της κρατικής εξουσίας, αλλά μάλλον το αντίθετο: τα κράτη εφαρμόζουν πολιτικές υπό την σκιά του διεθνούς, οικονομικού, μεγάλου συμφέροντος.

Γι' αυτό οι κυβερνήσεις είναι τόσο «ίδιες», ασχέτως κόμματος, προσώπων, ακόμα και χώρας. Γι' αυτό βλέπουμε τις μεθόδους άσκησης εξουσίας να γίνονται τόσο (αναλογικά) όμοιες ανάμεσα σε «δημοκρατίες», δικτατορίες, θεοκρατίες. Γι' αυτό το Ισραήλ («δημοκρατία») εφαρμόζει στους Παλαιστίνιους τις ίδιες τακτικές πάταξης της αντίστασης που εφαρμόζει και η Τουρκία (ημι-δικτατορία) στους Κούρδους. Γι' αυτό η Ελλάδα (με σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση) εφαρμόζει σήμερα τις ίδιες πολιτικές για την διάσωση της παραπαίουσας καπιταλιστικής οικονομίας που εφήρμοζε η Βρετανία το '80 (με νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση).

Όσο οι Αριστεροί, Αναρχικοί και άλλοι αγωνιζόμενοι μένουμε κλεισμένοι στα καβούκια της «ιδεολογικά ορθής πάλης» και δεν βγαίνουμε να συναντήσουμε ο ένας τον άλλον, όχι απλά δίπλα-δίπλα σε συλλαλητήρια, αλλά σε ένα κοινό, στοχευμένο, δραστήριο και, γιατί όχι, υπερεθνικό αγώνα που δεν θα αντιτίθεται απλά στο υπάρχον σύστημα, αλλά θα βάζει ουσιαστικά τις βάσεις του «άλλου», του κοινοτικού, του ελευθεριακού, του ανθρώπινου, σε τελική ανάλυση, συστήματος, θα παραμένουμε μέλη ενός νεκροζώντανου οργανισμού. Μιας σκιάς του παρελθόντος της Αριστεράς και της Αναρχίας.

Εξω από την Βουλή
Ο Πειρατής