Το 2011 έφερε τη νέμεση για πολλούς διάττοντες αστέρες του διεθνούς επιχειρείν. Ωστόσο, δεν έκανε φτωχότερους μόνο τους πιο πλούσιους ανθρώπους του πλανήτη. Οι πιο φτωχοί έγιναν ακόμα φτωχότεροι. Εάν ο ταξικός πόλεμος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων, με τους «Αγανακτισμένους» που διαμαρτύρονται απέναντι στο 1% της παγκόσμιας ελίτ, να κάνουν αισθητή την παρουσία τους και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, το 2011 μάλλον κλείνει με τους εκπροσώπους του 99% να είναι οι χαμένοι.
ΤΖΟΝ ΠΟΛΣΟΝ
Ο σύγχρονος Μίδας που έχασε το άγγιγμά του
Για τη Wall Street, ο Τζον Πόλσον ήταν ένας πραγματικός σύγχρονος Μίδας. Τα τελευταία χρόνια, ό,τι άγγιζε μετατρεπόταν σε χρυσάφι. Η αρχή έγινε το 2007, με το θρυλικό πλέον στοίχημά του κατά της αμερικανικής στεγαστικής πίστης, που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως το πιο κερδοφόρο trade όλων των εποχών. Και οι επιτυχίες συνεχίστηκαν. Το σορτάρισμα των αμερικανικών τραπεζών. Η επίθεση στο ευρώ μέσω του αδύναμου κρίκου του, της Ελλάδας. Το στοίχημα στον χρυσό. Όλα έδειχναν ότι ο Πόλσον δεν μπορούσε να κάνει λάθος.
Και μετά ήρθε το 2011. Η τύχη του διάσημου διαχειριστή γύρισε. Ξαφνικά, όλα του πήγαιναν στραβά. Το ένα στοίχημά του μετά το άλλο, εξελίσσονταν σε φιάσκο. Έχασε χρήματα στην Bank of America και τη Hewlett Packard. Όμως, τίποτα δεν συγκρίνεται με την πανωλεθρία, την οποία υπέστη στην κινεζική εταιρεία ξυλείας Sino-Forest. Οι προσδοκίες του για μια πλήρη ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας, πάνω στις οποίες στηρίχτηκε ολόκληρη η επενδυτική στρατηγική του, διαψεύστηκαν με πάταγο. Το άλλοτε περιζήτητο fund του, το Advantage Plus της Paulson & Co πέρασε μια καταστροφική χρονιά, στη διάρκεια της οποίας κατάφερε να εξανεμίσει το 52% των χρημάτων των επενδυτών του. Πιο επώδυνη από την οικονομική ζημιά, ήταν για τον Πόλσον η ατίμωση. «Είμαστε απογοητευμένοι και ζητούμε συγγνώμη», αναφέρει η επιστολή της Paulson & Co στους πελάτες της.
ΜΕΡΕΝΤΙΘ ΓΟΥΙΤΝΕΪ
Πρόβλεψε έναν τοπικό Αρμαγεδδώνα που δεν ήρθε
Το περιοδικό Fortune έχει δώσει στον Μέρεντιθ Γουίτνεϊ τον άκρως τιμητικό τίτλος της «γυναίκας που προέβλεψε την κατάρρευση της Wall Street». Πραγματικά, το 2007, η άγνωστη έως τότε αναλύτρια επέδειξε εξαιρετική διορατικότητα -αλλά και θάρρος- προβλέποντας ότι οι ζημιές από τη στεγαστική πίστη θα προκαλούσαν σοβαρά προβλήματα στη Citigroup. Εύλογα, η αναλύτρια της Oppenheimer έγινε το νέο αστέρι της Wall Street. Επιχείρησε, μάλιστα, να κεφαλαιοποιήσει αυτή τη φήμη, ιδρύοντας τη δική της εταιρεία συμβούλων.
Αναζητώντας την επόμενη μεγάλη της επιτυχία, η Γουίτνεϊ προχώρησε τον Δεκέμβριο του 2010 σε μία ακόμα θαρραλέα πρόβλεψη. Στους επόμενους 12 μήνες, ένα κύμα από χρεοκοπίες αμερικανικών δήμων και πολιτειών, ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, θα συγκλόνιζε την παγκόσμια οικονομία, είπε. Αυτή τη φορά, η αναλύτρια δεν θα μπορούσε να έχει υπάρξει περισσότερο άστοχη. Η αγορά των δημοτικών ομολόγων των ΗΠΑ όχι μόνο δεν βίωσε μια τέτοια καταστροφή, αλλά αντίθετα, έδωσε αποδόσεις 10,5% μέσα στο 2012.
ΤΖΟΝ ΚΟΡΖΑΪΝ
Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς της αμερικανικής οικονομίας
Το βιογραφικό του Τζον Κορζάιν ήταν εντυπωσιακό. Έχοντας διατελέσει διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs αλλά και κυβερνήτης του Νιου Τζέρσι, ήταν ένας τραπεζίτης σε διαρκές φλερτ τόσο με τη Wall Street, όσο και με την Ουάσιγκτον. Όμως, ο Κορζάιν δεν αρκούνταν σε όσα είχε επιτύχει, στον επιχειρηματικό στίβο ή την πολιτική. Είχε βάλει στο μάτι τη θέση του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ. Δεν θα ησύχαζε εάν δεν γινόταν ο τσάρος της μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη. Και, όπως έλεγαν κύκλοι της Ουάσιγκτον, δεν βρισκόταν καθόλου μακριά από το να το επιτύχει.
Για μία ακόμα φορά, η Wall Street θα ήταν εκείνη που θα του άνοιγε το δρόμο για τα ανώτερα αξιώματα της πολιτικής. Μετατρέποντας την MF Global, μια μικρή επενδυτική εταιρεία την οποία διοικούσε, στην «επόμενη Goldman Sachs», θα αποδείκνυε σε όλους την αξία του. Και θα γινόταν ο επόμενος υπουργός Οικονομικών του Μπαράκ Ομπάμα. Το κακό είναι ότι η στρατηγική που επέλεξε για να γιγαντώσει την MF Global, ήταν μέσω ενός ριψοκίνδυνου στοιχήματος στα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Οι Βρυξέλλες δεν θα άφηναν καμία χώρα-μέλος της Ευρωζώνης να χρεοκοπήσει, πίστευε. Όμως, όταν οι τιμές των ομολόγων αυτών συνέχισαν να κατρακυλούν, αυτή που τελικά χρεοκόπησε, ήταν η MF Global. Και μαζί της, η πολιτική καριέρα του Κορζάιν.
ΣΟΝ ΚΟΥΙΝ
Στο ψυγείο για 12 μήνες μετά την παταγώδη χρεοκοπία του
Πριν από τρία χρόνια, ο Σον Κουίν ήταν ο πλουσιότερος Ιρλανδός. Γιος αγρότη, από μια επαρχία της Β. Ιρλανδίας, ο Κουίν παράτησε το σχολείο στα 14 χρόνια του, για να δουλέψει στην οικογενειακή φάρμα. Το 1973, με 100 στερλίνες δανεικές, μπήκε στον χώρο των επιχειρήσεων, ιδρύοντας τη δική του λατομική εταιρεία. Το 2008, έχοντας δημιουργήσει μια περιουσία ύψους 6 δισ. ευρώ, βρέθηκε στην κορυφή της λίστας του Forbes με τους πλουσιότερους Ιρλανδούς. Σήμερα, η προσωπική του ιστορία είναι συνώνυμη με το σκάσιμο της ιρλανδικής φούσκας. Λίγο πριν από την εκπνοή του 2011, ο Κουίν χρεοκόπησε και με τη… σφραγίδα του νόμου. Δικαστήριο της Β. Ιρλανδίας αποδέχτηκε την αδυναμία του να αποπληρώσει δάνεια ύψους 2,9 δισ. ευρώ. Ο ίδιος ο Κουίν αμφισβητεί τις υποχρεώσεις αυτές. Όμως, αυτό δεν τον απέτρεψε να ακολουθήσει το ρεύμα των… τουριστών της χρεοκοπίας από την Ιρλανδία στη Β. Ιρλανδία, όπου ο πτωχευτικός κώδικας είναι επιεικέστερος. Σε 12 μήνες, θα μπορέσει, εάν θέλει, να επιστρέψει στον επιχειρηματικό στίβο.
ΜΑΪΚ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ
Έχασε τη μάχη στην αγορά που είχε δημιουργήσει ο ίδιος
Ο Τζιμ Μπαλσιγί και ο ελληνικής καταγωγής Μάικ Λαζαρίδης είναι οι άνθρωποι που ουσιαστικά δημιούργησαν την αγορά των smartphones. Το πρωτοποριακό προϊόν της εταιρείας τους, της καναδικής Research In Motion (RIM), υπήρξε το πρώτο κινητό τηλέφωνο που έδινε στο χρήστη την ικανότητα να λαμβάνει τα e-mail του οπουδήποτε βρισκόταν. Ο κόσμος του finance δεν άργησε να ερωτευτεί το BlackBerry. Η Wall Street και το λονδρέζικο City αμέσως γέμισαν με επαγγελματίες που τσέκαραν μηχανικά τα νέα, έξυπνα κινητά τους τηλέφωνα κάθε ένα ή δύο λεπτά. Είχαν εθιστεί στα BlackBerry τους. Εξ ου και το προσωνύμιο «CrackBerry». Σταδιακά, το BlackBerry κατέκτησε και άλλες πληθυσμιακές ομάδες. Άρχισαν να το κρατούν οι Αμερικανοί ράπερ και οι Βρετανοί μαθητές.
Και μετά, γεννήθηκε το iPhone. Η RIM υποτίμησε τον ανταγωνισμό, τόσο από το κινητό της Apple όσο και από εκείνα που χρησιμοποιούν το Android της Google. Κάπως έτσι, έχασε τη μάχη στην ίδια την αγορά που εκείνη είχε δημιουργήσει. Το μερίδιο αγοράς της στις ΗΠΑ μειώθηκε στο 9,2%, από 24% που ήταν πριν από ένα χρόνο. Και έτσι, η μετοχή της RIM έχασε περίπου το 75% της αξίας της μέσα στο 2011. Τώρα, οι μέτοχοι αμφισβητούν την ηγεσία των Μπαλσιγί και Λαζαρίδη και ζητούν άμεσες διοικητικές αλλαγές. Οι καθυστερήσεις στην παρουσίαση των νέων μοντέλων BlackBerry σίγουρα δεν βοηθούν καθόλου.
ΤΟ 99%
Οι φτωχοί και η μεσαία τάξη γίνονται συνεχώς φτωχότεροι Ακολουθώντας το παράδειγμα των Αγανακτισμένων της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, οι Αμερικανοί Αγανακτισμένοι κατασκήνωσαν στο πάρκο Ζουκότι, κοντά στο σημείο όπου χτυπά η καρδιά της Wall Street. Αρχικά, το κίνημα του Occupy Wall Street διαμαρτυρόταν για όλα και για τίποτα. «Είμαστε το 99%», δήλωναν τα μέλη του, ελπίζοντας να συσπειρώσουν όσους δεν ανήκουν στο 1% της παγκόσμιας ελίτ.
Διαμαρτυρόμενοι για τις κοινωνικές ανισότητες, για την ανεργία, για τις διασώσεις των τραπεζιτών με τα χρήματα των φορολογούμενων, για τις κατασχέσεις κατοικιών από τις τράπεζες, για τα ψιλά γράμματα των πιστωτικών καρτών, για τους χαμηλούς μισθούς, για τον αποκλεισμό τους από το σύστημα υγείας και εκπαίδευσης, οι Αγανακτισμένοι της Wall Street δεν άργησαν να γίνουν μια υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Αλλά και ένα κίνημα που άρχισε να ενοχλεί το 1%. Οι πλουσιότεροι Αμερικανοί επιχειρηματίες δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι αυτό που σύντομα χαρακτηρίστηκε ως ταξικός πόλεμος. Και, κυρίως, το γεγονός ότι αυτός κατάφερε να μπει στην ατζέντα της Ουάσιγκτον και να φτάσει να επηρεάζει τις πολιτικές του οικονομικού επιτελείου του Μπαράκ Ομπάμα.
Όμως, σε αυτό τον πόλεμο, το 99% ηττήθηκε κατά κράτος. «Υπάρχει ταξικός πόλεμος. Όμως, η δικιά μου τάξη κερδίζει. Όχι απλά τους κερδίζουμε, τους κατατροπώνουμε», δήλωσε ο δισεκατομμυριούχος μεγαλοεπενδυτής Γουόρεν Μπάφετ. Πραγματικά, έρευνα της Credit Suisse δείχνει ότι οι 29,7 εκατ. εκατομμυριούχοι του πλανήτη (αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού), έγιναν κατά 29% πλουσιότεροι τους τελευταίους 18 μήνες. Έτσι, ενώ κατά τη δεκαετία του 1960, το 1% των πλουσιότερων του κόσμου ήλεγχε το 30% του παγκόσμιου πλούτου, έως το 2009, το μερίδιό τους αυτό είχε αυξηθεί στο 33,3%. Αντίθετα, το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, που ήλεγχε το 4% του παγκόσμιου πλούτου υποχώρησε, μόλις στο 1,5%.
Isotimia
Σημ.axinosp: Ο Μπάφετ, θα έχει την τύχη των προηγούμενων αστέρων της Wall Street, ήδη κάποιοι όπως μας περιγράφει το άρθρο αυτό, άρχισαν να χάνουν το "μαγικό τους άγγιγμα".
Το 2012 θα είναι πολλοί μα πολλοί περισσότεροι !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου