Σύμφωνα με μια μικρή ομάδα που αποχώρησε από τον τομέα της Δυτικής
Αθήνας, το ΕΠΑΜ έχασε τον προσανατολισμό του και γι’ αυτό οι κύριοι και
οι κυρίες αυτές ένιωσαν την ανάγκη να γίνουν οι τιμητές του. Κανένα
πρόβλημα, αρκεί να μιλούσαν την γλώσσα της αλήθειας, ή έστω της
ειλικρίνειας. Δυστυχώς δεν διαπίστωσα ίχνος ειλικρίνειας και αλήθειας.
Κι αυτή η κατάφωρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας με αναγκάζει να
απαντήσω και μάλιστα με το ύφος που αρμόζει σ’ ένα τέτοιο κείμενο.
Βέβαια, όταν ο υπογράφων εμφανίστηκε μπροστά τους για να εισπράξει την
ανελέητη κριτική τους, οι τιμητές αυτοί σίγησαν. Κοινώς το βούλωσαν!
Η αναμέτρηση κατά πρόσωπο φαίνεται να μην είναι το φόρτε τους. Ας είναι, δεν πειράζει. Ο καθένας στη ζωή του διαλέγει το χρώμα που τον χαρακτηρίζει. Απλά με προβληματίζει το τι δουλειά είχε κάποιος μέσα στο ΕΠΑΜ που ξέρει να βάφεται μόνο κίτρινος.
Φαίνεται λοιπόν ότι οι κύριοι και οι κυρίες αυτές αποχωρούν γιατί το ΕΠΑΜ έγινε, ή γίνεται κόμμα. Πότε έγινε αυτό; Σε ποιο ντοκουμέντο αναφέρεται; Πότε ειπώθηκε κάτι τέτοιο; Ποτέ! Απλά οι σκοτεινές δυνάμεις που κινούν τα νήματα στο ΕΠΑΜ έχουν αποφασίσει να το κάνουν κόμμα, «νέο μαντρί», όπως λένε, κι αυτοί ως νέοι Δον Κιχώτες ή Σάντσο Πάντσα – δική σας η επιλογή – έτρεξαν να το σώσουν προκαταβολικά. Έχουν και το θράσος μάλιστα να απαγγέλουν εγγράφως απόσπασμα από το «Τι είναι και τι Θέλει το ΕΠΑΜ», αρκούντως λογοκριμένο μπας και βρουν υποψία ερείσματος.
Μάλιστα με εγκαλούν – εγγράφως βέβαια, μιας και όπως είπαμε όταν βρισκόμαστε καταπρόσωπο ξέρουν μόνο να τηρούν την γνωστή στάση της κότας! – ότι προσωπικά μεθοδεύω την μετεξέλιξη του ΕΠΑΜ σε κόμμα. Από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Μόνο από τα σκοτεινά βάθη του ψυχισμού τους. Διότι όποιος διαβάσει όχι μόνο το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ», αλλά κυρίως την πρόσφατη συνεισφορά μου στο διάλογο για το οργανωτικό, μπορεί να δει επακριβώς τι σκέφτομαι και τι υποστηρίζω. Κι όποιον στοιχειωδώς τον διακρίνει η προσωπική εντιμότητα μπορεί να διαπιστώσει κατά πόσον έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό από την εποχή της Ιδρυτικής. Υπάρχει έστω μια κριτική νύξη επί του κειμένου που υπογραφώ; Ούτε κατά διάνοια. Τα γραπτά δεν βολεύουν, η συνομωσιολογία και το κουτσομπολιό φαίνεται ότι είναι τα μόνα που τους είναι οικεία!
Αλήθεια, πότε και που από την εποχή της Ιδρυτικής είχε το ΕΠΑΜ αποκλείσει την κάθοδο στις εκλογές; Μήπως στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ», που όλως δια μαγείας τους διέφυγε η συγκεκριμένη τοποθέτηση; Θα μπορούσε κάποιος από τους κυρίους ή τις κυρίες να εμφανίσουν έστω και μια τοποθέτηση του ΕΠΑΜ που να αποκλείει την κάθοδο στις εκλογές κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και προϋποθέσεις; Τέτοια τοποθέτηση δεν υπάρχει. Ότι λέγαμε στην Ιδρυτική, το ίδιο λέμε και σήμερα: Για εμάς οι εκλογές δεν είναι αυτοσκοπός. Θα δώσουμε την μάχη των εκλογών μόνο και υπό την προϋπόθεση ότι έχουμε τις απαραίτητες δυνάμεις, το αναγκαίο ρίζωμα στην κοινωνία και τις αναγκαίες πολιτικές προϋποθέσεις. Όπως και να ‘χει, το αν θα κατέβει το ΕΠΑΜ ή όχι στις εκλογές είναι υπόθεση για την οποία θα αποφασίσουν τα μέλη του συλλογικά και όχι κάποιοι αυτοδιορισμένοι ινστρούκτουρες. Όποιος θεωρεί από τώρα ότι έχει την σωστή απάντηση στο τσεπάκι του και δεν χρειάζεται να συζητηθούν από το σώμα του ΕΠΑΜ οι διάφορες πιθανές εναλλακτικές, τότε έκανε λάθος πόρτα. Έψαχνε την είσοδο για μια παραθρησκευτική πολιτική οργάνωση και κατά λάθος μπήκε στο ΕΠΑΜ.
Βεβαίως, οι κύριοι και οι κυρίες έχουν κάθε δικαίωμα να θεωρούν ότι το να κατέβει το ΕΠΑΜ κάτω από οποιεσδήποτε προϋποθέσεις στις όποιες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, όποιος κι αν τις επιβάλει, αποτελεί αμάρτημα καθοσιώσεως. Είναι δικαίωμά τους. Όμως, τέτοια θέση δεν είχε ποτέ το ΕΠΑΜ. Δεν μπορούν να εγκαλούν το ΕΠΑΜ γιατί δεν πειθάρχησε στην δική τους λογική και στις δικές τους θέσεις. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι έντιμο, δεν είναι καν λογικό. Πολύ περισσότερο από την στιγμή που ποτέ – για το ελάχιστο διάστημα που βρέθηκαν περαστικοί από τις γραμμές του ΕΠΑΜ – δεν είχαν την φρόνηση και κυρίως το ανάστημα να εκφράσουν ανοιχτά αυτές τις θέσεις τους και να τις ζυμώσουν ανοιχτά στο σώμα του ΕΠΑΜ. Για να διαπιστώσουν έστω πόσο αποδεχτές είναι από την συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΕΠΑΜ και φυσικά από την κοινωνία. Εκτός πάλι κι αν κατέχουν την μόνη επί γης απόλυτη αλήθεια, την συνταγή δια πάσα νόσο και μαλακίαν και επομένως ο πολιτικός διάλογος, αλλά και οι δημοκρατικές διαδικασίες εντός του ΕΠΑΜ είναι εντελώς περιττές. Ιδίως αν τύχει και η πλειοψηφία υποπέσει στο θανάσιμο αμάρτημα να διαφωνήσει με τα δικά τους «ιερά και όσια».
Σήμερα φεύγουν και καταγγέλλουν το ΕΠΑΜ ότι δεν ακολουθεί τη λογική τους, η οποία ποτέ δεν υπήρξε επίσημη θέση και άποψη του ΕΠΑΜ. Κάτι συμβαίνει εδώ. Ψυχιατρικό σύνδρομο, ή σκοπιμότητα; Μας είναι αδιάφορο.
Είναι πραγματικά πολύ εύκολο να αφήνεις ρετσινιές και πρόστυχες κατηγορίες για «ενός ανδρός αρχή», την ίδια στιγμή που δικαιολογείς την πιο πρόστυχη ασφαλίτικη, προβοκατόρικη και χαφιέδικη πρακτική. Πόσο γενναίο και αντρίκιο είναι για κάποιον να μιλά για «ενός ανδρός αρχή», αλλά μπροστά σ’ αυτόν που κατηγορείς το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να σιωπάς και να τον «γλύφεις» με τον πιο χυδαίο τρόπο;
Όσο για το ότι κατηγορήθηκαν και στοχοποιήθηκαν άδικα άτομα, προσωπικά θα κάνω κάποιες πολύ απλές ερωτήσεις:
1. Πότε ειπώθηκε κάτι κρυφά, ή πίσω από την πλάτη του οποιουδήποτε; Απ’ όσο γνωρίζω, τόσο ο υποφαινόμενος, όσο και η προσωρινή Πολιτική Επιτροπή μίλησε πάντα ανοιχτά και δημόσια. Δεν απέφυγε καμιά δημόσια αντιπαράθεση, ή διαφωνία, ούτε φίμωσε ποτέ κανένα. Είναι απολυταρχική πρακτική αυτή; Ή μήπως θα έπρεπε να πάρουμε πρώτα την άδειά τους για να μιλήσουμε όπως αισθανόμαστε, ή όπως νομίζουμε; Ωραία λογική. Ιδανική μόνο για παραθρησκευτικές οργανώσεις.
2. Έχει δικαίωμα η προσωρινή Πολιτική Επιτροπή να αποβάλει από τις τάξεις της όποιον προσπαθεί να την μαγνητοφωνήσει κρυφά και όποιον επιχειρεί με άθλια κουτσομπολιά να διαβάλει τους συναγωνιστές του; Έχει ή δεν έχει το δικαίωμα; Προφανώς οι κύριοι και οι κυρίες ξέχασαν ότι στην Ιδρυτική η συγκρότηση των προσωρινών κεντρικών οργάνων έγινε με την συμφωνία ότι, αφενός, μπορούν να αποβάλουν όποιο από τα μέλη τους δεν συμβάλει στην δουλειά και, αφετέρου, τα μέλη τους μπορούν να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή από τους τομείς και τους πυρήνες του ΕΠΑΜ. Εκτός βέβαια κι αν το ρουφιανιλίκι θεωρείται αξιέπαινος τρόπος συνεισφοράς στην κοινή προσπάθεια.
3. Πώς θα χαρακτήριζε κάποιος τις πρακτικές κρυφής μαγνητοφώνησης, διακίνησης πρόστυχων κουτσομπολιών που θα μπορούσαν να εκθέσουν το ΕΠΑΜ σε αστυνομικές διώξεις ως «τρομοκρατική οργάνωση», διακίνησης «εμπιστευτικών πληροφοριών» ότι ο Καζάκης έχει επιχειρηματίες χορηγούς και ότι τα παίρνει για να κατέβει το ΕΠΑΜ στις εκλογές κι άλλα πολλά; Ο υποφαινόμενος τα χαρακτήρισε πρακτικές προβοκατόρων, χαφιέδων και ρουφιάνων. Έχει κανείς αντίρρηση; Αν έχει, ας βγει να το πει. Ο υποφαινόμενος, όπως και πολλά από τα μέλη της προσωρινής ΠΕ, μίλησαν δημόσια και ανοιχτά, όχι πίσω από κλειστές πόρτες και κλειδαρότρυπες. Και δέχτηκαν κριτική. Πολλές φορές άδικη, γιατί ορισμένοι συναγωνιστές έμειναν στο συναίσθημα αγνοώντας τα γεγονότα. Όποιος όμως τολμά ας αρνηθεί ευθέως ότι υπήρξαν αυτές οι πρακτικές, αντί να κρύβεται πίσω από δήθεν άδικους διωγμούς εναντίον αγωνιστών.
4. Ποιος ήταν ακριβώς ο διωγμός; Το γεγονός ότι η προσωπική ευπρέπεια και η αξιοπρέπεια δεν μας επιτρέπει να δεχθούμε τέτοιες πρακτικές όχι μόνο μέσα στο όργανο, άλλα ούτε καν ανάμεσά μας; Όσο η προσωρινή ΠΕ ανεχόταν τέτοια υποκείμενα, εγώ προσωπικά δεν είχα καμιά θέση σ’ αυτήν γι’ αυτό και παραιτήθηκα. Ακολούθησαν και μερικοί άλλοι. Σήμερα, αφού αυτά τα υποκείμενα αποχώρησαν, οι παραιτήσεις μας ανακλήθηκαν. Τι θα έπρεπε να κάνουμε κατά τους κυρίους και κυρίες; Να μείνουμε παραιτημένοι και να παραδώσουμε τα κλειδιά του ΕΠΑΜ στους ίδιους; Αν ήθελαν τα κλειδιά του ΕΠΑΜ, όπως τα ζήτησαν ευθαρσώς οι εκπρόσωποί τους στην προσωρινή ΠΕ, θα έπρεπε να περιμένουν να κερδίσουν πρώτα το συνέδριο. Και τότε χάρισμά τους. Δεν τους βγήκε όμως και τώρα μας ζητάνε τον λόγο: Ή θα έπρεπε να δεχτούμε τα τελεσίγραφα μιας μικρής ομάδας που ήθελε να μετατρέψει το ΕΠΑΜ σε ένα ακόμη άθλιο γκρουπούσκουλο. Ή θα έπρεπε να αποδεχτούμε τις χαφιέδικες και προβοκατόρικες πρακτικές του οποιουδήποτε γιατί το παίζει μέγας αγωνιστής του ΕΠΑΜ. Είναι λογική αυτή; Ή μήπως οι «εγκέφαλοι» αυτής ομάδας είναι τόσο, μα τόσο ανόητοι ώστε να θεωρούν ότι αν απομακρυνόμουν εγώ και μερικοί άλλοι συναγωνιστές από τα προσωρινά κεντρικά όργανα, αυτοί θα έκαναν περίπατο στην κατάληψη του ΕΠΑΜ; Είναι στ’ αλήθεια τόσο ανόητοι που να νομίζουν ότι θα μπορούσαν να με φιμώσουν και να με απωθήσουν στο περιθώριο με μόνο όπλο την παραίτησή μου από τα όργανα; Αν ναι, τότε πολύ θα με διασκέδαζε να δω πώς θα τα κατάφερναν. Αλλά είπαμε, προσκυνάμε δουλικά τον αφέντη όταν είναι να περάσει το δικό μας, για να καταγγείλουμε κατόπιν την «ενός ανδρός αρχή» όταν δεν μας περάσει.
5. Πώς θα χαρακτηριζόταν κάποιος που καπηλεύεται την πρωτοβουλία κάποιων εκατοντάδων συναγωνιστών του γιατί έτυχε να βρίσκεται διαχειριστής του blog της; Πώς; Αυτό συμβαίνει με το blog Σεισάχθεια, απ’ όπου μάλιστα ο διαχειριστής της –θεωρώντας προφανώς ως προσωπική ιδιοκτησία του ένα blog που δεν ξέρει καν το τι σημαίνει Σεισάχθεια – κατέβασε τα εμβλήματα του ΕΠΑΜ για να αναρτήσει τα κίτρινα χρώματα του κατ’ άλλα «βαθύ κόκκινου» λίγες ημέρες μετά την προβοκάτσια ότι ο Καζάκης τα παίρνει από τον Καμμένο. Ή μήπως κι αυτό είναι άδικη κατηγορία εναντίον αγωνιστών; Αν είναι έτσι οι αγωνιστές, τότε προτιμώ να τους φτύνω κατάμουτρα μήπως και βασκάνουν. Κι αυτό το έκανε ο εν λόγω λεβέντης πριν καν η προσωρινή ΠΕ βγει και τον καταγγείλει δημόσια για προβοκατόρικες και χαφιέδικες πρακτικές. Προσωπικά χαρακτήρισα την καπηλεία της συλλογικής δουλειάς συναγωνιστών από κάποιον που είχε οριστεί να κρατά το blog της, ως πράξη ανέντιμη, πρόστυχη και ανάξια οποιουδήποτε έχει στοιχειώδες φιλότιμο και αξιοπρέπεια. Σπάνια γνωρίσματα, απ’ ότι φαίνεται, στον ανεστραμμένο κόσμο των «αγωνιστών» αυτού του φυράματος. Και το έκανα δημόσια και ανοιχτά. Το ίδιο έκαναν και άλλα μέλη της προσωρινής ΠΕ με τον δικό τους τρόπο και λόγο. Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Να το βουλώσουμε; Να επιβραβεύσουμε όλες αυτές τις άθλιες πρακτικές; Να γλύψουμε, εκεί που μια ολόκληρη ζωή φτύνουμε; Να πούμε, δεν πειράζει γιατί αυτός παλιά ήταν καλός συντροφάκος και θα είχε τους λόγους του που έγινε ρουφιάνος; Όχι αγαπητοί κύριοι και κυρίες; Ο προβοκάτορας είναι προβοκάτορας όταν ακολουθεί τέτοιες πρακτικές και ο ρουφιάνος, ρουφιάνος, ακόμη κι αν είναι αδερφός!
Τέλος, ακούσαμε και το εξής καταπληκτικό: το να πάρει την νομική μορφή «πολιτικού κόμματος» το ΕΠΑΜ σημαίνει ότι γίνεται κατ’ ουσία κόμμα. Καταρχάς η συζήτηση της νομικής μορφής υπήρχε από την Ιδρυτική και αφέθηκε να λυθεί στο πρώτο τακτικό συνέδριο του ΕΠΑΜ. Σύμφωνα με την λογική των κυρίων και κυριών το γεγονός και μόνο ότι συζητάμε την νομική μορφή «πολιτικού κόμματος», σημαίνει ότι θέλουμε να κάνουμε το ΕΠΑΜ νέο μαντρί και άλλα εντελώς φαιδρά. Καταρχάς, η άρνηση του κόμματος γενικά δεν υπάρχει σε κανένα από τα βασικά κείμενα του ΕΠΑΜ. Αλήθεια, μιας και εμφανίζονται τιμητές του «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ», γιατί άραγε τους διέφυγε η οικεία παράγραφος; Αν είχαν κάνει τον κόπο να την διαβάσουν θα ήξεραν ότι ευθύς εξαρχής λέγαμε ότι το ΕΠΑΜ είναι Μέτωπο, όχι γιατί αρνούμαστε τα κόμματα γενικά, αλλά γιατί, αφενός, αρνούμαστε την εσωτερική λογική και συγκρότηση των σημερινών κομμάτων και, αφετέρου, γιατί ο καθένας από εμάς έχει – και καλά κάνει και έχει – την δική του ιδιαίτερη κομματική λογική. Αυτή την ιδιαίτερη κομματική λογική είναι που βάζουμε στην άκρη προκειμένου να ενταχθούμε και να παλέψουμε μέσα στο Μέτωπο.
Μήπως το ΕΠΑΜ υιοθετεί την κυρίαρχη λογική και συγκρότηση των σημερινών κομμάτων; Πού και πώς το κάνει; Το ΕΠΑΜ, όπως είχε υποχρέωση, έθεσε σε ανοιχτό, δημόσιο διάλογο το οργανωτικό του μπροστά στο τακτικό του συνέδριο που θα πάρει απόφαση για το καταστατικό και τους οργανωτικούς κανόνες του. Πεδίο δόξης λαμπρό για όποιον θέλει να καταγγείλει εμπεριστατωμένα σε όλα τα μέλη του ΕΠΑΜ τα καταχθόνια σχέδια που θέλουν να το μετατρέψουν σε κόμμα και να τα κερδίσει με τις απόψεις του. Συμβολή σ’ αυτόν τον διάλογο υπήρξε και από εμένα. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω συγκεκριμένες βολές για το πώς και με ποιον τρόπο πατρονάρω το ΕΠΑΜ ώστε να μετεξελιχθεί σε κόμμα και μάλιστα σε κόμμα «νέο μαντρί». Αντί για κάτι συγκεκριμένο βλέπω μόνο κουτσομπολιά και υπονοούμενα που απλά παίζουν με τις λέξεις.
Όσο για το πεδίο δόξης λαμπρό, αυτό απαιτεί αληθινούς αγωνιστές με «κοχόνες» για να βγουν ανοιχτά και να διεκδικήσουν με επιχειρήματα την ορθότητα των απόψεών τους μπροστά σε όλα τα μέλη του ΕΠΑΜ. Ο τρόμος μήπως και αποδειχθεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ΕΠΑΜ δεν συμμερίζεται στο ελάχιστο τις απόψεις τους, τους έκανε να αναζητήσουν «ηρωική έξοδο». Πρόκειται για την γνωστή τακτική του παρά φύση αδικημένου και παραπλανημένου από σκοτεινές δυνάμεις, που δυστυχώς προδίδουν πάντα τις δήθεν ευγενείς προθέσεις τους. Κι όλα αυτά για να στήσουν την δική τους παράγκα, το δικό τους παραμάγαζο ευκαιρίας, που δήθεν αντιπροσωπεύει όλα αυτά που τάχα το ΕΠΑΜ δυστυχώς επρόδωσεν! Και τα κροκοδείλια δάκρυα κορόμηλο.
Κι εγώ ξαναρωτώ αυτό που ρώτησα δημοσίως όταν βρέθηκα δια ζώσης στη συνεδρίαση της Δυτικής Αθήνας που μερικοί από τους εν λόγω λεβέντες θεωρούσαν ιδιοκτησία τους: Το να καταθέσει κανείς έμβλημα, έδρα, ονομασία και καταστατικό στον Άρειο Πάγο και να ονομαστεί τυπικά «πολιτικό κόμμα», σημαίνει ότι αλλάζει κάτι ουσιαστικό στην εσωτερική δομή, λειτουργία και μετωπική δράση του ΕΠΑΜ; Που και πότε το προτεινόμενο καταστατικό και οι κανόνες λειτουργίας του ΕΠΑΜ προσιδιάζουν σε κάποιο από τα σημερινά κόμματα, σε «νέο μαντρί»; Στην ερώτηση αυτή δεν πήρα τότε καμιά απάντηση. Μπορεί βεβαίως να τα έκαναν επάνω τους και να μην μπόρεσαν αυτοί οι μεγάλοι αγωνιστές να αρθρώσουν λέξη όταν βρέθηκαν αυτοπροσώπως μπροστά στην μετενσάρκωση του Βενζεβούλ, δηλαδή τον υποφαινόμενο. Μπορεί να είναι έτσι. Μπορεί όντως να φταίει η παρουσία του Βενζεβούλ.
Μήπως όμως απαντούν με το κείμενο της αποχώρησής τους; Δυστυχώς και πάλι ακολουθούν σιγή ιχθύος και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Έτσι είναι όταν έχεις να κάνεις με αληθινά μεγάλους αγωνιστές που απ’ ότι φαίνεται δεν τους κάθισε να φτιάξουν το δικό τους άθλιο παραμάγαζο μέσα στο ΕΠΑΜ και τώρα αποχωρούν για να στήσουν το τσαντίρι τους εκτός. Και το λέμε αυτό γιατί κανένας δεν τους απαγόρεψε να θέσουν τις απόψεις τους στην δοκιμασία των διαδικασιών του ΕΠΑΜ. Κανείς δεν τους απαγόρεψε να ζυμώσουν ανοιχτά τις απόψεις τους και να κερδίσουν την πλειοψηφία μέσα στο ΕΠΑΜ. Ούτε καν προσπάθησαν, γιατί πολύ απλά θεωρούσαν το ΕΠΑΜ ανήκει δικαιωματικά στις απόψεις τους και στις πρακτικές τους. Ποιοι είναι αυτοί που θα καταδεχτούν να κατέβουν στο επίπεδο των υπολοίπων μελών του ΕΠΑΜ για να τους πείσουν με τις απόψεις τους; Ατύχησαν οι λεβέντες και αποχωρούν μέσα σε κουρνιαχτό ανοησίας και παραπειστικής «επιχειρηματολογίας». Δεν πειράζει. Καλό κατευόδιο.
Μια τελευταία λέξη: Το ΕΠΑΜ δεν δημιουργήθηκε για να γίνει το γκρουπούσκουλο κανενός, ούτε παραμάγαζο για την αυτοϊκανοποίηση περιθωριακών αντιλήψεων και πρακτικών. Ούτε ξεπεσμένων μικροαστών που φαντασιώνονται ότι λόγω ύψους μπορούν να γίνουν Ναπολέοντες των μικρομεσαίων. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και ακολουθεί τον δρόμο του. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Όσο για μένα δεν ζήτησα ποτέ να έχω τα ηνία, έστω κι αν κάποιοι από τους δήθεν μεγάλους αγωνιστές που αποχώρησαν και με καταγγέλλουν σήμερα για «ενός ανδρός αρχή» με είχαν φάει κυριολεκτικά να λειτουργήσω ως αυτοκράτορας του ΕΠΑΜ, ως Πάπας, ως μέγας καθοδηγητής. Ούτε επίσης έχω ευθύνη γιατί ο λόγος μου μετρά αντικειμενικά λίγο περισσότερο από των άλλων μέσα στο ΕΠΑΜ. Δεν θα απολογηθώ γι’ αυτό, γιατί οφείλεται στην δική μου προσωπική δουλειά και όχι σε διορισμούς και οφίτσια. Όποιος είναι αληθινά άξιος, όποιος έχει τα κότσια και το ανάστημα μπορεί με μεγάλη ευκολία να αναδειχθεί μέσα στο ΕΠΑΜ και στην κοινωνία ευρύτερα. Δεν υπάρχει κανένας φραγμός, κανένα εμπόδιο. Όποιος μπορεί ας το καταφέρει, γιατί εγώ προσωπικά δεν πρόκειται να «πουσάρω» κανέναν, ούτε να χρίσω με βασιλικό έλαιο τον οποιονδήποτε ως Νο 2, ή Νο 3, κοκ, όπως διακαώς ήθελαν ορισμένοι που, αφού τους απογοήτευσα οικτρά – και το ομολογώ – κατέφυγαν σε προβοκατόρικες πρακτικές και ρουφιανιλίκια. Νο 2 δεν υπάρχει στο ΕΠΑΜ, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει χρισμένος Νο 1! Ιεραρχίες και άλλα τινά ανήκουν στις λογικές και στις πρακτικές των «εγκεφάλων» της ομάδας που αποχώρησε από το ΕΠΑΜ. Όποιος διαθέτει τα αναγκαία προσόντα: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.
Όπως και να έχει το κίνημα, πρώτα και κύρια το ΕΠΑΜ, δεν έχει ανάγκη από υποταχτικούς και υπάκουους, αλλά ούτε από ρουφιάνους και προβοκάτορες. Όποιος διαπνέεται από τέτοιες αξιέραστες αξίες και αρχές, μπορεί να φτιάξει το δικό του τσαντίρι. Με τις ευλογίες μας. Κι ας αφήσουμε την ίδια την πράξη να δείξει τι αξίζει στ’ αλήθεια ο καθένας μας.
17/1/2012
Δημήτρης Καζάκης
Η αναμέτρηση κατά πρόσωπο φαίνεται να μην είναι το φόρτε τους. Ας είναι, δεν πειράζει. Ο καθένας στη ζωή του διαλέγει το χρώμα που τον χαρακτηρίζει. Απλά με προβληματίζει το τι δουλειά είχε κάποιος μέσα στο ΕΠΑΜ που ξέρει να βάφεται μόνο κίτρινος.
Φαίνεται λοιπόν ότι οι κύριοι και οι κυρίες αυτές αποχωρούν γιατί το ΕΠΑΜ έγινε, ή γίνεται κόμμα. Πότε έγινε αυτό; Σε ποιο ντοκουμέντο αναφέρεται; Πότε ειπώθηκε κάτι τέτοιο; Ποτέ! Απλά οι σκοτεινές δυνάμεις που κινούν τα νήματα στο ΕΠΑΜ έχουν αποφασίσει να το κάνουν κόμμα, «νέο μαντρί», όπως λένε, κι αυτοί ως νέοι Δον Κιχώτες ή Σάντσο Πάντσα – δική σας η επιλογή – έτρεξαν να το σώσουν προκαταβολικά. Έχουν και το θράσος μάλιστα να απαγγέλουν εγγράφως απόσπασμα από το «Τι είναι και τι Θέλει το ΕΠΑΜ», αρκούντως λογοκριμένο μπας και βρουν υποψία ερείσματος.
Μάλιστα με εγκαλούν – εγγράφως βέβαια, μιας και όπως είπαμε όταν βρισκόμαστε καταπρόσωπο ξέρουν μόνο να τηρούν την γνωστή στάση της κότας! – ότι προσωπικά μεθοδεύω την μετεξέλιξη του ΕΠΑΜ σε κόμμα. Από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Μόνο από τα σκοτεινά βάθη του ψυχισμού τους. Διότι όποιος διαβάσει όχι μόνο το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ», αλλά κυρίως την πρόσφατη συνεισφορά μου στο διάλογο για το οργανωτικό, μπορεί να δει επακριβώς τι σκέφτομαι και τι υποστηρίζω. Κι όποιον στοιχειωδώς τον διακρίνει η προσωπική εντιμότητα μπορεί να διαπιστώσει κατά πόσον έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό από την εποχή της Ιδρυτικής. Υπάρχει έστω μια κριτική νύξη επί του κειμένου που υπογραφώ; Ούτε κατά διάνοια. Τα γραπτά δεν βολεύουν, η συνομωσιολογία και το κουτσομπολιό φαίνεται ότι είναι τα μόνα που τους είναι οικεία!
Αλήθεια, πότε και που από την εποχή της Ιδρυτικής είχε το ΕΠΑΜ αποκλείσει την κάθοδο στις εκλογές; Μήπως στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ», που όλως δια μαγείας τους διέφυγε η συγκεκριμένη τοποθέτηση; Θα μπορούσε κάποιος από τους κυρίους ή τις κυρίες να εμφανίσουν έστω και μια τοποθέτηση του ΕΠΑΜ που να αποκλείει την κάθοδο στις εκλογές κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και προϋποθέσεις; Τέτοια τοποθέτηση δεν υπάρχει. Ότι λέγαμε στην Ιδρυτική, το ίδιο λέμε και σήμερα: Για εμάς οι εκλογές δεν είναι αυτοσκοπός. Θα δώσουμε την μάχη των εκλογών μόνο και υπό την προϋπόθεση ότι έχουμε τις απαραίτητες δυνάμεις, το αναγκαίο ρίζωμα στην κοινωνία και τις αναγκαίες πολιτικές προϋποθέσεις. Όπως και να ‘χει, το αν θα κατέβει το ΕΠΑΜ ή όχι στις εκλογές είναι υπόθεση για την οποία θα αποφασίσουν τα μέλη του συλλογικά και όχι κάποιοι αυτοδιορισμένοι ινστρούκτουρες. Όποιος θεωρεί από τώρα ότι έχει την σωστή απάντηση στο τσεπάκι του και δεν χρειάζεται να συζητηθούν από το σώμα του ΕΠΑΜ οι διάφορες πιθανές εναλλακτικές, τότε έκανε λάθος πόρτα. Έψαχνε την είσοδο για μια παραθρησκευτική πολιτική οργάνωση και κατά λάθος μπήκε στο ΕΠΑΜ.
Βεβαίως, οι κύριοι και οι κυρίες έχουν κάθε δικαίωμα να θεωρούν ότι το να κατέβει το ΕΠΑΜ κάτω από οποιεσδήποτε προϋποθέσεις στις όποιες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, όποιος κι αν τις επιβάλει, αποτελεί αμάρτημα καθοσιώσεως. Είναι δικαίωμά τους. Όμως, τέτοια θέση δεν είχε ποτέ το ΕΠΑΜ. Δεν μπορούν να εγκαλούν το ΕΠΑΜ γιατί δεν πειθάρχησε στην δική τους λογική και στις δικές τους θέσεις. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι έντιμο, δεν είναι καν λογικό. Πολύ περισσότερο από την στιγμή που ποτέ – για το ελάχιστο διάστημα που βρέθηκαν περαστικοί από τις γραμμές του ΕΠΑΜ – δεν είχαν την φρόνηση και κυρίως το ανάστημα να εκφράσουν ανοιχτά αυτές τις θέσεις τους και να τις ζυμώσουν ανοιχτά στο σώμα του ΕΠΑΜ. Για να διαπιστώσουν έστω πόσο αποδεχτές είναι από την συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΕΠΑΜ και φυσικά από την κοινωνία. Εκτός πάλι κι αν κατέχουν την μόνη επί γης απόλυτη αλήθεια, την συνταγή δια πάσα νόσο και μαλακίαν και επομένως ο πολιτικός διάλογος, αλλά και οι δημοκρατικές διαδικασίες εντός του ΕΠΑΜ είναι εντελώς περιττές. Ιδίως αν τύχει και η πλειοψηφία υποπέσει στο θανάσιμο αμάρτημα να διαφωνήσει με τα δικά τους «ιερά και όσια».
Σήμερα φεύγουν και καταγγέλλουν το ΕΠΑΜ ότι δεν ακολουθεί τη λογική τους, η οποία ποτέ δεν υπήρξε επίσημη θέση και άποψη του ΕΠΑΜ. Κάτι συμβαίνει εδώ. Ψυχιατρικό σύνδρομο, ή σκοπιμότητα; Μας είναι αδιάφορο.
Είναι πραγματικά πολύ εύκολο να αφήνεις ρετσινιές και πρόστυχες κατηγορίες για «ενός ανδρός αρχή», την ίδια στιγμή που δικαιολογείς την πιο πρόστυχη ασφαλίτικη, προβοκατόρικη και χαφιέδικη πρακτική. Πόσο γενναίο και αντρίκιο είναι για κάποιον να μιλά για «ενός ανδρός αρχή», αλλά μπροστά σ’ αυτόν που κατηγορείς το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να σιωπάς και να τον «γλύφεις» με τον πιο χυδαίο τρόπο;
Όσο για το ότι κατηγορήθηκαν και στοχοποιήθηκαν άδικα άτομα, προσωπικά θα κάνω κάποιες πολύ απλές ερωτήσεις:
1. Πότε ειπώθηκε κάτι κρυφά, ή πίσω από την πλάτη του οποιουδήποτε; Απ’ όσο γνωρίζω, τόσο ο υποφαινόμενος, όσο και η προσωρινή Πολιτική Επιτροπή μίλησε πάντα ανοιχτά και δημόσια. Δεν απέφυγε καμιά δημόσια αντιπαράθεση, ή διαφωνία, ούτε φίμωσε ποτέ κανένα. Είναι απολυταρχική πρακτική αυτή; Ή μήπως θα έπρεπε να πάρουμε πρώτα την άδειά τους για να μιλήσουμε όπως αισθανόμαστε, ή όπως νομίζουμε; Ωραία λογική. Ιδανική μόνο για παραθρησκευτικές οργανώσεις.
2. Έχει δικαίωμα η προσωρινή Πολιτική Επιτροπή να αποβάλει από τις τάξεις της όποιον προσπαθεί να την μαγνητοφωνήσει κρυφά και όποιον επιχειρεί με άθλια κουτσομπολιά να διαβάλει τους συναγωνιστές του; Έχει ή δεν έχει το δικαίωμα; Προφανώς οι κύριοι και οι κυρίες ξέχασαν ότι στην Ιδρυτική η συγκρότηση των προσωρινών κεντρικών οργάνων έγινε με την συμφωνία ότι, αφενός, μπορούν να αποβάλουν όποιο από τα μέλη τους δεν συμβάλει στην δουλειά και, αφετέρου, τα μέλη τους μπορούν να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή από τους τομείς και τους πυρήνες του ΕΠΑΜ. Εκτός βέβαια κι αν το ρουφιανιλίκι θεωρείται αξιέπαινος τρόπος συνεισφοράς στην κοινή προσπάθεια.
3. Πώς θα χαρακτήριζε κάποιος τις πρακτικές κρυφής μαγνητοφώνησης, διακίνησης πρόστυχων κουτσομπολιών που θα μπορούσαν να εκθέσουν το ΕΠΑΜ σε αστυνομικές διώξεις ως «τρομοκρατική οργάνωση», διακίνησης «εμπιστευτικών πληροφοριών» ότι ο Καζάκης έχει επιχειρηματίες χορηγούς και ότι τα παίρνει για να κατέβει το ΕΠΑΜ στις εκλογές κι άλλα πολλά; Ο υποφαινόμενος τα χαρακτήρισε πρακτικές προβοκατόρων, χαφιέδων και ρουφιάνων. Έχει κανείς αντίρρηση; Αν έχει, ας βγει να το πει. Ο υποφαινόμενος, όπως και πολλά από τα μέλη της προσωρινής ΠΕ, μίλησαν δημόσια και ανοιχτά, όχι πίσω από κλειστές πόρτες και κλειδαρότρυπες. Και δέχτηκαν κριτική. Πολλές φορές άδικη, γιατί ορισμένοι συναγωνιστές έμειναν στο συναίσθημα αγνοώντας τα γεγονότα. Όποιος όμως τολμά ας αρνηθεί ευθέως ότι υπήρξαν αυτές οι πρακτικές, αντί να κρύβεται πίσω από δήθεν άδικους διωγμούς εναντίον αγωνιστών.
4. Ποιος ήταν ακριβώς ο διωγμός; Το γεγονός ότι η προσωπική ευπρέπεια και η αξιοπρέπεια δεν μας επιτρέπει να δεχθούμε τέτοιες πρακτικές όχι μόνο μέσα στο όργανο, άλλα ούτε καν ανάμεσά μας; Όσο η προσωρινή ΠΕ ανεχόταν τέτοια υποκείμενα, εγώ προσωπικά δεν είχα καμιά θέση σ’ αυτήν γι’ αυτό και παραιτήθηκα. Ακολούθησαν και μερικοί άλλοι. Σήμερα, αφού αυτά τα υποκείμενα αποχώρησαν, οι παραιτήσεις μας ανακλήθηκαν. Τι θα έπρεπε να κάνουμε κατά τους κυρίους και κυρίες; Να μείνουμε παραιτημένοι και να παραδώσουμε τα κλειδιά του ΕΠΑΜ στους ίδιους; Αν ήθελαν τα κλειδιά του ΕΠΑΜ, όπως τα ζήτησαν ευθαρσώς οι εκπρόσωποί τους στην προσωρινή ΠΕ, θα έπρεπε να περιμένουν να κερδίσουν πρώτα το συνέδριο. Και τότε χάρισμά τους. Δεν τους βγήκε όμως και τώρα μας ζητάνε τον λόγο: Ή θα έπρεπε να δεχτούμε τα τελεσίγραφα μιας μικρής ομάδας που ήθελε να μετατρέψει το ΕΠΑΜ σε ένα ακόμη άθλιο γκρουπούσκουλο. Ή θα έπρεπε να αποδεχτούμε τις χαφιέδικες και προβοκατόρικες πρακτικές του οποιουδήποτε γιατί το παίζει μέγας αγωνιστής του ΕΠΑΜ. Είναι λογική αυτή; Ή μήπως οι «εγκέφαλοι» αυτής ομάδας είναι τόσο, μα τόσο ανόητοι ώστε να θεωρούν ότι αν απομακρυνόμουν εγώ και μερικοί άλλοι συναγωνιστές από τα προσωρινά κεντρικά όργανα, αυτοί θα έκαναν περίπατο στην κατάληψη του ΕΠΑΜ; Είναι στ’ αλήθεια τόσο ανόητοι που να νομίζουν ότι θα μπορούσαν να με φιμώσουν και να με απωθήσουν στο περιθώριο με μόνο όπλο την παραίτησή μου από τα όργανα; Αν ναι, τότε πολύ θα με διασκέδαζε να δω πώς θα τα κατάφερναν. Αλλά είπαμε, προσκυνάμε δουλικά τον αφέντη όταν είναι να περάσει το δικό μας, για να καταγγείλουμε κατόπιν την «ενός ανδρός αρχή» όταν δεν μας περάσει.
5. Πώς θα χαρακτηριζόταν κάποιος που καπηλεύεται την πρωτοβουλία κάποιων εκατοντάδων συναγωνιστών του γιατί έτυχε να βρίσκεται διαχειριστής του blog της; Πώς; Αυτό συμβαίνει με το blog Σεισάχθεια, απ’ όπου μάλιστα ο διαχειριστής της –θεωρώντας προφανώς ως προσωπική ιδιοκτησία του ένα blog που δεν ξέρει καν το τι σημαίνει Σεισάχθεια – κατέβασε τα εμβλήματα του ΕΠΑΜ για να αναρτήσει τα κίτρινα χρώματα του κατ’ άλλα «βαθύ κόκκινου» λίγες ημέρες μετά την προβοκάτσια ότι ο Καζάκης τα παίρνει από τον Καμμένο. Ή μήπως κι αυτό είναι άδικη κατηγορία εναντίον αγωνιστών; Αν είναι έτσι οι αγωνιστές, τότε προτιμώ να τους φτύνω κατάμουτρα μήπως και βασκάνουν. Κι αυτό το έκανε ο εν λόγω λεβέντης πριν καν η προσωρινή ΠΕ βγει και τον καταγγείλει δημόσια για προβοκατόρικες και χαφιέδικες πρακτικές. Προσωπικά χαρακτήρισα την καπηλεία της συλλογικής δουλειάς συναγωνιστών από κάποιον που είχε οριστεί να κρατά το blog της, ως πράξη ανέντιμη, πρόστυχη και ανάξια οποιουδήποτε έχει στοιχειώδες φιλότιμο και αξιοπρέπεια. Σπάνια γνωρίσματα, απ’ ότι φαίνεται, στον ανεστραμμένο κόσμο των «αγωνιστών» αυτού του φυράματος. Και το έκανα δημόσια και ανοιχτά. Το ίδιο έκαναν και άλλα μέλη της προσωρινής ΠΕ με τον δικό τους τρόπο και λόγο. Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Να το βουλώσουμε; Να επιβραβεύσουμε όλες αυτές τις άθλιες πρακτικές; Να γλύψουμε, εκεί που μια ολόκληρη ζωή φτύνουμε; Να πούμε, δεν πειράζει γιατί αυτός παλιά ήταν καλός συντροφάκος και θα είχε τους λόγους του που έγινε ρουφιάνος; Όχι αγαπητοί κύριοι και κυρίες; Ο προβοκάτορας είναι προβοκάτορας όταν ακολουθεί τέτοιες πρακτικές και ο ρουφιάνος, ρουφιάνος, ακόμη κι αν είναι αδερφός!
Τέλος, ακούσαμε και το εξής καταπληκτικό: το να πάρει την νομική μορφή «πολιτικού κόμματος» το ΕΠΑΜ σημαίνει ότι γίνεται κατ’ ουσία κόμμα. Καταρχάς η συζήτηση της νομικής μορφής υπήρχε από την Ιδρυτική και αφέθηκε να λυθεί στο πρώτο τακτικό συνέδριο του ΕΠΑΜ. Σύμφωνα με την λογική των κυρίων και κυριών το γεγονός και μόνο ότι συζητάμε την νομική μορφή «πολιτικού κόμματος», σημαίνει ότι θέλουμε να κάνουμε το ΕΠΑΜ νέο μαντρί και άλλα εντελώς φαιδρά. Καταρχάς, η άρνηση του κόμματος γενικά δεν υπάρχει σε κανένα από τα βασικά κείμενα του ΕΠΑΜ. Αλήθεια, μιας και εμφανίζονται τιμητές του «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ», γιατί άραγε τους διέφυγε η οικεία παράγραφος; Αν είχαν κάνει τον κόπο να την διαβάσουν θα ήξεραν ότι ευθύς εξαρχής λέγαμε ότι το ΕΠΑΜ είναι Μέτωπο, όχι γιατί αρνούμαστε τα κόμματα γενικά, αλλά γιατί, αφενός, αρνούμαστε την εσωτερική λογική και συγκρότηση των σημερινών κομμάτων και, αφετέρου, γιατί ο καθένας από εμάς έχει – και καλά κάνει και έχει – την δική του ιδιαίτερη κομματική λογική. Αυτή την ιδιαίτερη κομματική λογική είναι που βάζουμε στην άκρη προκειμένου να ενταχθούμε και να παλέψουμε μέσα στο Μέτωπο.
Μήπως το ΕΠΑΜ υιοθετεί την κυρίαρχη λογική και συγκρότηση των σημερινών κομμάτων; Πού και πώς το κάνει; Το ΕΠΑΜ, όπως είχε υποχρέωση, έθεσε σε ανοιχτό, δημόσιο διάλογο το οργανωτικό του μπροστά στο τακτικό του συνέδριο που θα πάρει απόφαση για το καταστατικό και τους οργανωτικούς κανόνες του. Πεδίο δόξης λαμπρό για όποιον θέλει να καταγγείλει εμπεριστατωμένα σε όλα τα μέλη του ΕΠΑΜ τα καταχθόνια σχέδια που θέλουν να το μετατρέψουν σε κόμμα και να τα κερδίσει με τις απόψεις του. Συμβολή σ’ αυτόν τον διάλογο υπήρξε και από εμένα. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω συγκεκριμένες βολές για το πώς και με ποιον τρόπο πατρονάρω το ΕΠΑΜ ώστε να μετεξελιχθεί σε κόμμα και μάλιστα σε κόμμα «νέο μαντρί». Αντί για κάτι συγκεκριμένο βλέπω μόνο κουτσομπολιά και υπονοούμενα που απλά παίζουν με τις λέξεις.
Όσο για το πεδίο δόξης λαμπρό, αυτό απαιτεί αληθινούς αγωνιστές με «κοχόνες» για να βγουν ανοιχτά και να διεκδικήσουν με επιχειρήματα την ορθότητα των απόψεών τους μπροστά σε όλα τα μέλη του ΕΠΑΜ. Ο τρόμος μήπως και αποδειχθεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ΕΠΑΜ δεν συμμερίζεται στο ελάχιστο τις απόψεις τους, τους έκανε να αναζητήσουν «ηρωική έξοδο». Πρόκειται για την γνωστή τακτική του παρά φύση αδικημένου και παραπλανημένου από σκοτεινές δυνάμεις, που δυστυχώς προδίδουν πάντα τις δήθεν ευγενείς προθέσεις τους. Κι όλα αυτά για να στήσουν την δική τους παράγκα, το δικό τους παραμάγαζο ευκαιρίας, που δήθεν αντιπροσωπεύει όλα αυτά που τάχα το ΕΠΑΜ δυστυχώς επρόδωσεν! Και τα κροκοδείλια δάκρυα κορόμηλο.
Κι εγώ ξαναρωτώ αυτό που ρώτησα δημοσίως όταν βρέθηκα δια ζώσης στη συνεδρίαση της Δυτικής Αθήνας που μερικοί από τους εν λόγω λεβέντες θεωρούσαν ιδιοκτησία τους: Το να καταθέσει κανείς έμβλημα, έδρα, ονομασία και καταστατικό στον Άρειο Πάγο και να ονομαστεί τυπικά «πολιτικό κόμμα», σημαίνει ότι αλλάζει κάτι ουσιαστικό στην εσωτερική δομή, λειτουργία και μετωπική δράση του ΕΠΑΜ; Που και πότε το προτεινόμενο καταστατικό και οι κανόνες λειτουργίας του ΕΠΑΜ προσιδιάζουν σε κάποιο από τα σημερινά κόμματα, σε «νέο μαντρί»; Στην ερώτηση αυτή δεν πήρα τότε καμιά απάντηση. Μπορεί βεβαίως να τα έκαναν επάνω τους και να μην μπόρεσαν αυτοί οι μεγάλοι αγωνιστές να αρθρώσουν λέξη όταν βρέθηκαν αυτοπροσώπως μπροστά στην μετενσάρκωση του Βενζεβούλ, δηλαδή τον υποφαινόμενο. Μπορεί να είναι έτσι. Μπορεί όντως να φταίει η παρουσία του Βενζεβούλ.
Μήπως όμως απαντούν με το κείμενο της αποχώρησής τους; Δυστυχώς και πάλι ακολουθούν σιγή ιχθύος και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Έτσι είναι όταν έχεις να κάνεις με αληθινά μεγάλους αγωνιστές που απ’ ότι φαίνεται δεν τους κάθισε να φτιάξουν το δικό τους άθλιο παραμάγαζο μέσα στο ΕΠΑΜ και τώρα αποχωρούν για να στήσουν το τσαντίρι τους εκτός. Και το λέμε αυτό γιατί κανένας δεν τους απαγόρεψε να θέσουν τις απόψεις τους στην δοκιμασία των διαδικασιών του ΕΠΑΜ. Κανείς δεν τους απαγόρεψε να ζυμώσουν ανοιχτά τις απόψεις τους και να κερδίσουν την πλειοψηφία μέσα στο ΕΠΑΜ. Ούτε καν προσπάθησαν, γιατί πολύ απλά θεωρούσαν το ΕΠΑΜ ανήκει δικαιωματικά στις απόψεις τους και στις πρακτικές τους. Ποιοι είναι αυτοί που θα καταδεχτούν να κατέβουν στο επίπεδο των υπολοίπων μελών του ΕΠΑΜ για να τους πείσουν με τις απόψεις τους; Ατύχησαν οι λεβέντες και αποχωρούν μέσα σε κουρνιαχτό ανοησίας και παραπειστικής «επιχειρηματολογίας». Δεν πειράζει. Καλό κατευόδιο.
Μια τελευταία λέξη: Το ΕΠΑΜ δεν δημιουργήθηκε για να γίνει το γκρουπούσκουλο κανενός, ούτε παραμάγαζο για την αυτοϊκανοποίηση περιθωριακών αντιλήψεων και πρακτικών. Ούτε ξεπεσμένων μικροαστών που φαντασιώνονται ότι λόγω ύψους μπορούν να γίνουν Ναπολέοντες των μικρομεσαίων. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και ακολουθεί τον δρόμο του. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Όσο για μένα δεν ζήτησα ποτέ να έχω τα ηνία, έστω κι αν κάποιοι από τους δήθεν μεγάλους αγωνιστές που αποχώρησαν και με καταγγέλλουν σήμερα για «ενός ανδρός αρχή» με είχαν φάει κυριολεκτικά να λειτουργήσω ως αυτοκράτορας του ΕΠΑΜ, ως Πάπας, ως μέγας καθοδηγητής. Ούτε επίσης έχω ευθύνη γιατί ο λόγος μου μετρά αντικειμενικά λίγο περισσότερο από των άλλων μέσα στο ΕΠΑΜ. Δεν θα απολογηθώ γι’ αυτό, γιατί οφείλεται στην δική μου προσωπική δουλειά και όχι σε διορισμούς και οφίτσια. Όποιος είναι αληθινά άξιος, όποιος έχει τα κότσια και το ανάστημα μπορεί με μεγάλη ευκολία να αναδειχθεί μέσα στο ΕΠΑΜ και στην κοινωνία ευρύτερα. Δεν υπάρχει κανένας φραγμός, κανένα εμπόδιο. Όποιος μπορεί ας το καταφέρει, γιατί εγώ προσωπικά δεν πρόκειται να «πουσάρω» κανέναν, ούτε να χρίσω με βασιλικό έλαιο τον οποιονδήποτε ως Νο 2, ή Νο 3, κοκ, όπως διακαώς ήθελαν ορισμένοι που, αφού τους απογοήτευσα οικτρά – και το ομολογώ – κατέφυγαν σε προβοκατόρικες πρακτικές και ρουφιανιλίκια. Νο 2 δεν υπάρχει στο ΕΠΑΜ, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει χρισμένος Νο 1! Ιεραρχίες και άλλα τινά ανήκουν στις λογικές και στις πρακτικές των «εγκεφάλων» της ομάδας που αποχώρησε από το ΕΠΑΜ. Όποιος διαθέτει τα αναγκαία προσόντα: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.
Όπως και να έχει το κίνημα, πρώτα και κύρια το ΕΠΑΜ, δεν έχει ανάγκη από υποταχτικούς και υπάκουους, αλλά ούτε από ρουφιάνους και προβοκάτορες. Όποιος διαπνέεται από τέτοιες αξιέραστες αξίες και αρχές, μπορεί να φτιάξει το δικό του τσαντίρι. Με τις ευλογίες μας. Κι ας αφήσουμε την ίδια την πράξη να δείξει τι αξίζει στ’ αλήθεια ο καθένας μας.
17/1/2012
Δημήτρης Καζάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου