Το δημόσιο χρέος

Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, που προβλέπονται στο «μηχανισμό στήριξης», οδηγούν όλο και πιο συχνά διάφορους οικονομολόγους και αναλυτές να περιορίζουν τον ορίζοντα των προβληματισμών στο ζήτημα «δημόσιο χρέος». Το κάνουν, μάλιστα, προβάλλοντας το «χρέος» σαν ένα σχεδόν αυτόνομο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία, παραβλέποντας ένα κυρίαρχο γεγονός: Το δημόσιο χρέος δεν προκαλείται από μόνο του, είναι παράγωγο των αντιθέσεων των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Συνυπάρχει με το σύστημα και ολόκληρη την πορεία εξέλιξής του. Η άρχουσα τάξη, μάλιστα, στηρίζει τη δική της ευρωστία στη συνεχή αύξηση του δανεισμού και του χρέους. Με αυτήν την έννοια, το κύριο πρόβλημα δεν είναι το χρέος, αλλά οι λόγοι που το προκαλούν, οι αιτίες που δημιουργούν συνθήκες για τη διεύρυνσή του.

Αν δεχτούμε ότι το δημόσιο χρέος είναι απότοκο του συστήματος και το υπερβολικό ύψος στο οποίο διαμορφώνεται στις μέρες μας αποτέλεσμα του χαρακτήρα και του βάθους της οικονομικής κρίσης, που προκαλεί η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, τότε γίνεται κατανοητό ότι πρωτοβουλίες που στρέφονται στην αναζήτηση ...λύσεων ειδικά για το θέμα του χρέους, είναι αποπροσανατολιστικές. Και όχι μόνο. Τέτοιου είδους προσεγγίσεις, στην ουσία, εξομοιώνουν τους εργαζόμενους της χώρας με εκείνους που τόσα χρόνια κέρδιζαν από τον κρατικό δανεισμό. Δίνουν άλλοθι σε όσους, στο όνομα του χρέους, κλιμακώνουν την ολομέτωπη επίθεσή τους ενάντια στα λαϊκά στρώματα. Προσφέρουν ανάσες, σε όσους επιδιώκουν διαχειριστικού τύπου προσαρμογές και για το χρέος.

Γιατί, ακόμα κι αν εξασφαλίσει κανείς κάποια διαγραφή του, πάλι σε χρέη θα καταλήξουμε, αν δεν εξουδετερωθούν οι μήτρες που τα προκαλούν. Αρα, στο κέντρο των στόχων του λαϊκού κινήματος που αναζητά πραγματικά διέξοδο, πρέπει να βρεθεί το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, που, μαζί με τη φτώχεια των εργαζομένων και τη συνεχή χειροτέρευση των συνθηκών ζωής για τα λαϊκά στρώματα, προκαλεί χρέη, ελλείμματα, δυσαναλογίες στην ανάπτυξη, κρίσεις κ.ο.κ.

Εκεί, βέβαια, που το θέμα ξεφεύγει εντελώς, είναι τα υποστηριζόμενα γύρω από τη λεγόμενη ...επαναδιαπραγμάτευση των χρεών. Μια διαδικασία που ειδικά τούτο τον καιρό αποτελεί όπλο και πάγια τακτική των τραπεζών, για να κερδίσουν όσο μπορούν περισσότερα ακόμα και σε καθεστώς χρεοκοπίας των λαϊκών νοικοκυριών, αποκλείεται να αποτελεί λύση προοπτικής για το λαό και τη χώρα. Οι όροι και οι συνθήκες της «επαναδιαπραγμάτευσης» υπαγορεύονται αποκλειστικά από τον δανειστή, με κριτήριο μόνο το δικό του κέρδος και όφελος. Αλλωστε, η εναλλακτική της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους της χώρας, ήδη, συζητιέται στους κόλπους της ΕΕ και του ΔΝΤ ως ενδεχόμενο των επόμενων χρόνων.

Η άποψη του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη: «Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος, δεν πρέπει να πληρώσει ο λαός». Μόνο που αυτό προϋποθέτει τη ριζική αλλαγή των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών ως το επίπεδο της εξουσίας. Αρα, η θέση «δεν αναγνωρίζω τα χρέη σας», προϋποθέτει ένα ρωμαλέο και μαζικό λαϊκό μέτωπο, αποφασισμένο να πορευτεί προς τον άλλο δρόμο ανάπτυξης της κοινωνίας που θα καταργήσει την εκμετάλλευση, πηγή των χρεών, με τη δική του εξουσία και οικονομία. Ενα μέτωπο συνειδητοποιημένο ότι οι θετικές και σε φιλολαϊκή κατεύθυνση εξελίξεις μπορούν να εξασφαλιστούν μέσα από τη λαϊκή συμμαχία για τον άλλο, τον αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

http://www2.rizospastis.gr
Red Fly
Σημ.axinosp:Μη τσιμπάτε με τους Τραπεζίτες και με το μνημόνιο του ΔΝΤ που έγινε με βάσει το Αγγλικό Δίκαιο , για να κατάσχουν και καλά εθνική περιουσία αν κυρήξουμε στάση πληρωμών, θα μας κλάσουν μια μάντρα αρχίδια για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους!!