του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Λίγους μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές και ήδη τα αποτελέσματά τους έχουν ξεπεραστεί από τις εσωτερικές αλλά και τις διεθνείς εξελίξεις. Η τροϊκανή τριμερής συγκυβέρνηση φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις να συγκεντρώνει αθροιστικά λιγότερη αποδοχή από τον Ιούνιο, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση προηγείται σε ποσοστά. Παράλληλα, οι μεγάλες κινητοποιήσεις στην Θεσσαλονίκη για την ΔΕΘ και τα μαζικά συλαλλητήρια σε όλες τις Γενικές Απεργίες καταγράφουν μια πιο μαχητική διάθεση του κόσμου απέναντι στις επιλογές του αργού θανάτου για όλους, που μας επιβάλλονται. Η πλειοψηφία των πολιτών έχει καταλάβει αυτό που και οι ίδιοι οι ευρωκράτες ομολογούν κατά καιρούς με δηλώσεις τους ότι, δηλαδή, τα μέχρι τώρα «μέτρα» και όσα πρόκειται να ληφθούν στην συνέχεια, οδηγούν σε προδιαγεγραμμένη αποτυχία και μεγαλύτερη φτωχοποίηση της κοινωνίας. Το πρόγραμμα των επικυρίαρχων της χώρας (Ε.Ε., ΔΝΤ, τρόϊκας, τραπεζιτών, κλεπτοκρατίας) δεν είναι να «σωθεί» τίποτα απ’ ό,τι δεν λειτουργεί ήδη, αντιθέτως, αποσκοπεί στο να μην μείνει τίποτα όρθιο, ούτε η ίδια η ακεραιότητα της χώρας. Κι αυτό αφορά τα πάντα: από τα εργασιακά δικαιώματα, τις ελευθερίες, την παιδεία, την συνοχή των τοπικών κοινωνιών.
Παρ’ όλο, όμως, που διαφαίνεται μια αναβάθμιση των κοινωνικών αντιστάσεων, όπως όλοι ελπίζαμε, δεν υπάρχει ακόμα λίγη αχτίδα αισιοδοξίας για το μέλλον κι αυτό είναι συνάρτηση τόσο των εσωτερικών καταστάσεων όσο και του διεθνή ορίζοντα, που σκοτεινιάζει συνέχεια.
Στα εσωτερικά πεπραγμένα, πέρα από την σκλήρυνση της επίθεσης σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, έχουμε μια προσπάθεια να δημιουργηθούν νέα αναχώματα με «αντιμνημονιακό» μανδύα έτσι ώστε να μην βαθύνει το ρήγμα μεταξύ της λαϊκής συνείδησης και των κύριων υπαιτίων της σημερινής παρακμής μας. Έτσι, παραμένει ακόμα σε μεγάλο μέρος των πολιτών η φοβία μπροστά στην προοπτική της απεξάρτησης από το ευρωνταχάου και την υιοθέτηση εθνικής πολιτικής για την ανασυγκρότηση.
Το κατοχικό καθεστώς εκμεταλλεύεται αυτό το «μούδιασμα» των λαϊκών στρωμάτων για να επιταχύνει την διάλυση όσων έχουν απομείνει από το κοινωνικό περιεχόμενο της χώρας και την fasttrack εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Παράλληλα, προσπαθεί να επενδύσει στο διχαστικό δίπολο «αριστερά-δεξιά» και ενισχύει παντοιοτρόπως -με προπαγάνδα, με παρασκηνιακές χορηγίες αλλά και πολιτικές «γκάφες»- την άνοδο μια λούμπεν ακροδεξιάς, η οποία προορίζεται να παίξει τον σκοτεινό ρόλο της την ώρα μηδέν.
Δυστυχώς, η ανυποληψία των πνευματικών ηγεσιών και των κάποτε αντισυστημικών πολιτικών δυνάμεων βαθαίνει το κλίμα ανησυχίας που προκύπτει από την αδυναμία συγκρότησης του αντιστασιακού κινήματος σε πειστικό πόλο μιας άλλης πορείας, παρά την καταγεγραμμένη εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Την απαισιοδοξία επιτείνουν και οι διεθνείς εξελίξεις με την αποχαλίνωση παντού των ιμπεριαλιστικών βλέψεων, την έξαρση της σιωνιστικής και αμερικανικής επιθετικότητας στην Μέση Ανατολή.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, οι επιλογές των εχθρών μας, ντόπιων και ξένων, άρχισαν να περιορίζονται και το ρήγμα, που άνοιξε σιγά-σιγά από τις περσινές κινητοποιήσεις, όλο και θα βαθαίνει. Η παρούσα κυβερνητική παρωδία είτε θα υποχρεωθεί από τους «δανειστές» να πάρει νέα μέτρα που μαθηματικά θα οδηγήσουν σε κόλαση και έκρηξη την κοινωνία, είτε θα υποχωρήσει μπροστά στην λαϊκή κατακραυγή, φέρνοντας ένα βήμα κοντύτερα την χρεωκοπία και την διαφυγή τους …με ελικόπτερα.
«Κοντός ψαλμός, αλληλούϊα», που λέει κι ο λαός μας, εδώ θα είμαστε να τα πούμε.
Το σημείο ρήξης, πάντως, με το σύστημα Ε.Ε.-ΔΝΤ, διεθνούς ελίτ και εγχώριας διεφθαρμένης ολιγαρχίας θα είναι η συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου από όλες εκείνες τις δυνάμεις που το μπορούν, με σαφές πρόγραμμα χειραφέτησης από ντόπιους και ξένους δυνάστες, με σύνταξη νέου δημοκρατικού συντάγματος, άρνηση αναγνώρισης/πληρωμής του χρέους και πειστική υπόσχεση για την αμείλικτη τιμωρία των ενόχων (με δήμευση των περιουσιών τους) για όλα τα δεινά που επέφεραν στην χώρα.
Η ψυχολογία αυτή θα ενισχυθεί και θα παγιωθεί όταν, πέρα από την υπόσχεση της Δημοκρατίας και της Σεισάχθειας για όλο τον λαό, κατοχυρωθεί και μια άλλη πορεία της χώρας, απεξαρτημένη από τον ευρωνατοϊκό σχεδιασμό, με πολύπλευρο εξωτερικό προσανατολισμό και στήριξη από νέες ισχυρές συμμαχίες.
Και σ’ αυτό έρχεται να βοηθήσει η διεθνής αναταραχή που ξεσπάει γιατί, όσο κι αν μας τρομάζουν σήμερα τα «αποκαλυπτικά» της σημάδια και οι απρόβλεπτες διαστάσεις που ίσως λάβει, στο τέλος του δρόμου μπορεί να έχουν γκρεμισθεί οι σημερινές αλυσίδες και να έχουν ανοίξει παράθυρα στο φως του μέλλοντος.
Θυμούμενοι και την αντίστοιχη δεκαετία του προηγούμενου αιώνα (1909-1922), βλέπουμε πόσες ανατροπές επεφύλαξε μέχρι να καταλήξει στην καταστροφή του ’22.
Ας ελπίσουμε ότι τώρα θα υπάρξει αίσιο τέλος διανύοντας μια αντίστροφη πορεία, ξεκινώντας κυριολεκτικά από τον πάτο να βρεθούμε σε μια νέα κορυφή.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της διεθνούς ρευστότητας της εξωτερικής και εσωτερικής αναταραχής και της όξυνσης των κοινωνικών συγκρούσεων, ο μόνος δρόμος για το λαϊκο-πατριωτικό κίνημα είναι η αναβάθμιση των αντιστάσεων με συνεχείς κινητοποιήσεις, καταλήψεις, πρωτοβουλίες αυτοδιαχείρισης και αλληλεγγύης, καθώς και η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα του λαού. Αυτό το τελευταίο είναι που τρέμουν οι δυνάστες μας και το υπονομεύουν με κάθε τρόπο. Ούτως ή άλλως, ο αγώνας θα είναι εθνικοαπελευθερωτικός, είναι αγώνας όλου του λαού, και σε αυτό το πεδίο ο λαός μας έχει δείξει τα δόντια του και τις αντοχές του ιστορικά. Είναι γελασμένοι όσοι τολμήσουν να τον υποτιμήσουν.
[Hellenic Nexus, τ.67]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου