Ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με τα ερωτήματα που τέθηκαν:
1. Η κυβέρνηση ήδη τελεί υπό προθεσμία. Άρα επιδιώκει να παρατείνει την ζωή της για μερικούς μήνες (έως τον Γενάρη, που υποτίθεται ότι θα γίνει το δημοψήφισμα) ελπίζοντας ότι έως τότε θα έχουν ησυχάσει τα πράγματα, ή τέλος πάντων θα έχουν αρχίσει να λειτουργούν οι "διαρθρωτικές αλλαγές". Ο κόσμος θα πιστέψει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε και θα λουφάξει. Κάπως έτσι φαίνεται να σκέφτεται η κυβέρνηση. Κατά τη γνώμη μου πέφτει έξω, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
2. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση αναφέρθηκε σε δημοψήφισμα, δεν σημαίνει ότι θα το κάνει κιόλας. Όπως είπα πρόκειται για μπλόφα. Ούτε η ίδια θέλει να το κάνει, απλά επιδιώκει παράταση ζωής. Όμως προσφέρει μια εξαιρετική ευκαιρία για τον λαό και το κίνημά του να πιέσει για να οδηγηθούμε το ταχύτερο δυνατό σε δημοψήφισμα με σκοπό να εκφραστεί η πόλωση που ήδη υπάρχει ανάμεσα στην κοινωνία και την κυρίαρχη πολιτική. Αν μετατραπεί σε κεντρική πολιτική διεκδίκηση του λαϊκού κινήματος τώρα θα επιτρέψει επίσης να ενισχυθούν τα κινήματα αντίστασης και στάσης πληρωμών προς το κράτος που υπάρχουν και μέσα στον λαό. Κι αυτό είναι που δεν θέλουν όλες οι πολιτικές ηγεσίες δεξιάς και αριστεράς, οι οποίες επιθυμούν διακαώς εκλογές εκτόνωσης του λαϊκού αισθήματος και της λαϊκής κινητοποίησης. Το λένε άλλωστε ανοιχτά.
3. Δεν έχει καμμιά σημασία ποιο θα είναι το επίσημο ερώτημα που θα τεθεί στο δημοψήφισμα. Αν είναι ευρώ ή δραχμή, ακόμη καλύτερα, αλλά όποιο κι αν είναι δεν μας ενδιαφέρει γιατί με την δυναμική της κοινωνικής αγανάκτησης που υπάρχει μπορεί να μετατραπεί σε πεδίο ανοιχτής αμφισβήτησης των κεντρικών επιλογών ακόμη και από την πλειοψηφία του λαού. Επίσης θα δοθεί η δυνατότητα συγκρότησης ενός ενιαίου λαϊκού μετώπου, του μετώπου του ΟΧΙ σε ότι κι αν θέσει ως ερώτημα η κυβέρνηση. Και τότε πώς θα διασωθούν τα κομματικά μαγαζιά, όταν η εκλογική πελατεία της δεξιάς και της αριστεράς υπερβούν κομματικές διαφορές και ψηφίσουν μαζί το ίδιο πρόταγμα; Αυτό τρέμουν οι επίσημες ηγεσίες της πολιτικής νομενκλατούρας σε δεξιά και αριστερά.
4. Ακόμη κι αν το ερώτημα που θα προωθήσει η κυβέρνηση πρόκειται να είναι ''Θες να συνεχίσεις να παίρνεις μισθό-σύνταξη ή όχι?'', εμείς οφείλουμε να απαντήσουμε ΟΧΙ. Όχι δεν θέλουμε να καθορίζει η ΕΕ, το ευρώ, οι ευρωτραπεζίτες και το πολιτικό τους προσωπικό το πότε, το αν και το κατά πόσο θα παίρνουμε μισθούς και συντάξεις. Αυτό οφείλει να απαντήσει όποια δύναμη πραγματικά στρατεύεται με την πλευρά των λαϊκών συμφερόντων. Κι όποιος νομίζει ότι στις σημερινές συνθήκες δεν μπορείς να πείσεις τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου, τότε δεν έχει ιδέα από το τι ανακατάξεις συμβαίνουν στην κοινωνία. ΄Η πολύ χειρότερα τις τρέμει, όπως ακριβώς τις τρέμουν και οι κομματικοί μηχανισμοί σε δεξιά και αριστερά.
5. Η επίσημη αριστερά φωνάζει για «εκβιασμό», γιατί δεν θέλει να τοποθετηθεί ξεκάθαρα στο κυρίαρχο δίλλημα (μέσα ή έξω από το ευρώ;) και επιμένει να παίζει τις κουμπάρες με μόνο σκοπό να καρπωθεί μέρος της δυσαρέσκειας του κόσμου στα πλαίσια ενός στημένου εκλογικού σκηνικού. Ένα δημοψήφισμα στις σημερινές συνθήκες της χαλά τα σχέδια γι’ αυτό και τάσσεται εναντίον του. Είναι τυχαίο ότι το σύνολο του επίσημου πολιτικού σκηνικού από τον Μητσοτάκουλα έως τις ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ τάχθηκαν με μια φωνή κατά του δημοψηφίσματος και μάλιστα με λίγο ως πολύ κοινή προβληματική; Γιατί άραγε δεν τους ενοχλεί αυτή η τόσο προφανής ταύτιση λογικών και θέσεων; Μήπως γιατί έχουν κοινή καθεστωτική λογική και όλοι μαζί νοιάζονται να μην αμφισβητηθούν εμπράκτως οι κεντρικές επιλογές της άρχουσας τάξης;
Το δράμα του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού, που εκφράζεται και στις ηγεσίες της αριστεράς, είναι το γεγονός ότι έχει οικοδομήσει τέτοιες αποστάσεις με τις λαϊκές διαθέσεις και αγωνίες, που κάθε του βήμα το καταδικάζει σε μια διαρκώς και μεγαλύτερη κοινωνική απαξίωση.
Δ Καζάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου